Dinsdagmiddag zou ik dus naar Duitsland vertrekken voor een interview. Veel mensen hebben me gevraagd of ik dat niet eng vond, helemaal alleen. Een paar jaar geleden zou dat mijn grootste zorg zijn geweest. Nu was het een uitje…
Een dag eerder had ik net op tijd de treintickets ontvangen. Maar ook daar had ik me geen enkel moment druk over gemaakt. De grootste stress was wellicht het inpakken van de bagage. Waarschijnlijk onbewust omdat dit keer de mogelijkheid er niet was om een handdoek van je medereiziger te lenen. En tja…wat neem je eigenlijk mee voor een treinreis van 6 uur en een hotelovernachting?
Een berg cd’s voor mijn discman (ik ben vaak erg anti-trend…Toen iedereen een dvd-speler ging kopen, vertikte ik het gewoon…En als je mijn mobiele telefoon uit het jaar 0 ziet geloof je me direct), een paar studieboeken (lang leve de goede voornemens), een leesboek (lang leve de zelfkennis), wat te snoepen en ook nog wat kleding en toiletspullen….Daarmee zou ik het gaan doen. Een stoere stewardessenkoffer werd als slachtoffer gevonden om mijn zooi te dragen gedurende deze wereldreis.
Nog een stresspunt…Ik moest en zou de trein halen. Wel meer dan honderd keer heb ik gecontroleerd of het echt wel 12:07 was dat de trein zou vertrekken. En of het ook de juiste dag was..En van Amsterdam Centraal. En of de ticket inderdaad betaald was. Je zou toch niet willen dat je hele interview niet door kan gaan omdat je hebt lopen klungelen bij vertrek….
Dinsdag dus…Om 11 uur richting CS vertrokken. De tram doet er normaal minder dan een half uur over, maar ik moest het juiste perron nog vinden en ik moest nog wat reservegeld pinnen. In de tram: …Portemonnee in voorvakje….Toch maar niet in voorvakje, je weet maar nooit met de zakkenrollers…Koffer open…Tasje eruit…Portemonnee in tasje…Mobiele koelkast ook maar…
Ruim op tijd om de trein te halen. De trein bleek later ook nog eens een uur vertraging te hebben, dus waar heb ik me druk om gemaakt. Mijn plekje zoeken was een groot feest. Ik had 2 stoelen voor mezelf bij het raampje. De hele reis zou er niemand naast me komen zitten.
Ik hou van de trein. Hij kan er niet lang genoeg over doen. Zo ben ik eens een keer met mijn moeder naar Florence geweest met de trein. Heerlijk. Zolang ik niet continu hoef over te stappen is de trein mijn vriend. En de eerste en enige overstap zou in Frankfurt zijn, 4 uur verder….
De treinreis was rustig. Geen mooie mannen, geen gezellige mensen…Slechts ik, mijn discman, mijn boek en de discussie met de conducteur over de vertraging en of ik dan ook geld terug zou krijgen…Voor ik het wist waren we al in Frankfurt met een uur vertraging.
Op dat station kreeg ik voor het eerst dat hele gekke gevoel. Een mega groot station waar je de weg niet kent. Iedereen om je heen rent en holt…En jij weet eigenlijk niet hoe je nu verder moet. Ik heb een paar keer moeten slikken toen het allemaal tot me doordrong. Daar sta je dan…Alleen op de wereld…Vanaf Frankfurt naar Marburg moest er nog een kaartje gekocht worden, dus op zoek naar de persoon die mij daarbij kon helpen. Maar FUCK!! wat was dat station groot! Met mijn beste Duits lukte het uiteindelijk vrij makkelijk om een kaartje te kopen en te horen dat de trein over 3 minuten al zou vertrekken van spoor 5….RENNEN!!!!!
De treinen zijn in Duitsland anders, maar toch ook hetzelfde. De mensen praten daar ook niet met elkaar. Ze hebben bijna dezelfde dubbeldekkers…Ik zal in een trein vol forenzen, in de spits…Alleen het systeem is anders. Je betaalt daar volgens mij voor de trein die je neemt. Voor een hele snelle trein betaal je meer dan voor een langzamere. En de treinen rijden ook echt niet elk kwartier. Vaak moet je een uur wachten tot de volgende gaat.
Maar ik haalde mijn trein, gelukkig. Een uur later was ik in Marburg. Vooraf had ik de plattegrond bestudeerd en wist ik ongeveer hoe ik naar het hotel moest lopen. Dat leek erg dichtbij, maar de Duitse afstanden zijn blijkbaar toch iets anders. Gelukkig heb ik niet hoeven zoeken, maar de wandeling was wat langer dan verwacht. Onderweg mijn ogen uitgekeken. Het was Duitsland, maar het leek alsof ik in een totaal andere wereld was gekomen. Ondanks dat ze gewoon een C&A hadden, was er toch iets heel aparts aan dit stadje. Iets wat ik ondertussen nog steeds niet kan beschrijven, maar als je de foto’s hebt gezien kan je het misschien wel een beetje begrijpen.
Inchecken in het hotel was een makkie. Vooraf maar betaald om er vanaf te zijn en de kamer opgezocht. Helaas voor mij geen bad in deze kamer. Een kleine smet op deze trip. Maar daar was toch geen tijd voor…Ik zou mezelf even als een japanse toerist door de stad gaan begeven. Gewapend met camera wilde ik wel eens weten wat deze stad nog meer te bieden had…
Stijle straatjes, prachtige ouderwetse huizen, mooie fonteinen, veel cafés…En langzaam aan drong het tot me door dat dit een echte studentenstad was. Overal waar ik keek waren gebouwen die hoe dan ook met de universiteit te maken hadden…En de gemiddelde leeftijd van de mensen op straat was ook ongeveer wel 20…Eigenlijk heb ik niemand gezien die niet student was, volgens mij.
Tijd om een hapje te eten op rekening van de krant. Onderweg naar het hotel had ik al een leuk mexicaans restaurant gezien. Het was wel een stukje lopen, helemaal omdat ik via de botanische tuin ging. Ook al een uniek plekje in deze stad. En midden in dat park stond een bankje waar een boek op lag. Vergeten door een student dacht ik. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik kijken. Het bleek een soort “doorgeef”-boek te zijn. Zodra je het uit hebt leg je het ergens neer dat een ander het kan vinden. Ik heb het dus maar meegenomen om hier in Nederland te droppen. Zo komt het boek ook nog eens ergens.
Het eten was heerlijk. Veel gegeten…Mexicaans is altijd goed…alleen die bonen hou ik niet zo van…En ineens hoorde ik voetbalgeluiden…Bayern tegen Chelsea…Hoe kon het ook anders. Misschien ook daarom dat het eten met een sneltreinvaart voor m’n neus werd gezet…Ik had de laatste hap van mijn voorgerecht nog in mijn mond toen het hoofdgerecht al kwam…Maar ondanks dat was het heerlijk. Toen maar naar het hotel en even in het naastgelegen internetcafe mijn mail gecheckt.
De dag erop was de dag van het interview. Valt vrij weinig over te zeggen. Het was interessant, dat wel…
Na het interview weer op weg naar Amsterdam. Weer het bekende traject. Met de trein van Marburg naar Frankfurt en daarvandaan met de ICE naar Amsterdam. Ik keek er ontzettend naar uit, lekker rustig…misschien een tukkie doen…Voor ik het wist was ik alweer in Amsterdam. Een terugreis is toch altijd sneller voorbij dan een heenreis.
Ik heb me prima vermaakt. Veel tijd gehad met mezelf zonder computer. Op de hotelkamer eens nagedacht. Waarom vond ik het niet vervelend om alleen deze trip te maken? Waarom vond ik het niet vervelend om in mijn eentje in een restaurant te eten? Een paar jaar geleden zou ik mezelf gezegd hebben dat ik dat nooit zou durven. En nu zat ik alleen in Duitsland alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. (En dat was het eigenlijk ook, want ik woon al een paar jaar alleen.) En ik zou het zo weer doen. Al zou ik niet zomaar hier in Amsterdam in m’n eentje een restaurant in gaan. Dat vind ik dan niet bijzonder genoeg om zoveel geld aan uit te geven. Dan bestel ik wel een pizza ofzo…..
(16.4.05 21:22)
Gelukkig sliep je ook alleen … Die bonen …. *KUS*
Michiel / Website (17.4.05 17:36)
Klinkt alsof je het aardig naar je zin hebt gehad!
Ik hou ook van de trein; zeker als je gewoon een tijd lekker met muziek op je hoofd en een goed boek kan zitten. Lekker even in je eentje.
M’n pc moet het ook maar eens een keertje zonder mij stellen; dan hou ik eens tijd over voor andere dingen. Maar daarover kan ik beter schrijven op m’n eigen weblog 😛
En inderdaad, lag die vlotte, rustige terugreis niet aan de bonen?
(17.4.05 19:19)
quality time met jezelf is zo erg nog niet
fijn dat je genoten hebt!!!
