Month: November 2006

Soms is iets beter van niet. Niet nu en niet onder deze omstandigheden. Niet in deze situatie. En waarom juist dat ene geval? De ellende is dat je het niet uit kunt zetten. Niet als je er midden in zit en het niet kunt negeren. Ontwijken is een optie, maar geen succesvolle. Ontkennen is wat ik doe. Als ik maar lang genoeg mezelf wijs maak dat het niet zo is gaat het vanzelf wel weg. Mijn verstand is namelijk altijd al de baas geweest van mijn gevoel. Dus nu hou ik stug vol.

Heerlijk om cryptisch te zijn. Over 5 jaar lees ik het zelf terug en zelfs ik begrijp er dan al geen bal meer van wat ik hier probeerde te beschrijven. De kunst is om voor mezelf verwijzingen in de tekst te plaatsen op zo’n manier dat ik het thema zelfs over 100 jaar nog terug kan vinden. Je doet een poging zoals beschreven in het boek de Bijbelcode. Maar dat ik geen Hebreeuws kan is toch wel een handicap.

Ik kan dus 2 dingen doen. Volledig open en bloot hier vertellen waar het over gaat of duimen dat ik het over 5 jaar nog weet. De eerste optie werd het dus niet gezien de bovenstaande tekst. Open zijn is soms zo gevaarlijk. Laat ik nog een klein stukje van mijn ziel beschermen. De grote boze buitenwereld kan namelijk zo gemeen zijn. Ik heb er dus voor gekozen om te duimen. Misschien aan de hand van de rest van de gebeurtenissen op dit blog in deze periode, dat ik terug kan halen waar dit nou eigenlijk over ging….

<%image(20061125-europe1978.jpg|265|328|)%>

Ze tourden al toen ik nog in de luiers zat…..Maar nu ga ik ook!

<%image(20061121-kiekeboe.jpg|400|590|)%>

<%image(20061121-hedda_en_papa.jpg|400|289|)%>

<%image(20061121-miss_wet_tshirt79.jpg|400|545|)%>

<%image(20061121-blauw.jpg|400|300|)%>
Kleur van vandaag: paars-blauw

Soms heb je zo’n dag dat je beter niet naar buiten kunt gaan. Gewoon voor je eigen veiligheid…..Vandaag was zo’n dag. Ben flink op m’n plaat gegaan in het grind. Broek vies (wonder boven wonder niet kapot), knieën dik, handen open, hoofd knalrood.
Bij deze zweer ik de wijde broekspijpen af…

Staat mijn voornaam toch gewoon al een aantal jaren op rij in de voornamen-top-20 van Noorwegen.

In Zweden doet mijn voornaam het wat minder goed. Komt wel zo nu en dan in de top 100 voor. Toch wel schokkend om te ontdekken dat het in 2002 wel 1 van de snelst stijgende JONGENS-namen was in dat land.

En in Amsterdam staat mijn naam gelukkig in de top 2000…..

******
Geslacht:
v
verklaring:
Vr. variant van Hade. Ook De. en Zwe. naam, dan verkorte vorm van Hadewig. Zie echter ook Hed.

In het kader van “beter laat dan nooit” wil ik via deze weg melden dat ik sinds 1 november bezig ben met mijn afstudeerstage. Ik doe een leuk datamining onderzoek naar criminaliteit. En dan ben ik 1 april klaar als het goed is.

Einde van huishoudelijke mededeling….

Wat vertel je nog op een blog als er steeds meer mensen mee gaan lezen? Laat je nog het achterste van je tong zien terwijl je kan voorspellen dat dit niet overeen zal komen met het beeld dat er van je heerst?

Ooit was de situatie heel anders. Ik schreef vrij anoniem ergens tussen een groep mensen die mij in het echt niet kenden. Zij zagen de ware ik, maar konden mij daar toch niet van dichtbij mee confronteren. Een veilige situatie…ook toen er een paar lezers bij kwamen die mij in het echt wel kennen. Want deze mensen wisten toch ook wel hoe ik in elkaar steek.

Dat was toen. December 2003 schreef ik mijn eerste weblog. Een maand later begon een periode van een jaar waar het weblog werkte als therapie. Iets wat bij mij werkte als een trein. Inmiddels ben ik bijna 3 jaar verder. Ik plaats minder vaak berichten en heb eigenlijk ook minder inspiratie. De berichten die ik schrijf staan verder bij me vandaan dan voorheen en beschrijven meer mijn bezigheden dan dat het een opening is in mijn masker.

Ik ben wie ik ben, maar ik weet dat mijn manier van naar het leven kijken niet overal begrepen wordt. Mijn geloof wordt niet door iedereen gedeeld. Maar het is wel een deel van mezelf. Alleen zou ik er soms wat meer over willen schrijven. De dingen die mij bezighouden. En dan compleet vanuit mijn eigen perspectief zonder rekening ermee te houden hoe anderen in de wereld staan.

Je kunt daar schijt aan hebben en toch stug vertellen. Maar ik weet nu al dat ik daarmee een stuk geloofwaardigheid zal verliezen. “Die Roosje spoort niet”, is een gedachte die sowieso al vrij makkelijk gevormd wordt.

Ik hou het voorlopig maar even zoals het is….Wordt gemiddeld en ze lullen niet over je…Geen idee of ik ooit gemiddeld zal worden.

<%image(20061115-iamkloot.jpg|400|300|)%>

Soms is het leuk om iets nieuws te proberen. Een optreden van I AM KLOOT in de Melkweg bezoeken op een iets te warme dinsdagavond (voor de tijd van het jaar) was het gevolg.

Het was de enthousiaste reactie van Judith die het gekke idee serieus maakte. I AM KLOOT kende ik niet beter dan van wat supermooie nummers die ik wel eens op het weblog van Merlijn hoorde. Ik had in een ver verleden wel eens een berg nummers van hun gedownload. Maar de harde schijf was inmiddels al meerdere malen gecrasht en die nummers had ik al niet meer.

Gelukkig zijn songs zo weer opnieuw gedownload. Alleen had ik niet de rust in mijn hoofd en donder om ze uitgebreid te luisteren. Meezingen zat er voor mij dan ook niet echt bij.

De Melkweg is een leuke lokatie voor gekke ideeen. Het voorprogramma schijnt we aardig bekend te zijn geweest ooit. Maar ik vond er maar weinig aan. Die man lulde meer over de songs dan dat hij zong. Klein hoogtepuntje was wel dat hij een man uit het publiek haalde om hem al trommelend te begeleiden bij een nummer….Leuk gevonden.

Wat mij betreft duurde het veel te lang voor I AM KLOOT verscheen. Ik had bijna al bij voorbaat een “kloot”-gevoel van dit hele concert. Maar bij het verschijnen van de heren was het eigenlijk al vrij snel goed.

De zanger bleek live nog steeds over die herkenbare sound te beschikken en de nummers kregen daarmee het fijne sausje waar ik ooit zo van stond te kijken.

De mannen van middelbare leeftijd zijn geen entertainers zoals Robbie. Maar het is ook oneerlijk om ze daar mee te vergelijken. Deze band maakt muziek met passie. Te weinig, naar mijn zin, raakte de zanger in een soort trance van zijn eigen muziek. Die zeldzame momenten waren zo goed voelbaar en dat was puur genieten. Zijn passie wordt op zo’n moment de passie van het publiek. Niet gek dat na deze nummers het applaus het hardst was.

Ik zou hier best nog wel eens een keer heen willen gaan. Ik hoef dan niet perse vooraan te staan, want de heren zijn niet moeders mooisten. De bassist had bijna fulltime een peuk in zijn bek en staarde meer naar de 4 flessen bier voor zijn neus, dan hij het publiek in keek. De drummer zat er soms ineens gruwelijk naast, wat ik eigenlijk gigantisch knap vond. Andere momenten was hij grandioos (drumsolo….).

De zanger maakt de band. Hij schuift met zijn voet op het kratje over het podium in de hoop dat het (bier)kratje nou eens op 1 plek blijft staan. Hij zwaait nog eens met zijn gitaar terwijl hij bedenkt dat het echt niet handig is om hem nu eens wel in het publiek te gooien. Het wachten is op het moment dat hij gladde handen heeft. Of dat hij zichzelf in zijn enthousiasme voor zijn hoofd slaat.

Gewoon muziek….Depressieve mooie muziek.