Month: February 2007

Ik ga op wintersport en ik neem veel teveel mee…

Oja, zijn jullie al lid van mijn fanclub?
http://hedda-fanclub.hyves.nl

*grijns*

Mocht je ooit video’s mee krijgen van je ouders met filmfragmenten van vroeger…Kijk ze altijd eerst zelf even voor je ze gezellig met vrienden gaat bekijken…haha

ik was ooit verliefd op je….

Woensdag 30 mei ben ik in Paradiso….ben heel benieuwd maar volgens mij gaat het erg gaaf worden!!

Eigenlijk mag het wel in diezelfde krant. Dinsdag kwam een collega naar me toe:”Heb je de krant al gelezen????” Dat soort opmerkingen klinken veelbelovend, maar eigenlijk weet je op zo’n moment nooit zeker waar dit over gaat. Ik vroeg me met mijn grootheidswaanzin af waarom ze dat vroeg. En of ik er zelf misschien in stond dan?

Ze wees op de tekening achter mij op het whiteboard, een verjaardagstaart voor Robbie zijn 33ste verjaardag. Creatievelingen op mijn werk waren mij al constant aan het feliciteren die dag. “Nee!” zei ze, “Robbie zit in een afkickkliniek!”….

De meeste nieuwtjes die ik hoor over Robbie zijn allang bekend (bij mij) of grote onzin. Elke week heeft hij namelijk wel weer een nieuwe vriendin. Maar mijn collega was erin geslaagd een echt serieus nieuwsbericht over Robbie eerder op te pikken dan ik. Ik ben haar nog altijd dankbaar voor het delen van deze informatie…

Robbie in een afkickkliniek. Het klonk in eerste instantie als een vage roddel. Maar al snel bleek op het Robbie forum de halve wereld op zijn kop te staan. Het was echt waar. Heel serieus ook. En het werd al bevestigd door het management. Robbie had zich op zijn verjaardag laten opnemen in een afkickkliniek. En wel om van anti-depressiva af te kicken…

Mede fans waren van slag. Hier en daar las ik wat reacties dat mensen er echt een beetje down door waren. En dat ze er niet van konden eten (wat in mijn geval alleen maar goed nieuws zou zijn). De hysterische reacties hier en daar werkten op mijn lachspieren. Dat het uitgerekend op zijn verjaardag moest gebeuren. De grafstemming deed vermoeden dat hij al dood was….

Grapjes mochten er niet over gemaakt worden bleek later. Ik zit blijkbaar iets anders in elkaar. Ik twijfel nu dan ook aan mijn fan-gehalte. Zou ik als echte Robbie fan nu ook in een hoekje moeten gaan zitten huilen omdat de beste man wat aan zijn problemen doet?

Ehm….Als je al 10 jaar je rijbewijs hebt, maar zelden tot nooit achter het stuur zit. Is het dan verstandig om een slipcursus te volgen die je hebt gewonnen????

Oja….en Valentijn heeft ook dit jaar mijn huis niet kunnen vinden natuurlijk…

Thuiskomst:
Roosje komt thuis en is beetje zenuwachtig…
Roosje opent deur….
Veel brieven op de deurmat…rekeningen…1 brief van de ANWB
1 kaartje: Er is een pakketje bezorgd, af te halen bij de buren
Hart van Roosje maakt sprongetje
Roosje belt aan bij de buren
Roosje krijgt groot pakket…..van UPC

Iets wat ik normaal nooit zou doen: me bezighouden met de sneeuwhoogte ver voordat ik op wintersport ga. Maar nu de sneeuwval toch een beetje tegenvalt blijf ik toch graag een beetje op de hoogte. Anders valt het straks zo tegen als er niets ligt.

Nog 2 weken en ik sta op de piste. 23 Februari vertrek ik richting het zuidelijkste puntje van de Alpen in Frankrijk.
<%image(20070211-praloup-carte.gif|288|304|)%>

Jaren geleden ben ik hier ook eens geweest en toen heb ik een prima skivakantie gehad. Nu ga ik snowboarden. Het is jaren geleden dat ik dat voor het laatst heb gedaan. Maar de hele groep doet het. Dan ga ik niet in mijn eentje skien natuurlijk 😉

Ik maak me best een beetje zorgen om de sleepliften, maar gelukkig krijg ik de hele week les. Het komt helemaal goed!

Bekijk pistekaart

Ben je geëmancipeerd genoeg om te streven naar het hoogst haalbare? Wat dat betreft heb ik 2 kanten. Eén kant van mij vindt alles wel prima, zolang ik rond kan komen en plezier heb in wat ik doe. De andere kant heeft ernstige behoefte om gekend te worden. Deze twee kanten wisselen zich onderling vrij gemakkelijk af. De ene week ben ik bloedje fanatiek, wil ik alles doen wat mogelijk is. Dat heeft tot gevolg dat ik in no time carriere wil maken. De week erop kijk ik naar wat ik heb. Ik heb het goed naar mijn zin en kan rondkomen. Die week hoef ik niet zo nodig…dat komt wel…

Het komt wel. Ooit…Morgen of volgend jaar? Uitstel is een talent van mij van ongekende grootte. Ergens vraag ik me nog wel eens af hoe ik er ooit in ben geslaagd af te studeren van mijn vorige (HBO) studie. Na die studie had ik de kans om carriere te gaan maken. Werken…40 uur in de week…Was dat dan wat ik wilde?

Ik heb besloten nog een studie te gaan doen. Dit tegen het advies in van de studiebegeleider van mijn vorige studie. Ik had voor ogen vooral de internetwereld in te willen. En ik vond dat ik nog niet genoeg kennis had. Maar misschien was de belangrijkste reden wel dat ik vond dat ik het aan mijn stand verplicht was op zijn minst een Universitaire opleiding af te ronden. Gekend te worden….Ik zou een meisje zijn die Informatica heeft gedaan.

Inmiddels, jaren later (en nog steeds niet afgestudeerd), ben ik erachter dat ik geen 1000 studies nodig heb om gekend te worden. En ik hoef ook niet heel belangrijk te zijn in het werk dat ik doe. Zonder dat ik er erg in had kennen mensen mij al. Dit speelt al sinds mijn geboorte. Roosje? Ja, die kennen we wel….Is het de naam? Dat vast niet alleen. De reden van bekendheid was voorheen in mijn ogen alleen nooit positief. Roosje? Ja, die is raar…Nogal vreemd….Oja, die met die grote borsten!

Gekend word ik. Tot vervelens toe voor de mensen om mij heen. Iets wat ik ondertussen erg grappig kan vinden. Zo stelde ik op mijn eerste werkdag collega’s aan elkaar voor ipv andersom. De mensen die het er ooit “moeilijk” mee hadden dat iedereen mij kende maar hen niet hebben inmiddels dat hele probleem niet meer. Zij komen er nu achter dat al die jaren zij zelf ook wel degelijk gekend werden. En dat er dus helemaal geen schaduw was! En inmiddels zijn de rollen gewoon omgedraaid 🙂

Mijn zelfbeeld verandert met de jaren. Ik kan me herinneren dat ik mezelf een grijs muisje vond. Ik was bang dat mensen me saai zouden vinden. Tegenwoordig heb ik die angst bijna niet meer. Maar als je ergste kritikus je eigen persoon is, kan je veel andere dingen bedenken. “Raar”, “Stom”, “Lelijk”, “Arrogant” staan op een lijst met dingen die ik soms over mezelf denk. En waarvan ik al snel denk dat anderen zo ook over mij denken.

Beetje bij beetje vallen er woorden af van het rijtje. En ze maken plaats voor positieve woorden. Zo is saai veranderd in grappig. Iets wat je eigenlijk niet van jezelf mag vinden…Maar zo op zijn tijd kan ik mezelf best grappig vinden…:P. Stom heeft inmiddels wel plaats gemaakt voor een intelligentere variant. Maar ik struikel nog wel eens over lelijk, arrogant en raar. (En ook over mijn eigen benen…)

Mensen zeggen soms iets of doen wel eens wat waarmee ze precies die punten raken. De ene keer wakkert het het negatieve zelfbeeld aan en kan ik me helemaal sufpiekeren daarover. En dan is het een compliment waar je wel even op kunt teren.

Maar opvallend is gewoon dat hoe meer negatieve punten er afvallen, hoe meer je oog gaat krijgen voor de complimenten die je krijgt. Iets wat je voorheen negatief zou interpreteren (Zo werd mij van de week verteld dat ik knettergek ben!) kan je nu van de positieve kant zien. En het gaat je opvallen dat je bijna alles wel op 2 manieren kunt opvatten.

Dus ik kom dichter bij zelfacceptatie. En daarbij krijg ik een veel positiever beeld van mezelf. Mensen kennen mij nou eenmaal. Soms val je gewoon op. Ik hou het maar op mijn grote ogen en brede lach….Of zijn het nou mijn grote borsten en vunzige grappen?

(En ondertussen vind ik mezelf gewoon weer arrogant…haha)

zomaar ineens vanuit het niets…morgenavond heb ik wat te doen!

Gisteravond zat ik in Carré. Eigenlijk voor Lionel Richie en Lucie Silvas…Maar gek genoeg verscheen Take That ook op het toneel!

Was wel eens leuk ze live te zien optreden en in het echt te zien. Dit had ik nog nooit gedaan. De stoelen op rij 8 waren dan ook zeer geschikt en dichtbij. Na 4 nummers was het alweer voorbij. De zaal liep half leeg (plaatsvervangende schaamte) en Ilse de Lange zong na de pauze prachtig.

Een avond om niet te vergeten. Al is het maar omdat ik na het optreden nog op en neer naar Delft ben gegaan om het afstudeerfeestje van Chrissie bij te wonen….Super om haar weer te zien!!

Oja….en ik heb een nieuwe snowboardbroek gekocht…Want in je blote kont de piste af is ook niet te doen. Gelukkig was het uitverkoop!!

(Het is een limoen groene, ook wel acid green)