Of misschien zelfs wel Idiopathische congenitale anosmie….
Zoek op Google op de titel van dit bericht en je vindt maar 4 websites, 1 daarvan is in het frans. Binnenkort zal ook mijn blog via die weg te vinden zijn.
Congenitale Anosmie is een aangeboren reukstoornis waarbij je niets kunt ruiken. Ik gok dat ik dit heb. En nu pas ben ik me via internet echt aan het verdiepen in deze afwijking.
Ik lees op internet dat veel mensen niet worden geloofd als ze vertellen dat ze niet kunnen ruiken. Gelukkig heb ik deze ervaring zelf totaal niet. Mensen lijken zelfs gefascineerd door dit fenomeen, maar komen met vrij standaard vragen op de proppen (wat ook wel logisch is natuurlijk).
De eerste vraag is standaard:”Als je niet kunt ruiken, dan kun je zeker ook niets proeven?”
Gelukkig kan ik dit wel. Het is alleen wel anders dan bij anderen. Doordat je deze vraag vaak hoort denk je er ook veel over na. Hoe proef ik dan? En wat maakt nou dat ik dingen wel of niet lekker vind. Ik denk dat ik er wel aardig achter ben. De tongsmaken doen het bij mij prima. En doordat ik de geur mis concentreer ik mij meer op deze smaken. Daarnaast is structuur en het uiterlijk van het eten heel belangrijk. Dingen die er vies uit zien durf ik gewoonweg niet te eten. Bepaalde structuren kan ik niet verdragen in mijn mond en hiervan ga ik bijna over mijn nek. En ja… De zucht naar suiker, komt dat doordat ik niet kan ruiken of door iets anders? Bitter vind ik niet te eten en ik lust daarom dus ook geen koffie… Dubbelzoute drop maak je mij ook niet blij mee. En ga zo maar door…
Het is lang niet zo erg als blind of doof zijn, maar je kunt je half niet voorstellen hoeveel effect zo’n handicap eigenlijk heeft. Elke dag leer ik nog. Wat voor iemand die kan ruiken vanzelfsprekend is, moet ik leren door horen zeggen. Door vallen en opstaan.
Alles wat ik hoor over geuren sla ik op. Ik leef aan de hand van regeltjes en dat worden er steeds meer. Hoewel mijn vader ook niet kan ruiken, was er niet veel extra aandacht voor deze handicap vroeger. Nu ik alleen woon en niet meer mijn moeder of partner kan vragen iets voor me te ruiken, wordt het pas echt lastig. Je wilt tenslotte ook niet voor elk wissewasje je buurvrouw vragen…
Een voorbeeld van iets wat je niet weet als het je niet wordt verteld… Als je naar de kroeg bent geweest, gaat je kleding stinken. Mijn regeltje was altijd dat ik kleding maximaal twee dagen kon dragen. Als ik dus op de eerste dag naar de kroeg ging, trok ik doodleuk diezelfde kleding de dag erop ook aan. Tot mij werd verteld dat die kleren dus gaan stinken….Ooooh!!!
Natte kleren in de was laten zitten gaat stinken. Nooit bij nagedacht, als je kleren net zijn gewassen met zeep zijn ze toch gewoon schoon? Dit moet je ook maar toevallig een keer opvangen en dan onthou je het wel. Maar ik denk dat ik heus wel af en toe een wasje te lang heb laten zitten.
Je wordt onzeker van deze aandoening. Je wast je kleding maar een extra keer als je twijfelt. Je gooit je eten standaard weg bij twijfel. De houdbaarheidsdatum is regel bij mij. Kan best zijn dat je het 1 dag later nog best kunt eten, maar ik doe het niet.
Af en toe vergeet je dat je broodjes in de oven hebt gestopt. En dan zul je eerder gewaarschuwd worden door een grote blauwe rookpluim in je huis, dan dat je de stank opmerkt van de pikzwarte broodjes.
En katten hebben is misschien toch ook niet heel handig als je niet kunt ruiken. Misschien heeft 1 van die beesten al jaren een stiekem hoekje gevonden om te pissen en heb ik het gewoon niet door.
“Heb je dan werkelijk waar NOOIT iets geroken?”. Ik twijfel hier eigenlijk een beetje over. Ooit tijdens scheikunde heb ik mijn neus in een potje ammoniak gestoken. En heel ver weg, vaag, dacht ik wat te ruiken. Maar misschien proefde ik het ook wel. En menthol merk ik soms ook wel op. Maar dit is toch ook niet alleen via geur te herkennen? Of vergis ik me? En bij het verschonen van de kattenbak merk ik toch ook wel dat de lucht daar anders is. Proef ik dat? Of is het gewoon de damp die op je keel slaat? Een groot raadsel!
Het heeft zo zijn charme om iets te hebben wat niemand heeft, maar het is een aandoening waar maar weinig aandacht voor is. “Leer er maar mee leven” is wat dokters vaak zeggen. En de aangeboren variant is ook maar zelden te genezen. Maar elke minimale kans op genezing vind ik al reden genoeg om een uitgebreid onderzoek in te gaan. Nu nog mijn huisarts overtuigen….
En over die weetjes? Misschien moet ik maar een handleiding met tips en trucs voor anosmische mensen schrijven. Hebben jullie leuke suggesties die ik er zeker in op moet nemen?
