Month: September 2007

mannen die bloggen… jaja! Ik doe het zelf wel! Turijn hebben we inmiddels achter de rug. Nu zit ik ergens in Nice in een restaurant. Wordt vervolgd…

Iedereen die liever naar de Police ging vandaag mag heel erg spijt krijgen. En ook iedereen die vond dat Ayo niet leuk was. Maar helemaal de mensen die Ayo al kennen en toch niet zijn gegaan.

Maanden geleden zag ik voor het eerst een clip op tv van Ayo. Het nummer bleef meteen een hele dag in mijn hoofd hangen. Heel vervelend als je de naam van de artiest al vrij snel vergeten bent. Gelukkig, niet veel later, zag ik de clip weer en stond mijn pc aan zodat ik meteen kon googlen.

Wat een mazzel dat ze ongeveer gelijktijdig bekendmaakte dat ze naar Paradiso zou komen. In een opwelling kocht ik twee kaartjes, niet wetend wie er mee zou gaan.

Het concert was geweldig. Ik heb geen valse noot gehoord. Wel een paar net iets te harde, maar dat mag….
Ze was zichtbaar onder de indruk van het publiek. De vrouwen hadden nog nooit zo hard hun best gedaan bij de “boys” – “girls” battle. Tussen het zingen door stond ze met een grote grijns het publiek te bekijken en aan het eind besloot ze zelf maar in het publiek te gaan staan om mee te zingen…

Hoe vaak hoor je niet van een artiest dat we het beste publiek zijn? Deze keer was het wel heel geloofwaardig. Al was het alleen maar omdat ze met geen mogelijkheid van het podium af te krijgen was…

oja…ik ga trouwens morgenochtend op vakantie…

Ik heb dus ook vrij van bloggen. Er zal door iemand anders geblogd worden. Dit is te lezen op http://hanskapitein.hyves.nl

“Het is net als fietsen”, klonk al de hele dag in mijn hoofd. Een stem die ik nog kende van vroeger. Ik was al non-stop zenuwachtig geweest en probeerde er dan ook maar niet teveel aan te denken. Maar die zure appel, daar moest ik toch echt door heen bijten.

Inmiddels was ik al jaren in staat geweest een hele berg smoesjes te verzinnen om hier onderuit te komen. En terwijl de minuten zondag wegtikten, kwam het moment dichterbij dat ik er ook echt aan moest geloven.

Hoe ging het ook alweer? Het is wat dat betreft weer net als lopen. Als je gaat nadenken hoe je precies moet lopen, gaat het voor geen meter. Ik dacht na wat ik een paar uur later moest doen en raakte al lichtelijk in paniek bij het idee….

De belangrijkste smoes bestond niet meer. Mijn rijbewijs heb ik inmiddels toch maar laten verlengen en nu mag ik officieel weer auto rijden. Even later zat ik dan ook echt achter het stuur, voelend met mijn voeten waar precies die pedalen ook alweer zaten. Ehm, rechts het gas toch? En in het midden de rem? Met enig horten en stoten reed ik even later richting Amsterdam. Soepel kwam ik aan…

Je moet er niet bij nadenken. “Het is net als fietsen”, was wat mijn rijinstructeur zei om uit te leggen hoe je met je voeten moest bewegen bij het schakelen. Wist hij veel dat het in nog bredere zin geldt… Auto rijden verleer je blijkbaar ook niet…Het is net als fietsen.

In zijn hand een stukje aluminiumfolie. Liefdevol keek zijn vriendin toe hoe hij een aansteker gebruikte om het goedje op te warmen. Even later gebruikte hij wat hij zojuist had opgewarmd. Aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat dit niet zijn eerste keer was. Zijn vriendin paste niet in het plaatje. Wat deed zo’n leuke meid bij zo’n man?

Ik had er geen last van. Ze hadden besloten om het in de afgesloten wachtruimte op het treinstation te doen. Ik keek toe hoe het stukje folie weer werd weggestopt en ze beiden tevreden mensen leken te zijn. Geen enkele passagier leek er verder last van te kunnen hebben…

Tot ik in mijn ooghoek iets zag waar ik nu nog stil van ben. Daar, in dezelfde wachtruimte, speelden hun twee kinderen. Een jaar of 4 zullen ze zijn geweest. Samen vrolijk en papa en mama deden niets om hun activiteit zojuist ook maar een klein beetje verborgen te houden. Het jongetje had wel degelijk in de gaten wat er daarvoor was gebeurd. Hij keek erbij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

De trein kwam eraan. Het gezin stond op om ook in de trein plaats te nemen. Ik heb me maar ingehouden, want ik kreeg de neiging om het stel aan te vliegen voor wat ze hun kinderen aan doen…

Schokkend, ik ben er nog ondersteboven van.