Heel even thuis. Precies genoeg om de wasmachine overuren te laten draaien zodat ik weer fris voor de dag kon komen in het volgende deel. De koffer lag al vrij snel open op de grond en de benodigde spullen verdwenen erin alsof ik niets anders deed dan reizen. Ik had er vreselijk veel zin in, want was nog compleet in een rush na het Dublin concert. Daar was het zo super gezellig met de meiden dat ik helemaal niet thuis wilde zijn. Maar het was wel even goed. Ik kon uitslapen en de laatste boodschapjes doen. En ‘s avonds zou ik de trein naar Etten-Leur nemen om daar te beginnen aan deel 2.
Midden in de nacht zouden we gaan rijden. Ik deed een snelle powernap om nog iets van slaap te krijgen en Angela bleef samen met Chrissie wakker omdat zij volgens mij toch niet konden slapen. Rond een uur of 3 (??) ‘s nachts vertrokken we naar Brussel. De andere auto met meiden sloot aan en in kolonne probeerden we het Koning Boudewijn stadion te vinden. Wat een drama is dat. Al snel hoorden we dat er al een paar mensen in de rij lagen, maar nog niet zoveel. Daarna heb je het gevoel alsof je een race tegen de klok doet. Via bordjes “Expo” en veel vragen aan Belgen die midden in de nacht gewoon over straat liepen, vonden we het stadion. We dropten ons overlevingspakket en sloten aan. We waren ruim op tijd en als alles goed ging zouden we zeker vooraan komen.
Het was warm. Zo vroeg in de ochtend voelde je al dat het die dag moeizaam zou gaan worden. De beveiliging vertelde ons dat de eerste hekken zo rond 12 uur open zouden gaan en dat we dan op het terrein een plek zouden krijgen. Daar zouden we vrij rond kunnen lopen. Gelukkig konden we al zien dat er daar ook toiletten stonden opgesteld en vooral veel kraampjes met etenswaren.
We hadden een voordeel. Al snel bleek de zon zo te draaien dat we in de schaduw zouden komen van het stadion zodra we naar binnen zouden mogen. Met dat vooruitzicht is het toch een stuk minder zwaar wachten. Enige nadeel is alleen wel dat het toch warm blijft. En als je een broek aan hebt die duidelijk laat zien dat en waar je zweet, is dat niet heel handig. Vervolgens is het lang wachten. Je doet een tukkie en wordt weer wakker. Zodra de pers komt wordt je melig. Samen met Naat werd ik geinterviewd door Radio 2 (geloof ik). De beste man kon zijn lachen amper inhouden terwijl hij met ons babbelde. Hij liep naar zijn auto om het in te sturen, maar kwam toen weer terug. Hij wilde dat ik in gesprek ging met de DJ, zodat het nog leuker zou worden. Met mijn goede gedrag zei ik “ja” en zie hieronder het resultaat…..*zucht*. Voordeel is wel dat het de Belgische radio was, dus dat niemand het gehoord heeft. Bijna niemand dan, want de tante van Caroline had het wel gehoord. Maar die ken ik dan weer niet…
<%image(20060703-Brussel01.jpg|300|400|)%>
Na lang wachten gingen dan rond 12 uur de eerste poortjes open. Onze tassen werden snel gecontroleerd en we renden massaal naar de tweede poortjes. Daar zaten we direct tegenaan en het vooruitzicht werd alleen maar beter. We zouden met een beetje mazzel weer vooraan staan. We maakten plannen waar we zouden gaan staan. Dit zou weer rond de cirkel zijn. En meteen maakten we afspraken dat we plekjes voor elkaar bezet zouden houden. Breed staan en dan zouden we allemaal passen. Wel zo handig voor de mensen die onderweg struikelen op de trap….
Bij ons poortje was het druk en het duurde echt even voor we door hadden dat er links ook nog een poortje was. Mensen die veel later aan waren gekomen sloten daar aan. Een truc die we zouden onthouden voor de dag erop. En we gingen weer door met wachten. En ondertussen hadden de slimme mensen bedacht dat er betaald moest gaan worden voor het gebruik van de dixies. Zonder dat je je handen kon wassen….Gelukkig vonden we verderop al snel een ding waar dat wel kon. Handig om dat op te stellen buiten de toiletten. Ik snap nu wel dat Robbie naar het publiek refereert als “the great unwashed”.
We stonden uiteindelijk weer vooraan. Met zijn allen op een rijtje. Dat was echt super gaaf. Zittend tegen het hek gingen we ons verheugen op de voorprogramma’s die zouden komen. Waar we in Dublin niet verder kwamen dan Beautiful South (aanrader…vooral dat nummer over Rotterdam!!), zouden we hier getracteerd worden op Orson en Basement Jaxx. De eerste kende ik totaal niet. Van het hele publiek leek alleen Richard de teksten te kennen. Dat staat best wel suf als verder niemand meezingt en 1 zo leipo zijn longen uit zijn lijf meeblert! 😉
Basement Jaxx was daarna super. Echt een opwarmer, en dat terwijl het publiek het al warm zat heeft door de lange dag in de hitte. De beveiliging deelde constant water uit en ondertussen genoten we van het feestje dat Basement Jaxx ervan maakte. Ze sprongen en renden over het podium alsof het helemaal niet warm was….Top! En het nummer “Where’s your head at?” werd als snel omgedoopt naar “Where’s your Hedda?”. Vraag me niet waarom, maar het was wel grappig.
En toen begon de ons al bekende show met Robbie. Alleen was het nu net even in een ander jasje gestoken. Er waren wat nummer weggelaten tov Dublin, maar daar kwam ik pas na de show achter. Robbie leek alleen een beetje last te hebben van de warmte, want die kwam niet zo vaak de cirkel op. We voelden ons een beetje genegeerd (als dat al kan). En een bepaalde persoon trok op een gegeven moment maar haar truitje uit om dan in ieder geval nog een klein beetje aandacht te krijgen (ik noem geen namen). Verder was het als vanouds…we stonden alleen verkeerd. Morgen nieuwe ronde nieuwe kansen. De plannen voor een andere lokatie werden al besproken.
Na de show was het tijd om ons hotel te vinden. Robbie vertelde al dat hij in het Conrad zat, dus we twijfelden even om eerst naar dat hotel te gaan. Maar we waren moe en moesten de volgende ochtend weer vroeg er zijn. Dus we besloten naar ons eigen supersjieke hotel te gaan. Probeer het Radisson Sas maar te vinden in Brussel. Wat een drama is dat (zonder kaart). De routeplanner van Nederland is toch echt niet geschikt om de weg te wijzen in Brussel. Met heel veel moeite hebben we het uiteindelijk gevonden na wat rare lokaties te hebben gezien waar we met “hangjongeren” probeerden uit te vinden waar we heen moesten. Best apart dat zelfs de Franstalige Belgen de weg niet weten. Of zou het komen omdat ik amper Frans spreek?
Maar uiteindelijk vonden we het hotel en wilden we naar bed. Aangezien we een bad hadden wou ik daar nog even in. Maar toen ik al snel mezelf betrapte in slaap te zijn gevallen in het warme water ging ik maar naar bed. Bij het raken van het matras was ik weg. Wat een heerlijkheid!
De volgende dag zouden we iets later gaan. En gezien de regen verwachtten we niet erg veel drukte. Daar aangekomen viel dat alleen wel tegen. Er stond toch al meer dan 50 man! Gelukkig konden we de auto tegenover de ingang parkeren voor nop. Wel zo handig om je spullen in achter te laten. Het voordeel van zo vroeg al gaan is toch wel dat het wachten veel korter is. Kort nadat de man van de parkeerplaats werd afgevoerd door een ambulance nadat hij een of andere aanval had gehad (zag eruit als epilepsie en was best ff eng), gingen de poorten alweer open. Geleerd van de dag ervoor stoven we nu naar links en zaten we weer ongeveer vooraan bij het hekje. In onze poncho brachten we vervolgens de rest van de tijd door.
<%image(20060703-Brussel17.jpg|400|300|)%>
Maar al vrij vlot konden we naar binnen, waar het ook niet droog was. We mochten dus niet rennen maar deden het hier en daar wel. Het was echt super glad. Maar uiteindelijk kregen we toch weer de plek die we wilden. Nu bij het hoofdpodium ipv het rondje. Eens zien hoe de show vanaf deze plek zou zijn.
Deze plek had zijn voor en nadelen. Als hij op de cirkel stond, zat je constant naar zijn kont te kijken (voor- en nadeel). Maar als hij op het hoofdpodium was, zat je super-dichtbij. Robbie had ons ook vrij vlot ontdekt en dat leverde leuke momenten op. Misschien kwam het door mijn gigantische inkijk, maar op een gegeven moment keek hij toch wel heel lang mijn kant op. Zelfs zo lang, dat ik de tijd had om te bedenken dat ik wel eens die cirkelbeweging die hij in Berlijn naar mij maakte, terug te doen. Gevolg was dat hij nog langer bleef kijken. Ach, een ander trekt d’r kleren uit en schreeuwt “i love you” als ie kijkt. Zal best wel verwarrend zijn geweest.
Helemaal super dus. Compleet gebroken gingen we vervolgens na de show terug naar Etten-Leur waar we een goede nachtrust zouden hebben zodat we de dag erop vrolijk richting Parijs konden vertrekken. Ik had er zin in…..Maar poeh, wat was ik moe…..
Speciale herinnering: Tweede concert, ik doe de cirkelbeweging terug als hij kijkt.
