Nou, ongeveer dan…Maar tien jaar geleden kwam ik mijn laatste serieuze ex tegen. Leuk en fijn… Niet helemaal mijn type, maar hij had wel wat. Genoeg om uiteindelijk verliefd op te worden in ieder geval. Zenuwen…Onrust…Angst…Onzekerheid. Maar het bleek wederzijds te zijn. Genoeg voor een vreemde en best lange relatie. Na 3 jaar samenwonen was het genoeg geweest. We waren inmiddels een soort van broer/zus geworden. Weinig toekomst en dan maar als vrienden uit elkaar. De weg naar het besluit was zwaarder dan het besluit zelf. No hard feelings, geen spijt, even slikken en weer doorgaan. En het welbekende pijnlijke moment als er een nieuwe vriendin verschijnt.
Daarna? Een stuk onzekerder dan daarvoor. Onbewust heeft het wel iets geknakt. Daarbij ook de nodige kilo’s aangekomen. Dat komt wel weer schiet er door je heen. Je manier van plezier maken verandert. Niet meer in de disco hangen, want daar worden we echt te oud voor. Lekker uit eten of wat drinken op terras of kroeg waar je je nog verstaanbaar kan maken. Serieuzer en rustiger. Meer terug naar mezelf en waar ik me fijn bij voel.
Mannen komen en gaan. Een rebound hoort daar ook gewoon bij. Hier en daar een scharrel en wat vervelende mannen die het woord “nee” niet begrijpen (tot ik echt kwaad word). Maar niets zet door. Niet mijn ding, toch niet mijn type, of hij wil niet…. En eigenlijk komt het ook vaak omdat je ze zelf buiten de deur houdt… Is het niet zo dat verlatingsangst maakt dat je maar niemand dichtbij laat komen? Of dat je de onmogelijke relaties ambieert om jezelf maar constant te bevestigen dat het inderdaad niet werkt? Laten we vooral geen relatie beginnen, dan gaat er ook niemand weg…
Beschadigd dus, herkenbaar gok ik. Afgelopen zomer dacht ik heel even dat terwijl ik niet had opgelet, de oplossing voor mijn neus stond. Tot over mijn oren verliefd maar even later het slachtoffer onbewust weggejaagd. Dan blijf je over met het gevoel dat het gewoon niet mag lukken…. En vergeet je dat het op die manier dus blijkbaar niet goed genoeg was voor mij… Niet alles hoeft negatief te zijn, maar negatief zit in onze aard.
Nou zou ik heel hard kunnen roepen dat ik klaar ben met mannen…En dat doe ik dan ook heel vaak. Vooral als ze in de buurt zijn zodat ze kunnen gaan mopperen. Altijd grappig. Maar vrouwen is ook niet bepaald mijn ding. Dus roep ik heel hard, maar meen ik er weinig van. Ik hou gewoon van mannen, maar kan mezelf heel goed pootje haken.
En nu? Ik gooide een paar weken geleden het boek maar eens dicht. Vooral niet meer teveel over nadenken en situaties maar eens over je heen laten komen. De meesten zullen wel weten, dat als je controle los laat, je leven in een stroomversnelling raakt. Net alsof hersengolven voortgang laten stagneren. Mijn werk werd nog leuker, bedacht me dat ik wel een eigen huis wilde met tuin en begon met zoeken, maakte reisplannen en zat spontaan een stuk beter in mijn vel (verrassend..haha)
En juist zo’n moment is uitermate geschikt om eens wat leven in de brouwerij te krijgen. Ik begin nu ik 30 ben eindelijk de trucs van het leven een beetje door te krijgen. Je let niet op en botst tegen van alles aan. Dat overkomt je en daar heb je maar weinig in te kiezen. Eerst even schrikken wat er nu weer is gebeurd. En dan gaat het nadenken weer beginnen dat in de regel alles kapot kan maken…
Nee, nu groei ik. En daar waren deze keer buiten mij 1 man en 1 vrouw voor nodig. Een geweldig nieuwe pootjehaak-situatie. En dan is de vraag: zoek je het onbewust zelf op, of overkomt het je zodat je hier iets van kunt leren? Ik denk van allebei een beetje. Je zoekt kennelijk manieren die de deur naar de volgende levensles opent. Onbewust, dat heb je dus niet in de gaten, nogmaals. En dat maakt weer dat het je ook overkomt. Aan jou de taak om er goed mee om te gaan…
Kijk, en daar zit de uitdaging! Wat is dan precies goed? Het mes snijdt aan twee kanten. Maar als je jezelf er maar niet mee snijdt…
