Month: June 2007

Wie heeft er zin om mee te gaan naar Ayo in Paradiso op 13 september?

Elk bedrijf heeft wel een bezemkast. In wisselende mate wordt daar dan ook gebruik van gemaakt. Veelal door het schoonmakend personeel. Regelmatig in spreekwoordelijke zin. In iets mindere mate zal er ook daadwerkelijk zich het een en ander afspelen.

Onze bezemkast is regelmatig onderwerp van gesprek bij een select gezelschap. En daar blijft het dan ook wel bij (naar mijn weten). Er worden diverse pogingen ondernomen om meer roddels in de wereld te helpen op het werk, maar het wil nog niet echt lukken. De bezemkast wordt door de meeste collega’s gezien als minder interessant onderwerp dan de kinderen.

De bezemkast raakte wat in de vergetelheid. Twee collega’s hadden gewoon hun eigen kamer, dus waarom zouden ze gebruik maken van een stoffige, veel te kleine kast zonder ramen? Al die moeite voor een roddel en niemand zou het door hebben. Dat moest gewoon open en bloot. En vervolgens gelooft niemand het meer. Ideale tactiek lijkt mij.

Ik had al menig fantasie gehad over de kast. Bij het langslopen liep ik altijd wat langzamer om te zien en te horen of er zich wat afspeelde. Het enige wat gebeurde was het in- en uitlopen van mensen met schoonmaakspullen. Het was saai op mijn werk.

Een collega was in mijn fantasie al vaker in de bezemkast geweest dan hij zelf kon vermoeden. Een half jaar was ik in alle stilte verliefd zonder er verder werk van te maken. Niet verstandig gezien mijn vorige ervaringen. Het zou wel overgaan. Alleen duurde dat wat langer dan gehoopt.

Nadat ik eindelijk vrij van vlinders was, kwam hij in beweging. Psychologisch zeer verklaarbaar gedrag. De afstandelijkheid van eerder was ingeruild voor een overdreven voorkeursbehandeling. Met mijn ideale slachtofferschap van spot (een rol waar ik zelf ook graag aan mewerk) kwam hij geregeld voor me op. Iets waarbij ik me minder veilig voelde dan de spot van de anderen.

Twee lichtelijk gestoorde zielen die elkaar begrepen terwijl de buitenwereld naief en onwetend was. Misschien is dat de beste omschrijving van hoe we onze relatie zelf hebben gezien. Al snel werd gegrapt over een relatie krijgen. Of de een de ideale partner van de ander zou zijn. Ik wilde niet teveel van mezelf blootgeven en deed gezellig mee. “Jij zou mij nooit aankunnen”, zij ik vaak als reactie, denkend aan de tijd dat ik niets liever had gewild.

De bezemkast werd steeds vaker het onderwerp bij het onderling uitdagen. Wanneer zouden we daar afspreken? Ik stuurde eens een sms:”De bezemkast, nu!”, maar zag geen reactie van zijn kant. Het teasen ging ons allebei goed af. En tegelijk bleven we allebei gereserveerd.

Waar je aan een spel begint is het belangrijk om te weten wat de spelregels zijn. Hoe bepaal je wie het spel wint? Dan kan je daar een strategie voor maken. Dit spel had voor mij geen duidelijke spelregels. Mezelf niet laten kennen, dat was mijn enige regel. En verder maar zien hoever het zou gaan.

Ik had een grote bek. Dat vond hij schattig. Hij was ervan overtuigd dat daaronder een heel klein hartje zat. Zijn streven was om dat kleine hartje te gaan zien. Mijn streven was nog steeds om dat te beschermen. De bezemkast had afgedaan en we zouden naar mij thuis gaan. Ik vroeg me af wanneer hij de handdoek in de ring zou gooien. Ik moest zelf toch naar huis, dus ik zou het niet zijn.

De handdoek kwam niet. Voor ik het wist had ik bezoek bij mij thuis. Bezoek waarmee ik al zo lang had gespeculeerd over wat er zou gebeuren in die bezemkast. Het zweet brak me uit. En blijkbaar ook bij hem.

“Dit is het dan. Dit is mijn huis. Ehm….En daar is mijn keuken”, zei ik zwaar ongemakkelijk. “Wil je wat drinken misschien?”, voegde ik er uit beleefdheid aan toe. Ik wist dat ik eigenlijk niets in huis had. “Best groot nog”, zei hij. Hij wilde niets te drinken. Hij voelde zich blijkbaar net zo ongemakkelijk als ik. “Dus dit is je huis….”

Plastic eendjes beëindigen 15-jarige zeereis

<%image(20070629-1938675496_1999999630_duck_440x293.jpg|440|293|null)%>

LONDEN – Na een tocht van circa 28.000 kilometer komt er eindelijk land in zicht voor duizenden rubber eendjes die vijftien jaar op zee hebben rondgedobberd. De gele badspeeltjes spoelen binnenkort aan op de Engelse kust, meldde The Daily Mail vrijdag.

“Het is nu onvermijdelijk dat ze opgenomen worden in de Atlantische stromingen en aan de Engelse kusten zullen verschijnen”, aldus Curtis Ebbesmeyer, een oceanograaf in de Amerikaanse plaats Seattle die de rubberen beestjes jarenlang heeft gevolgd. Ebbesmeyer noemde de omgeving van Cornwall in het zuidwesten als meest waarschijnlijke landingsplaats.

Storm

De door het zoute water en de zon sterk verbleekte badspeeltjes waren in 1992 tijdens een storm samen met ander badspeelgoed overboord geslagen van een containerschip dat uit China onderweg was naar de VS.

Veel van de oorspronkelijk 28.000 speelgoedbeestjes zijn verloren gegaan tijdens de beproeving op zee.

Titanic

De eendjes dreven eerst naar het hoge noorden, waar ze in 1995 vast kwamen te zitten in het ijs in de Beringstraat. Dat duurde enkele jaren. In 2000 werden zij gezien voor de kust van IJsland en een jaar later in het noorden van de Atlantische Oceaan, ongeveer op de plaats waar ooit de Titanic zonk.

Wetenschappers

Dankzij de reis van de eendjes over drie oceanen hebben wetenschappers belangrijke gegevens kunnen verzamelen over de oppervlaktestromingen in de zeeën.

(c) ANP

Was het de drank? Of was het zijn manier van verwerken? Waarschijnlijk weet hij het zelf niet eens. Net een paar weken is hij vrijgezel en dat doet pijn. Ergens hoopte hij nog op een goede afloop. En dat terwijl iedereen hem erop wees dat hij beter af was zo.

Het was inmiddels een aantal maanden dat hij mij voor het laatst had gezien. Dit zou de eerste keer worden sinds hij single was. Het was alleen wat te vroeg. Maar er hing toch zeker wat in de lucht. Wellicht een restje spanning van 4 maanden daarvoor.

Hij kwam binnen terwijl ik er al was. De spanning was voelbaar, ik was veel te rustig voor mijn doen. Onze vrienden wisten dat ik een zwak voor hem had. De “double-date” was dan ook een beetje doorgestoken kaart. Ik wist het en had daar verder weinig problemen mee. Als het maar zou werken…

De dag erop sprak hij me aan. Ergens zat het hem niet lekker wat er gebeurd was. De beeindigde relatie was nog te vers. Schuldgevoel naar de ex en naar mij zaten hem dwars. Als ik maar geen verwachtingen had. Terugdenkend aan de bizar fijne nacht, die wat anders zou doen vermoeden, geef ik aan dat ik niet achterlijk ben. Seks om de seks, lekkerder dan verwacht, maar dat hoeft geen vastigheid te betekenen.

Hoe lekker het ook was, dit was voorlopig het einde van de seks met deze meneer. Hij was zich extra bewust van zijn nog te helen wonden. Ik had nog wat andere projectjes lopen. Ik besloot het allemaal op zijn beloop te laten. First things first!

De wonden heelden sneller dan verwacht. Zijn ex viel van haar voetstuk en voor ik het wist zat ik tegenover hem aan een tafeltje bij kaarslicht. Beiden wisten we dat dit slechts een heel beroerd voorspel was. Dit ten koste van onze eetlust. “Zullen we maar betalen?”…..

Een duidelijk doel zonder verwachtingen voor de toekomst maakt een date een stuk makkelijker. Hij wist dat we allebei in de mood waren. De vraag was dan ook niet of, maar hoe en wanneer….

Bijna 30 is ze. Als ze in de spiegel kijkt, ziet ze de ene dag een mega lekker wijf. De dag erop begrijpt ze waarom mannen toch liever naar haar borsten staren.

Vrijgezel met een geschiedenis van jaren. Ze was inmiddels vergeten hoe het was om verliefd te zijn. Om samen iets op te bouwen. De laatste relatie heeft haar ziel zodanig verminkt dat het gevoel dat iemand op haar wacht niet meer terug te halen was. Deze jaren herkende ze het niet meer, het gevoel dat ze geliefd was. Zelfs niet door zichzelf.

De jaren gaan tellen. De paranormale beurzen werden afgelopen in de hoop een positieve toekomstvoorspelling te krijgen. “Je vindt de man van je dromen binnen 5 minuten, oh daar is hij al!”, is waar ze stiekem naar op zoek is. Wat ze krijgt zijn mensen die niet verder komen dan wat clichés.

Verder horen de zelfhulp-boeken bij het plaatje. Boeken die het leven alleen maar ingewikkelder maken en uiteindelijk alleen de auteur helpen…Ze horen een beetje bij de wanhopige vrijgezelle vrouw van haar leeftijd.

Hoe dramatisch kunnen de jaren verstrijken? Maar nu, met de 30 in aantocht is er wat veranderd. Waar er gezocht zou worden naar een soulmate en de korte scharrels geen voldoening gaven zijn de rollen omgedraaid. Voor mij even geen vastigheid! Er moet meer gesekst worden voor de gezelligheid!

De opwarmer was een paar maanden geleden. Ondanks dat ik deze persoon vriendelijk wil bedanken voor zijn verrichte arbeid, hoef ik geen tweede keer meer. Hij heeft wel mijn ogen geopend. Seks voor de seks. Blijkbaar is het rond je 30ste wel mogelijk! Spijt van de daad bestond niet meer. Verliefd worden op het manspersoon was ook niet meer standaard inbegrepen. Seks zonder verdere consequenties, ik was er ineens klaar voor.

Het heeft nog even geduurd voor het in mijn systeem geland was. Maar ik denk dat ik inmiddels wel kan zeggen dat het aardig is gelukt. En om nou te voorkomen dat ik over een tijdje echt de tel kwijt ben komen hier de verslagen.

De bijna 30-jarige vrouw gaat vrij gezellig slettebakken…

Het moment dat ik internet ontdekte als meer dan informatiebak was in 1996. Dit was ook het begin van mijn studententijd. En betekende ook meteen het einde van mijn eerste studie.

In contact gebracht met iets dat chatten heet. Ik was voor het eerst in een chatroom waar vooral mannen zaten. Studenten van allerlei technische studies. Allemaal rond mijn leeftijd. Ik was op slag verslaafd.

Door steeds dezelfde mensen tegen te komen in die chatroom, kwam er al snel interesse in hoe deze mensen dan in het echt zouden zijn en eruit zouden zien. Het bezitten van een digitale camera zat er voor de meesten van ons nog niet in. Online foto’s van elkaar zien bestond dan ook niet. We moesten het doen met beschrijvingen. Ik kwam vaak niet verder dan:”Grote borsten en lang haar”. De rest was vervolgens niet meer interessant. Ze waren bij wijze al onderweg naar me.

Er werden afspraakjes gemaakt. Er werden kleinschalige meetings georganiseerd. Pannenkoeken eten in Utrecht was er een van. We spraken af op Utrecht CS en wisten van elkaar niet hoe we eruit zagen. Zonder mobiele telefoons is het nog een wonder dat we elkaar gevonden hebben.

Wat me bij mijn eerste internet ontmoeting al opviel, was dat mensen in het echt toch heel erg anders bleken te zijn dan ik me had voorgesteld. En helaas niet op een goede manier. Ik gaf niet direct de hoop op en probeerde het vervolgens nog een aantal keer. Met iedere keer weer tegenvallende resultaten. Zij kunnen er niets aan doen. Ik ben helaas gezegend met een levendige fantasie en zij met een veilige omgeving die internet heet. En door de jaren heen is toch wel algemeen geaccepteerd dat beta’s zich niet heel zelfverzekerd voelen bij het socialiseren.

De chatroom werd verruild door ICQ en IRC. De dates bleven tegenvallen. Tot ik op een gegeven moment maar besloot dat dit mijn lot was. Daten via internet had voor mij geen zin. Helaas heb ik me hier nooit aan gehouden en ben ik keer op keer in mijn eigen fantasiewereld getuind. De leukste mensen heb ik nooit ontmoet. Dat maakt hen ook het leukst vermoed ik. Want de fantasie staat daarvan nog overeind. Dit zijn nog steeds de zelfverzekerde, grappige en zeer aantrekkelijke mannen die ik creeërde in mijn hoofd.

Na een aantal onschuldige jaren hou je het niet meer netjes. De broekies van 18 worden ook ouder en cyberseks is in opkomst. Ik woonde inmiddels samen, maar had stiekem een oogje op een MSN-er die ik nog nooit had ontmoet. Pikante gesprekken mocht, hadden we besloten. Ontmoeten leek ons niet verstandig zolang ik een relatie had. Mijn relatie ging uit en hij kreeg een vriendin. Einde pikante gesprekken.

Halverwege 20 en losgeslagen op internet. Ook ik ben een beta en voel me veiliger achter mijn pc. Via breedster kwam ik in contact met M. Het “neuken” op de grid was aanstekelijk. Buiten het spel om praatten we over niets anders. Er moest een ontmoeting komen om de sterke verhalen waar te maken. In mijn achterhoofd speelde de belofte om nooit meer iemand van internet te ontmoeten. De nieuwsgierigheid en hoop won het. Voor ik het wist zat ik in de trein met in mijn tas een voorraad condooms. Bij aankomst wisten we allebei wat er zou gaan gebeuren. Al het besprokene zou in de praktijk gebracht worden. Pas een week later realiseerde ik me dat ook hij in de verste verte niet leek op de fantasieversie.

Ik kan het ze niet kwalijk nemen. De man in mijn fantasie bestaat niet achter een computer. Dit type man is namelijk niet het type dat zich verschuilt achter zijn computer en zich daar heel stoer voor doet. Mijn type man is in werkelijkheid net zo dominant als dat hij zich voor doet. En niet een grote bek heeft, maar niet durft als puntje bij paaltje komt. Wat een afknapper is dat…

Dit principe werkt bij mij net zo goed als dat van het kind dat geen snoepjes uit de pot bovenop de kast mag pakken. Doordat het niet mag, wordt het alleen maar interessanter. Die pot is al menig maal op mijn hoofd gedonderd van schrik als mijn ouders me betrapten. De vraag is wat het effect zal zijn van die collega’s waar ik niet vanaf kan blijven….

Ik heb het graag naar mijn zin op het werk. Dit heeft tot gevolg dat de contacten met collega’s al snel wat meer privé worden. Iets wat zelfs zover kan gaan dat het problematische situaties kan opleveren.

De werkplekken waar ik weg ben gegaan vanwege lastige situaties door korte scharrels met collega’s kan ik gelukkig nog op één hand tellen. Heel vervelend is het nooit geweest, want als ik het daar echt leuk had gevonden was ik mooi niet weg gegaan.

Maar wat ik inmiddels wel geleerd heb? Rebounds moet je zeker weten niet op de werkvloer zoeken. Deze scharrels zijn per definitie een vergissing en van korte duur.

Zo was daar G. Hij was mijn directe collega en ik zat in een eindigende relatie. Mijn soon-to-be-ex had ik vriendelijk gevraagd terug te verhuizen naar zijn moeder. In deze fase was ik al mijn pijlen op G. aan het richten. In niets leek dat hij geinteresseerd was. Maar ik had toch niets te verliezen dus ik schoot rustig door met mijn pijlen.

Mijn inmiddels-ex verdween naar zijn moeder en G. begon te happen. De aanhouder won en niet veel later hadden we onze eerste date. Net zo snel als het daarna zich ontwikkelde, knapte ik af. G. was veroverd en tot over zijn oren verliefd. Ik verloor spontaan mijn interesse en vertelde hem mijn standaard excuus:”Ik ben blijkbaar nog niet aan een nieuwe relatie toe”.

Afgewezen en gedumpte collega’s willen niet laten zien dat ze gekwetst zijn. Maar ergens hebben ze de behoefte om zich toch af te reageren. Opmerkingen tot diep onder de gordel zijn dan geen uitzondering. Het liefst als er andere collega’s bij zijn.

Met hem had ik het wel uit kunnen houden op het werk. Een gekwetste ziel moet je gewoon zijn zin geven en dan heelt het wel. Dat ik van die werkplek ben weggevlucht kwam door het gevolg van dit alles. Want door alle onrust tussen G. en mij kreeg collega X. (Ben zijn naam inmiddels vergeten) de indruk dat ik wel in was voor een korte flirt en de daaruit volgende wip.

Pijlen van een ander zie ik niet. Zeer naief had ik geen verwachtingen bij het samen naar de film gaan. Voor mij was het gewoon gezellig. Hij had bijbedoelingen die ik niet zag aankomen. Ik schrok dan ook en je kunt je misschien mijn reactie dan wel voorstellen…

Twee mannen op 1 werkvloer die vinden dat ik ze heb gekwetst. En deze twee mannen laten het allebei duidelijk blijken. Dit was teveel voor me. Per direct ben ik vertrokken en heb ik een tijdje thuis gezeten. Op zoek naar een nieuwe werkplek en nieuwe mannelijke collega’s

<%image(20070627-kantoor.jpg|400|300|)%>

En geloof me, we gaan erop vooruit. Normaal keken we uit op het dak…En nu aan 2 kanten ramen met uitzicht!! Ik kan niet wachten tot we gaan verhuizen!

Nu ik sinds kort weer een beetje aan het slettebakken ben, zit ik te bedenken hoe ik hier toch zo fris mogelijk verslag van kan doen zonder mensen te shockeren, beledigen, kotsneigingen te bezorgen, of wat dan ook…

Dus voorlopig hou ik het nog even bij deze opmerking…

Wordt vervolgd 😉

Ik begin wel alvast. Het is allemaal mijn schuld. 🙂

Het is mijn schuld dat je geboren bent. (hoe kan dat eigenlijk als jij ouder bent?) Het is mijn schuld dat je ‘s ochtends niet je bed uit kunt komen..(oh…dat is inderdaad mijn schuld…)

Dat je geen goede tegenstander kunt vinden met spelletjes is ook mijn schuld. Met alle liefde zou ik je verslaan, maar gek genoeg kan mijn pc mijn snelle denkwijze niet aan (ja, ik schuif de schuld graag door).

Het is ook mijn schuld dat je in zo’n fucking groot huis woont. Maar leg me alsjeblieft even uit hoe dat mijn schuld is, dan heb ik zelf over een tijdje dat probleem wellicht ook…

Het is mijn schuld dat je last van je rug hebt…Normaal zijn het hele gespierde mannen die bij me langs komen. Jij besluit niet in je eentje op bezoek te komen en bent vervolgens zo galant om je gast de trap op te tillen…Het spijt me dat ik 3 hoog woon…

Ook is het mijn schuld dat je mailtjes schrijft die niet je ware gevoelens beschrijven. Maar dan moet je ook maar niet aan mij vragen ze te herschrijven…Dat ene kleine stukje van jouw gevoel heb ik mooi poetisch zijn nek om gedraaid…”We zien wel”

Het is inderdaad allemaal mijn schuld. Zelfs voor je de kans hebt gehad aan mijn voordeur te komen om te zeggen dat het allemaal mijn schuld is (en daarbij vooral erg boos te kijken) ben ik je voor geweest…Geen stok meer om mee te slaan, meneer 😉

Vette pech voor jou dus. Kom dan maar gewoon relaxt de trap op voor een goed gesprek. Volgens mij is het nu weer mijn beurt…:P

*note to reader: geen paniek…voor ik dit schreef was er geen sprake van ruzie…maar ik weet niet hoe dit gaat vallen natuurlijk;)*