Month: July 2007

Trouwen is iets waar je als jong meisje al over fantaseert. Een sprookjes jurk, een koets, sprookjesprins en vooral heel veel bloemen. Ik dacht dat ik met mijn 20ste al zou trouwen, iets dat komt doordat mijn ouders vrij jong elkaar het ja-woord gaven. We zijn overduidelijk een andere generatie. Bijna 30, het loopt enigszins anders dan mijn eigen gefantaseerde sprookje.

Ik ken mensen die gevangen raken in een vriendenkring die elkaar als domino-stenen opvolgen door te gaan trouwen. Een reeks die zich logischerwijs op laat volgen door een baby-boom. De druk om mee te doen aan de reeks is duidelijk aanwezig. Mensen die getrouwd zijn willen niets liever dan hun vrienden ook getrouwd zien.

Daar zit ik niet middenin. Na het huwelijk van een jeugdvriendinnetje een jaar of 8 geleden, zijn er weinig huwelijken geweest. Vrienden trouwden uit principe niet, of ik raakte met ze bevriend als ze al getrouwd zijn, of ze kunnen maar geen geschikte huwelijkspartner vinden. Ik ben dus niet zo’n doorgewinterde bruiloftsgast.

Maar huwelijksfeesten heb ik genoeg gezien. Vooral de erg doorsnee feesten. De meest uiteenlopende stukjes heb ik voorbij zien komen. Het A-B-C blijft altijd even walgelijk. De vele liedjes worden zelden zuiver gezongen. Dat krijg je als je ouders een zalencentrum hebben waar nogal eens een feestje gegeven wordt.

Gisteren trouwden Ismael en Claudia (en hun zoontje Isaiah ook een beetje natuurlijk!). Een bijzonder huwelijk omdat ze al heel lang bij elkaar zijn. Een mooie kroon op een prachtige liefdevolle relatie die sowieso al niet meer stuk kon. En nu komen ze al helemaal niet meer van elkaar af!

Robbie was er ook. Geen echte, maar als je op een bepaalde manier keek, leek hij toch wel schokkend veel. Op het moment dat hij zijn mond open trok was je weer direct op aarde terug… Dat Belgische accent past toch niet zo bij Robbie.

Het was een feest met een dress-code. Iedereen kwam in zwart-wit. Behalve het bruidspaar natuurlijk! Claudia had een speciaal ontworpen (groene) jurk aan die helemaal bij haar paste (en ik ben er stiekem ook wel een beetje verliefd op geworden). Het Robbie tintje aan het feest heeft aardig wat tranen veroorzaakt. De feestelijke mix van meest foute nummers van de afgelopen 30 jaar leverde hilarische momenten op. MC Hammer kwam voorbij met Can’t Touch This en in een groene jurk kan je daar dus prima op dansen! Bij Cotton Eye Joe bleek Claudia toch ook hele andere danstechnieken te bezitten.

Bruiloften maken een zacht eitje van mij. Ik ben blijkbaar iets te romantisch ingesteld. Als er gejankt wordt, kan ik met moeite voorkomen dat ook ik in tranen uitbarst. Maar het is redelijk goed gekomen allemaal. Nu maar voorkomen dat er de komende tijd teveel trouwerijen komen. Alleen ben ik bang dat nu de grote golf eraan gaat komen….

“Stil maar, wacht maar…” Zo gaat een liedje dat ik ken van vroeger en een herinnering is aan mijn Christelijke achtergrond. Het gaat over vertrouwen hebben in de goede afloop.

Hoe stichtelijk! Het ging hier eigenlijk alleen over mijn werkdag! Alles was vandaag namelijk nieuw. Ik was al twee weken niet wezen werken en wist dat we inmiddels verhuisd waren. Bea had me vorige week een telefonisch live-verslag gedaan van het moment dat zij in mijn stoel had plaatsgenomen in mijn nieuwe werkkamer. Precies op de hoek van het gebouw. De beste kamer van iedereen!

Ik had er al een lange tijd naar uit gekeken. Onze vorige kamer keek namelijk uit op een donker en grijs dak. Met aan de overkant van dat dak weer een muur met ramen. Daar zat een ander deel van onze afdeling. Je kon met heel veel moeite liplezen wat ze zeiden, maar om ze te spreken moesten we toch een flink stuk omlopen of opbellen. Niet heel gezellig om zo op afstand toe te kijken.

“Stil maar, wacht maar”…Heel stil ben ik niet echt geweest. Voor de gein heb ik wel geklaagd dat wij zo ver van de rest af zaten. Maar ik heb er verder weinig stennis over geschopt. Ik wist dat we zouden gaan verhuizen op den duur. Ik wachtte braaf, en Ankie met mij.

Het wachten heeft lang geduurd, maar we zijn beloond. Hadden we eerst de slechtste kamer, nu is iedereen jaloers. Waar eerst geen hond de moeite nam om een stukje te lopen en de eenzame collega’s eens gezellig een bakje koffie te brengen, loopt nu de een na de ander binnen. De opmerking:”Ja, jullie hebben de meeste aanloop, dus het is wel handig als jullie in die kamer zitten”, heeft een andere kern van waarheid dan gedacht. Maar de kern is er.

Ik ben nog een beetje onwennig. Het is me nog niet helemaal duidelijk wat deze nieuwe kamer mij brengen gaat. Maar het kan alleen maar veel goed zijn. Alleen jammer van de buro’s…Als we dan toch nog iets te wensen hebben…

Daten via internet moet je niet doen. Dat schreef ik een tijdje geleden ook al. En heel recent ben ik maar weer met mijn neus op dit feit gedrukt. Laat je niet verleiden, doe het niet!

Hoewel hij de zelfde wijsheid predict, zijn we onder druk van andere internetters toch maar samen op date gegaan. Ik was zijn type niet, hij die van mij niet. Maar soms doe je iets geks om van het gezeur af te zijn.

Maar wat wist ik eigenlijk van deze man? Na veel gepush kreeg ik ineens een mail dat het maar eens zover moest komen. Of ik die dag erop al tijd had om naar hem te komen? Ach, ik had toch niets beters te doen dan studie ontwijkend gedrag te vertonen. Dus ik was wel in voor een lolletje…

We spraken af op de pier voor het Kurhaus in Scheveningen. Het zou tenslotte redelijk mooi weer worden en een strandwandeling had ik wel zin in. We zouden wel zien hoe lang het zou duren, want het was nog maar twijfelachtig of het zou klikken in het echt.

Toch was ik wat zenuwachtig vanwege de verhalen op zijn blog. Hij stelde zich nog wel eens verdekt op om zijn date te keuren voor de kennismaking. Ik regelde daarom een backup. Iets wat sowieso geen kwaad kon vanwege de twijfelachtige potentie van deze date.

Samen met Beetje toog ik richting het zuiden. Omdat ik altijd toch een leuk kleinigheidje mee wil nemen, heb ik deze keer maar een stuk kaas voor zijn huisdier meegenomen. Dierenvriend als hij is, zou hij dat wel kunnen waarderen.

Ergens tussen de fototentoonstelling moest ik hem vinden. Ik zou daar waarschijnlijk niet de enige zijn, dus ik maakte me al een beetje zorgen. Zou ik hem herkennen van zijn foto? Onderweg tankten we nog op de A4 en werd ik tijdens een kort gesprek met een leuke groep mannen (motor…jummie) voor een dilemma gesteld. We konden ook met deze mannen op stap gaan….

Maar afspraak is afspraak. Ik gaf de mannen mijn telefoonnummer voor een andere keer en besloot netjes naar de date die niet mijn type was te gaan. Mijn ego had een flinke boost gekregen van deze mannen, dus het zou helemaal goed komen met de internet-man.

Ik sprak met Beetje ons plan door. Ze zou na een half uur bellen om te vragen hoe het was. Als het verschrikkelijk was zou ik met een smoes haar ergens op veilige afstand op het strand opzoeken om er nog een leuke dag van te maken. En anders zou zij zich wel vermaken een vliegervriendje van vroeger die ze voor de zekerheid had opgetrommeld.

Ze zette me buiten het zicht van de tentoonstelling af en we zetten onze horloges gelijk. Ik had ergens een voorgevoel dat het niet lang zou duren voor ik haar weer zou zien. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik dacht aan al die dates waar ik over had gelezen op zijn blog. Kieskeurig was hij wel. Daarbij schoten een aantal mislukte internet dates van mezelf door mijn hoofd. Ik besloot me in eerste instantie maar te richten op de foto’s in de hoop dat hij mij zou herkennen.

“Dit doe ik nooit meer”, schoot er door mijn hoofd terwijl ik probeerde te zien wat er zich afspeelde op de foto waar ik al een tijdje naar aan het staren was. Het onrustige gevoel bevroor mijn hersenen. Ik liep maar naar de volgende foto in de hoop niet te vreemd over te komen.

Links en rechts stonden mannen waarvan ik eigenlijk niet wist of zij mijn date waren. “Ik hoop niet dat dat hem is”, was de gedachte die ik had toen ik op mijn schouder werd getikt. “Zullen we maar gaan daten dan?” was het eerste wat hij zei. Ik had me zijn stem toch heel anders voorgesteld. In de spiegeling van de foto zag ik dat hij niet echt groot was, zelfs ronduit klein!

Foto’s kunnen blijkbaar heel erg vertekenen. Maar ik heb niets tegen kleine mannen. “Kom Roos, je laatste scharrels waren ook niet bijzonder lang”, prentte ik mezelf in. Ik draaide me om met een opgeluchte glimlach omdat hij blijkbaar niet bij voorbaat al was weggevlucht. “Hoi, ik ben Roos”, zei ik, terwijl ik hem van top tot teen bekeek. Blijkbaar was dat een overbodige opmerking. Hij zei dat ie dat al wist. Hoewel hij anders was dan hij op de foto op me over was gekomen had hij wel wat. Al kon ik de vinger er nog niet op leggen wat dat precies was.

We namen nog even de tijd om de andere foto’s te bekijken. “Hoe hebben we ons toch zo op laten naaien?” was een wederzijdse vraag waarop ik het antwoord niet had. Het brak gelukkig wel een beetje het ijs. De medebloggers kwamen ook uitgebreid ter sprake. “Die Beetje, ja, die kan er wel wat van! Die is lekker overtuigend”. Ik vertelde maar niet dat deze dame een paar honderd meter verderop bruin aan het bakken was omdat ze er net als ik weinig vertrouwen in had.

We gingen op een terrasje zitten om eerst even wat te drinken om de ergste spanning kwijt te raken. Hoeveel ik hem ook probeerde over te halen, iets anders dan sinas wilde hij niet hebben. Ik nam zelf maar een glas rosé. Het leek me een goed moment om te vragen naar al die dates op zijn blog. Waren die nou allemaal werkelijk gebeurd?

Hij wees naar een ietwat wittige vlek op zijn colbert die over de stoelleuning hing. “Lees morgenochtend maar waar die vlek vandaan komt” Ik besloot dat ik het niet wilde weten en probeerde mijn gedachten weer op een normaal idee te brengen. “Had je niet kunnen zeggen dat je groene ogen hebt?” vroeg hij ineens vanuit het niets. “Ehm… zoveel contact hebben we nou eigenlijk ook weer niet gehad dat ik het nodig vond om dat te vertellen”, was mijn reactie.

Blijkbaar hadden mijn ogen iets in hem losgemaakt. Hij begon te strooien met poetische zinnen. Het donkere uit zijn ogen klaarde op en voor ik het wist, wist hij het zeker. “Na die Utrechtse schone dacht ik dat het nooit meer goed zou komen”. Ik keek op mijn horloge of het halfuur al voorbij was. Net op dat moment ging de telefoon.

“Nee, echt waar? Ojee!!! Is de dokter er al? Ik kom meteen naar je toe! Ik bel je als ik de trein heb gehaald!” zei ik geschrokken door de telefoon tegen Beetje. Wat verschrikkelijk nou dat ze nu toevallig net keihard van de trap was gevallen en haar enkel had gebroken…..

Echt verliefd ben ik al heel lang niet meer geweest. De crushes die ik recentelijk heb gehad zijn naar mijn weten altijd eenzijdig geweest en hebben niet geleid tot slapeloze nachten. Deze bevliegingen waren deels gecreëerd door mijn eigen hoofd, iets waar ik heel sterk in ben.

Onbereikbare mannen zijn in zo’n geval het beste target. Je hebt iemand in je wolkje waar je je op kunt richten om maar met iets bezig te zijn. Ondertussen heb je de crush goed onder controle. Met alle macht probeer je te voorkomen dat het uit de hand loopt en je jezelf voor schut zet. Zo min mogelijk mensen mogen op de hoogte zijn en al helemaal de mannelijke partij niet. Zo hou je een veilige afstand en voorkom je dat je jezelf in een kwetsbare positie plaatst. Hij zal het in ieder geval nooit merken…

Daarnaast is nog de variant van de man die je eigenlijk helemaal niet wilt. Je maakt jezelf wijs dat hij helemaal geweldig is. Je kwetsbaarheid is een stuk minder omdat je weet dat deze man haalbaar is. Bij deze mannen wordt dan ook openlijk geflirt. Echter, op het moment dat deze man toehapt, keer je met een keiharde klap terug in de realiteit. En moet je hem vertellen dat je je hebt vergist. Of je gebruikt een smoes om hem maar zo min mogelijk te kwetsen. Eigenlijk zie je deze gevallen vrij snel aankomen nadat je het al een aantal keer hebt meegemaakt. De afknapper ligt de hele tijd op de loer.

Maar wat nou als er een geval is wat niet thuishoort in één van de twee categoriën? Als er een gevoel ontstaat dat je niet begrijpt? Een die je niet zelf hebt gecreëerd met je geest? Als de laatste keer dat je echt verliefd was tien jaar geleden was, en je geheugen beroerd is, hoe herken je echte verliefdheid dan?

Ooit schijn ik wel eens vreemd te zijn gegaan. Echter, afhankelijk van welke bestaande definitie van vreemdgaan er gehanteerd wordt, zie ik het toch iets anders. Ik was een jaar of 17 en zag hem zaterdags in de disco achter de kerk. We zoenden wel eens wat, buiten op het trappetje voor de kerk. Het was misschien de derde keer dat ik hem zag toen hij naar me toe kwam. Zijn vrienden zagen me niet zitten, dus hij wilde me niet meer zien. Het was uit!

Stomverbaasd liep ik naar mijn beste vriendin toe. Philip had me net gedumpt terwijl ik niet eens wist dat ik verkering had. Haar eerste reactie:”Oh, dan ben je vorige week dus vreemdgegaan!” Zijn vrienden hadden het misschien dan toch goed gezien…. Toch vond ik het behoorlijk zwak dat hij naar zijn vrienden luisterde, zonder duidelijke reden. Zelfs vandaag de dag hoor ik dit verhaal nog wel eens… Hoe ik eigenlijk gedumpt werd door zijn vrienden.

Ik was een week eerder dus vreemdgegaan. De disco bij de kerk moest altijd om 24 uur afgelopen zijn zodat de zondagsrust niet verstoord werd. Na deze opwarmer ging een deel in de auto richting de betere disco’s. Mijn broer had de auto van mijn ouders mee en ik mocht in ruil daarvoor mee. De opwarmer met Philip smaakte naar meer en in de volwassen mensen disco bevond zich een zeer prettige “volwassen” jongen.

Achteraf is het zeer onschuldig op die leeftijd. Je zoende wat en liep naar buiten om even rustig te kunnen kletsen en zoenen. Maar veel verder dan wat gefriemel ging het niet. Vriendinnen onder elkaar hadden namelijk besloten dat je pas na een half jaar met een jongen naar bed mocht gaan. Zij waren ondertussen dan ook nog steeds maagd. Ik vond een half jaar bij het maken van de afspraak veels te kort, maar heb me er achteraf allesbehalve aan gehouden.

Jaren gaan voorbij, maar vandaag de dag hou ik nog steeds net zoveel van mannen. Het spel dat erbij hoort om te krijgen wat je wilt is één van mijn favoriete spelletjes. Hoewel er lange tijd een dikke laag stof op dat spel heeft gelegen, ben ik weer helemaal in de mood.

Ik bedacht me vandaag dat als deze gebeurtenis toendertijd een geval van vreemdgaan was, dat ik recentelijk ook weer vreemd ben gegaan. En aangezien de bewuste persoon het niet officieel met me uit heeft gemaakt heb ik dus een relatie met iemand. Dit vraagt om een nieuwe definitie van vreemdgaan:”Als je in de periode dat je tweemaal intiem bent geweest met een man, intiem bent geweest met een andere man”. Eentje die naar mijn mening niet geschikt is voor de dikke Van Dale.

Ik denk dat de bewuste meneer zich niet bedrogen voelt en al helemaal niet het idee heeft een relatie met mij te hebben, anders dan een seksuele. Hoe fijn is het om ouder te zijn en seks los van relaties te kunnen zien.

Mijn eigen definitie van vreemdgaan is met de jaren ernstig veranderd. Zoenen was overduidelijk vreemdgaan toen ik 17 was. Een aantal jaar later was met een ander neuken sowieso fout. En zoenen onder bepaalde voorwaarden. De achtergrond van de behoefte werd belangrijker in dit verhaal. Ook omdat ik via msn toen verlangde naar een ander, maar er geen werk van maakte. Ik hoorde toen een opmerking die mij zeer aansprak:”Op het moment dat je je betrapt voelt bij wat je doet met die ander, is het vreemdgaan”. Het idee dat ik NOOIT zou vreemdgaan, heb ik losgelaten. Ik kan me inmiddels situaties voorstellen waarin het moeilijk is jezelf onder controle te houden.

Zover ik weet is het me tot op vandaag nog nooit gebeurd dat mijn partner vreemd is gegaan. En ik weet dus absoluut niet hoe ik om zou gaan met zo’n situatie. Ik hoop dat ik vast kan houden aan mijn eigen overtuiging. Dat zolang mijn partner zich thuis voelt bij mij en ‘s nachts het liefst bij mij in bed ligt, een foutje vergeven kan worden. Het onderscheid hierin is welk deel van de man de beslissing nam om met de ander het bed in te duiken. Als dit deel het hart was, is het echter exit.

Maar als hij het mag, mag ik dat natuurlijk ook 🙂

Met één hand hield ik de telefoon vast en met de andere probeerde ik een envelop van Nuon open te scheuren. Hoewel vrouwen regelmatig opscheppen dat ze zelf zo goed kunnen multitasken gaat mij dat soms nog best lastig af. Ik probeerde me volledig te concentreren op het telefoongesprek maar wilde ook graag weten wat er in de brief van Nuon stond…

Gelukkig kreeg ik hem open. Het bleek de jaar-afrekening. Nog maar kort daarvoor was er een mannetje bij mij over de vloer geweest om de meterstanden op te nemen. Ik was overtuigd dat het niet schokkend zou zijn, in ieder geval qua gasverbruik. Elektriciteit vond ik nog wel spannend. De jongeman kon me toen niets zeggen over mijn verbruik, maar de inhoud van deze brief toch wel.

Het telefoongesprek was tot op dat moment nog goed te combineren. Tot ik in de brief aan kwam bij het nieuwe termijnbedrag. Dit was 20 euro hoger dan daarvoor! Had ik dan toch echt zoveel elektra gebruikt? Ik kon het me niet voorstellen. Het telefoongesprek werd al wat waziger en ik was wat afgeleid. Waar kwam die 20 euro toch vandaan?

Kijkend naar mijn verbruik snapte ik het al helemaal niet meer. Ik kreeg gewoon geld terug van Nuon! De logica ontbrak totaal bij dit gebeuren en ik keek nog eens naar mijn oude termijnbedrag. En mijn nieuwe termijnbedrag. En het bedrag dat ik terug kreeg….

Naast het nieuwe bedrag stond een tekstje:”Het lijkt misschien vreemd dat uw nieuwe termijnbedrag omhoog gaat terwijl u over de afgelopen periode geld terugkrijgt….” INDERDAAD!! Ik mopperde wat door de telefoon en hoopte dat de andere kant van de lijn mij uit zou kunnen leggen waarom ik nou toch die 20 euro meer moest betalen. Maar van die kant kwam net zo weinig begrip als ikzelf had. Ik staarde nog naar de rest van het stukje tekst:”…Dat komt omdat uw nieuwe termijnbedrag is gebaseerd op uw geschatte verbruik, ….” Hoezo gaan ze nu ineens schatten dat ik meer ga gebruiken? Wat voor voorspellingsmodel maken die debielen gebruik van???? “….het aantal termijnen, het aantal producten en de verwachte prijzen in de komende periode.” Ik dacht terug aan een brief die ik net twee weken daarvoor had gekregen. De energieprijzen zouden dalen….Ik snapte er niets meer van.

In complete verwarring wilde ik het mysterie oplossen. Het telefoongesprek had er last van. Ik legde de brief even weg, maar kon het niet loslaten. Wat een raar verhaal!!! Ik hing even later maar op, want dit was geen doen. En ik pakte de brief er nogmaals bij….

Het heeft nog best even geduurd voor ik erachter kwam wat nou het hele probleem was. En het was heel netjes van de Nuon om dat op de allereerste pagina duidelijk uit te leggen. Alleen zo jammer dat ik die pagina nou net had overgeslagen. “U gaat minder vaak uw termijnbedrag betalen. Hierdoor wordt het bedrag dat u betaalt per keer wel hoger.” Hmmm…van maandelijks naar tweemaandelijks dus…*blond*

Ik gooi het maar op concentratieproblemen, vermoeidheid, interessante mensen aan de telefoon of misschien wel de overmatige nieuwsgierigheid. Of is het mijn zucht naar controle? De krenterigheid? Of de onzekerheid in mij?? Misschien wel gewoon dyslexie. Dat is de makkelijkste optie 😉

Het zit me dwars. Een goede omschrijving kan ik er niet van geven. Het gevoel in mijn lijf veroorzaakt een onprettige onrust in mij. Mijn kop maalt maar door over pietluttigheden. Mijn ogen nemen alles in zich op alsof ik zwaar hyper ben. Concentreren zit er even niet in. Ik hoor alles, voel alles, zie alles, maar ruik nog steeds niets… Dat laatste is weinig verrassend.

Mijn handen trillen. Sinds kort weet ik dat ik toch een klein beetje van de kwaal van mijn vader heb overgenomen. Een collega wees me erop en sindsdien merk ik het zelf ook. Als ik moe, gestresst of onrustig ben, straalt dit uit naar mijn handen. Maar goed dat ik geen chirurg ben geworden… Mijn vingers trillen en schokken. (Vandaar ook mijn onhandigheid soms?)

Het is een combinatie. Ik voel de vermoeidheid in mijn vingers en hoofd. Het is me al lange tijd niet meer gelukt compleet ontspannen te zijn. De leuke dingen die ik meemaak hebben nog niet echt een plekje in mijn overvolle hoofd gekregen. Gedachten en gevoelens dwalen nog een beetje rond en steken op de meest onmogelijke momenten de kop op.

Mijn landingsbaan is wegens werkzaamheden buiten gebruik en dus is mijn luchtruim overvol. Vol met vrachtvervoer en vakantietripjes. Tot de brandstof op is. Dan ben ik wel benieuwd wat er als eerste neer zal storten…

Heel soms ben ik niet heel tactisch. Eigenlijk ben ik standaard niet zo heel tactisch. Ook bega ik regelmatig blunders en struikel ik ook waar mogelijk en zelfs op onmogelijke manieren. Gek genoeg heb ik er ook een handje van om slechte timing te hebben. Combineer dit en je hebt weer iets om over te bloggen…

Sushi is best lekker. Nadat ik vrijdag al bij de Japanner had gegeten, had ik de smaak te pakken. Bij de afhaal Sushi-bar haalden we een tweetal menu’s en togen richting park om in het laatste straaltje zon op een bankje de kleffe rijst met verse vis naar binnen te werken. Heel praktisch was het allemaal niet. Plastic bakje op schoot en in het bezit van die kleine zakjes met sojasaus waar je niet echt makkelijk in kan dippen. Dat zakje werd dus maar leeggegoten in het plastic bakje zodat ik helemaal niet meer hoefde te dippen. De stokjes werden losgebroken en ik was er klaar voor.

Ik keek uit over het water en kreeg wat commentaar van mijn sushi-partner over mijn manier van soja- en stokjes-gebruik. Gelukkig trek ik me daar verder weinig van aan en at nog een gerold hapje. Echter, bij het verschijnen van een tweetal Japanse mensen op mijn netvlies gaf ik mijn sushi-partner gelijk. Ik zou het goede voorbeeld geven want dit kon natuurlijk niet. Netjes pakte ik mijn stokjes uit het bakje die al die tijd gewoon nog niet gebruikt waren. Zwaar klungelend probeerde ik een rolletje vast te pakken toen hij zei:”Dat hoeft al niet meer hoor, ze hebben het al gezien”. Links van mij, buiten mijn zicht, stond een Japanse vrouw die mijn manier van sushi eten blijkbaar erg grappig vond. Ik werd uitgelachen omdat ik mijn handen gebruikte…

Hij bestaat wel degelijk: de man met de ideale achternaam!

Ik heb hem zojuist via hyves ten huwelijk gevraagd, hoe romantisch…

Het is dus een kwestie van tijd en dan heet ik Hedda Klap-Roos

Wordt vervolgd!

Ik ga op een boot richting een afgelegen strand met feestje en neem mee…

Het duurde even voor ik bedacht had wat de minimale benodigdheden waren voor zo’n uitstapje. In ieder geval een slaapzak, tentje en een matje om op te liggen, want terug varen na het feestje was niet haalbaar en al helemaal niet verantwoord. De weersverwachtingen wezen me erop vooral iets waterdichts mee te nemen. Op een boot is dat nooit onverstandig. En een wegwerpponcho hoeft niet zoveel ruimte in te nemen.

Nadenken wilde dus niet zo heel goed meer, maar dat was niet gek. Drank had ik niet op, maar ik was nog aan het nagenieten van het etentje bij de Japanner van even daarvoor. Vooraf had ik gehoopt dat het legendarisch zou worden. Uiteindelijk viel het eten een klein beetje tegen. Maar ik heb wel hele hoge eisen voor een Japans restaurant. Gelukkig maakte een gezellige tafelpartner veel goed. En de ontmoeting met de twee overenthousiaste Amerikanen op huwelijksreis was een ultiem toetje.

De soja en wasabi waren op mijn hersenen geslagen. De gehuurde film was dramatisch slecht, ondanks de aanwezigheid van een aantal aantrekkelijke mannen in de film. Maar geef mij toch maar liever een gladgeschoren George Clooney… Slapen gaan was het enige wat me nog kon redden en mijn lichaam was dan ook druk bezig dit aan te geven. Mijn tafelpartner, die voor de gelegenheid even bedpartner werd, hield me echter nog een tijdje wakker met zijn gezelligheid.

Onder tijdsdruk je spullen pakken werkt toch veel beter. Weinig overbodige spullen verdwenen in mijn tas en ik was klaar voor vertrek. Het wachten was op mijn bed/tafelpartner die niet zo vlot bleek.

De boot lag al klaar om ingeladen te worden. Nog snel kochten we de supermarkt leeg om niet te verhongeren. Wat maakt dat je bij zulke gelegenheden ineens met 4 man net zoveel eet als een compleet weeshuis is mij een raadsel. De BBQ ging aan boord en we maakten het onszelf gemakkelijk.

Vlekkeloos was de heenvaart. Het waaide wat hard, maar kotsneigingen bleven uit. De mannen waren erg prettig gezelschap en ik werd wat stilletjes. En nu eens niet omdat ik me ongemakkelijk voelde, maar omdat ik stilletjes aan het genieten was….

Ik hou blijkbaar van onderweg zijn, ben ik achter gekomen. Zet me in een trein en ik kom tot rust. In een auto kan ik ook uren stil voor me uit staren en vind ik het zelfs vervelend om gangmaker te moeten zijn. Laat mij maar in een stil hoekje me terugtrekken. Vliegen is nog een wat minder relaxte manier van reizen en hierin kom ik dan nog niet helemaal tot rust, maar dit gaat inmiddels ook al beter. En een boot? Ik ga maar eens sparen voor een maandenlange cruise. Pure meditatie!

De boot liep vast bij het strand en het laatste stukje was pootje baden naar de kant. De spullen werden op het droge gelegd en we installeerden ons voor het feest. De overgang was wel erg wennen en het duurde even voor ik kon relaxen. Maar vervolgens boeide het maar weinig dat ik de worstjes van de BBQ liet vallen en dat de kipsate als prachtige kooltjes op het bord verschenen.

Zwaar verbrand dankzij een minimale hoeveelheid zon kreeg ik het al snel koud. Maar in zulke gevallen is er natuurlijk altijd een kampvuur in de buurt. De marshmallows miste ik, maar de sterren waren overduidelijk. De muziek ging nog even door, maar ik dook toch maar alvast het tentje in. Mijn moment van rust. De muziek stopte niet, maar op een gegeven moment slaap je daar gewoon doorheen.

De terugvaart de volgende ochtend verliep een stuk minder vlekkeloos. Ik scheet al aardig in mijn broek bij het zien van al het onweer boven Amsterdam. Daarbij zaten we precies in de Oranjesluis toen het keihard begon te regenen en de boot ermee op hield. Zul je altijd zien natuurlijk. Met een vertraging en dankzij een sleep zijn we nog in Amsterdam aangekomen.

Bootje varen is leuk, maar aan boord een theetje kunnen drinken is wel heel relaxt. In de sluis heb ik menig schip voorbij zien komen dat meer kost dan 40 van mijn jaarsalarissen bij elkaar. Na mijn afstuderen moet ik dus maar plannen maken voor een nieuwe toekomst. Zo’n bootje wil ik ook!!