Month: October 2008

Dinsdag sliep ik tijdens het Keane concert. Ik was namelijk nogal moe van het geven van cursus. Dus het was maar goed dat ik geen kaartjes had gekocht en dus niet naar Ahoy was vertrokken. Het was namelijk garantie geweest voor een tegenvaller, ook al is de muziek nog zo mooi.

Dan zou je denken dat je dus de zenuwen hebt voor het intieme concert dat vandaag gegeven werd in Hotel Arena. Maar nee, ik was de hele dag druk genoeg om er eigenlijk niet bij stil te staan. Om 6 uur kwam ik daar aan en was het nog steeds niet tot me door gedrongen. We schoven aan aan de bar en keken eens om ons heen. Genoeg tijd om nog even snel een hapje te eten voor de deuren open gingen. Ik kan de wraps zeer aanraden daar. Als je niet heel uitgebreid wilt eten kun je die namelijk ook perfect met zijn tweetjes delen en zit je nog behoorlijk vol.

Maar ineens vanuit mijn ooghoek zag ik Tom, de zanger van Keane, voorbij schuiven in de bar. Iets wat je voor een concert in een omgeving als Ahoy niet zo snel zal zien gebeuren. Maar dat was wel het moment dat de zenuwen toch een beetje kwamen. Ze waren er dus echt en ze zouden dus echt gaan optreden en ik zou er dus echt bij gaan zijn!

En van de zenuwen moet je naar de wc… Dus dat deed ik even later dan maar, waarbij ik prompt recht in de armen van dezelfde Tom liep. Zo dat ik compleet in de war bijna het verschil niet meer zag tussen een mannen en vrouwen toilet. Gelukkig ging het nog net goed en ben ik in ieder geval niet op die manier onderwerp van gesprek vanavond in de tourbus.

Maar de zenuwen werden er niet minder om. Iedereen om je heen wordt soort van verdacht. Zijn ze fan of zitten ze in het team? Hier en daar spot je een BN-er of gewoon een leuke kerel. Maar geen aandacht daar meer voor, we moesten maar eens in de rij gaan staan!

Hoewel het behoorlijk koud al is ‘s avonds, heb ik daar weinig van gemerkt. Een uur buiten in de rij gestaan toen de deur open ging. En even later sta je in een redelijk kleine ruimte die ik nog kende van de tijd dat de presentatie van een van Robbie’s (toendertijd) nieuwe DVD’s was. En hoewel ik vooraf heel graag op rij 1 zou hebben gestaan was ik nu misschien wel meer tevreden met een plekje iets verder naar achteren.

Eerst ben je even klapvee en moet je enthousiasme acteren. Leuk voor de geluidsopname, maar geloofwaardig? Vervolgens een kort interview en vragen van fans. En dan begint het eindelijk! Om half 9 komt Keane op het ieniemienie podium. Nu met zijn 4tjes, want met de nieuwe cd is er gitaar toegevoegd, maar die zat nog niet in de band.

En dan merk je waarom je liever niet vooraan staat. Tom staat wel heeeeeel erg dichtbij. Zelfs zo erg dat je hem vanaf de eerste rij niet eens aan durft te kijken als hij zingt. En ook voor hem lijkt het wel een beetje ongemakkelijk te zijn, die eerste rij. Een serenade is het natuurlijk ook niet echt als hij zo’n microfoon erbij nodig heeft 🙂

Er kwam van alles wat voorbij. Jammer genoeg kende ik de tekst van de nieuwe nummers nog niet goed genoeg om uit volle borst mee te kunnen zingen. Maar dat maakten sommige anderen meer dan goed. De toevoeging van de gitaar was absoluut niet storend bij de oude nummers wat ook wel zo prettig was. En de stem van Tom was helemaal goed in vorm. Wel ben ik niet echt te spreken over de stem van de nieuwe jongen, die ik niet echt vond passen in het geheel en daarnaast soms zelfs vals klonk (met name bij het laatste nummer, Perfect Symmetry).

En dan, na 6 nummers is het rond 9 uur alweer afgelopen. De band verdwijnt van het podium en komt niet meer terug voor een toegift. En we mogen een gegeven paard niet in de bek kijken, maar ik begon net een beetje in de mood te raken en dan is het alweer over. De bekende Keane-rush is dus niet bereikt, ook al is het hele gebeuren erg bijzonder geweest. Een beetje onvoldaan haalden we de jassen op en twijfelden we of we buiten bij de een groepje fans blijven wachten of de band ooit naar buiten gaat komen.

Een drankje doen in de bar leek ons toch iets aantrekkelijker. Ik raak verstrikt in een aantal leuke gesprekken met andere bezoekers die ik helaas niet allemaal heb af kunnen ronden. De band blijkt nog ergens in the house te zijn, en dit is natuurlijk DE kans om op de foto met ze te gaan. Om kwart over 10 vertrekken we ongeveer en half 11 blijkt de band naar buiten te zijn gegaan voor handtekeningen. Ach….

Ze komen vast nog wel een keer naar Nederland. En misschien dan niet zo klein meer, maar dit pakt niemand meer van me af. En het is allemaal gefilmd en wordt in december uitgezonden op tv, dus ik kan er nog vele malen van genieten. En die foto samen met de band komt heus wel een keer 🙂

De stem is hetzelfde, maar er is iets anders aan het gezicht. Het blijkt de bril te zijn die ontbreekt. Ik zit tegenover een vrouw die ooit mijn klasgenootje was. Meer dan twaalf jaar is het geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien. En de laatste keer aan de telefoon raakten we niet uitgepraat, dus dat moest dan maar even face to face gebeuren.

Je hebt een beeld bij iemand als je elkaar voor het laatst ziet. Je ziet een toekomst van iemand voor je. En omdat ik haar altijd heb gemogen was het gewoon een rooskleurig verhaal. Studie afronden, leuke baan vinden, fijne man treffen en gelukkig oud worden. Niets aan het handje, zou je denken.

Heerlijk naief, want de werkelijkheid is zo anders. Pas zondag besefte ik me dat ook mijn levenspad zo anders is verlopen als zoveel mensen zullen hebben gedacht. Het idee dat er nu mensen rondlopen die verwachten dat ik getrouwd ben en vast al een tweetal kinderen heb….

Het heeft toch wat losgemaakt. Met het bijpraten neem je in een razend tempo eigenlijk je leven door. “Wat is er van je geworden?” resulteert in een serie ups en downs die elkaar in rap tempo opvolgen. Maar ook het tempo waarmee je je beeld van iemand anders zijn leven moet bijstellen, maakt wat bij je los. Net dacht ik nog dat haar leven op rolletjes heeft gelopen en nog steeds doet en niet veel later is er weinig van dat beeld over. En je moet vervolgens een heel stuk in je hoofd herschrijven van iemands leven totaan nu….

Onverwacht heftig was het ook om even 12 jaar van je eigen leven samen te vatten. Heel oud zeer is nieuw voor een ander en blijkt dan toch nog dieper te zitten dan je dacht. Stukken die al jaren achter je liggen komen dan weer erg dichtbij.

Ik probeer een woord te vinden om het samen te vatten, maar dat lukt me nog niet echt. Het was in ieder geval meer dan een oude-koeien-uit-de-sloot-haal-gesprek. Zolang ik het woord niet kan vinden noem ik het maar “bijzonder”…

Het einde van de regenboog…Pot met goud…Dat gebouw dus…Beetje lastig binnenkomen alleen….Het is “De Nederlandsche Bank”

(geleend van Geenstijl)

Echt weer wat voor mij hoor. Ik had het kunnen weten. Remember dat huis in april dat ik probeerde te kopen, maar dat aan mijn neus voorbij ging? Het huis ernaast komt nu ineens binnenkort in de verkoop!

Alles aan mijn nieuwe huis heb ik vergeleken met zo’n huis. Want het is aan het water en heeft mega grote tuin. Werd ik daarom niet hoteldebotel verliefd op mijn nieuwe huisje? Het was toch niet zoals dat ene huis… Maar daar waren er misschien maar 8 van. Dus hoe lang wil je wachten dan????

Dus ik ging mijn verstand achterna en kocht gewoon. Als investering of for the time being. Want dromen kun je tot in den eeuwigheid. En dan had ik tenminste alvast iets…

En ik had het kunnen weten hoor… 1 van die 8 komt vrij, net nu ik nergens meer onderuit kan zonder torenhoge boetes te moeten betalen.

Heel flauw. En wat hier de diepere betekenis van is? Ik weet het niet….

De laatste tijd heb ik een beetje het idee dat ik de Nederlandse situatie niet helemaal helder meer zie. Reden? Ik heb een Amerikaans forum gevonden waar de hele dag over niets anders wordt gepraat dan het “einde van de wereld”, de financiele crisis, politiek en oorlog. En joh, wat vreemd. De laatste tijd gaat het eigenlijk alleen maar over 1 ding: volgens de voorspellingen (ja, er bestaat een webbot die voorspellingen schijnt te doen over de toekomst en die zegt dat nu het begin van het einde is en 15 oktober een grote gebeurtenis zal zijn waardoor algehele paniek zal uitbreken) gaat het niet de goede kant op.

Dus ze zijn bang. Ze proppen hun huizen (voor zover ze die nog hebben vanwege de kredietcrisis) vol met blikvoer en water voor zeker een half jaar. Bij de benzinepomp halen ze elke keer een beetje extra (dat zal lekker fikken!). Ze kopen extra wapens en munitie (want stel je voor dat je buurman meer wapens heeft en geen eten meer). Ze printen vluchtroutes uit naar “the middle of nowhere”. Ze halen al hun cash van de bank en kopen er zoveel mogelijk goud voor. En ga zo maar door….

En denkend aan die situatie zat ik vandaag op de fiets en fietste ik door Amsterdam. En zag ik de hangjongeren en de terrasjesmensen alsof er niets aan de hand was. En bedacht ik me heel even:”Zo kan het hier ook worden”….”of toch niet?”

Toen ik begin dit jaar bedacht dat het tijd werd om eens een huis te kopen, had ik nooit gedacht dat het zoveel bij me los zou maken. Droomhuis vinden, handtekening zetten, financiering regelen, sleutel halen en wonen maar. Tenminste, dat dacht ik…

Hoe anders is de werkelijkheid. Dat droomhuis is het niet geworden. Want mijn droomhuis blijkt ook andere mensen hun droomhuis te zijn. Want ja, wie wil er geen huisje met 3 kamers aan het water met grote tuin in het leukste deel van Amsterdam (ok, ik ken er genoeg…)? Dus bieden er wat mensen met je mee, en gaat de woning aan je neus voorbij.

Het is dus wachten op het volgende droomhuis of het over een andere boeg gooien. Dus stond ik in een huis waar ik niet verliefd op werd. Maar waar ik niet echt de vinger erop kon leggen wat nou eigenlijk het probleem was. Ja ach, de badkamer was wel heel klein en de tuin ook niet gigantisch groot. Oja, en het lag niet aan het water. Maar als dat alles was…Hij was voor het oppervlakte dan wel weer redelijk goedkoop. Dus moest ik het gewoon maar doen en het zien als investering.

Zo gezegd, veel gepiekerd, en toch gedaan. Op dit punt bleek al dat ik toch best wat moeite had met het maken van keuzes. En het ergste moest nog komen. Want doe je je financiering 10 jaar, of 20 jaar? En wil je korting maar met boetes of liever zo flexibel mogelijk met hogere maandlasten? Je wikt en je weegt en besluit dat je deze dilemma’s niet over 10 jaar alweer wilt hebben en een gerust gevoel belangrijk vindt. Dus ga je eigenlijk voor de duurste. 20 Jaar vast zonder boetes. En terwijl je je handtekening zet zie je de rentestanden explosief stijgen…Gelukkig hoef ik daar dan even niet over te piekeren.

Maar er komt geen einde aan. Je hebt een bepaald budget voor de verbouwing en geen idee hoeveel dingen kosten. Er moet eigenlijk wel een nieuwe keuken in, want deze is waarschijnlijk uit het jaar dat de woning gebouwd is. Je surft een beetje op internet om ideeen op te doen. Je loopt langs wat keukenzaken om een idee van prijzen te krijgen. Je maakt eens een afspraak met een zaak waarvan je denkt dat deze goedkoop is. En de eerste prijs die je hoort is 20.000 euro! Er kon best nog wel wat korting vanaf….Dus voor de helft moest ook nog wel lukken. En dan begin je je langzaam te beseffen dat een keuken kopen niet makkelijk gaat worden…Elke dag twijfel je wel weer over iets. Is het niet de kleur van de keuken (zwart, wit of toch maar knalroze?), of de indeling (dubbele bovenkasten, extra bovenkasten, en waar komt welk apparaat?), dan is het wel het type aanrechtblad (beton, graniet, gewoon kunststof of misschien toch glas?). Misschien toch maar gewoon naar Ikea om dan in ieder geval een goedkope keuken te hebben. Maar heel positieve verhalen hoor ik daar nou ook weer niet over. Dus ik pieker nog even door…

En ondertussen ontstaan soortgelijke dilemma’s voor de verdere inrichting. Zwart/witte woonkamer is nu wel ongeveer duidelijk. Maar de tegels in de badkamer? Of het behang in de hal? En aan welke kant komt de slaapkamer? Simpele eetkamer stoelen of die barokke? Wat voor bed zal ik kopen (mijn huidige bed past gewoon niet)? En gekleurde tegels in de tuin of grijze? En stenen of houten plantenbakken?

Wat het is? Een luxeprobleem… Ik wil het gewoon perfect hebben. Ik ben bang vandaag een keuze gemaakt te hebben en morgen een geniale ingeving te hebben en tegen mijn droomkeuken aan te lopen. En ik vind gewoon teveel mooi, blijkbaar. Het beste zou gewoon zijn dat ik in een kasteel woon met 100 kamers die ik allemaal mag inrichten. Dan kan ik me helemaal uitleven. De ene kamer strak en de volgende romantisch. De een met alleen maar felle kleuren, de ander mooi sjiek en nog een volledig zwart/wit. En zelfs dan kom ik waarschijnlijk nog kamers te kort…

Dus wellicht maar een carrieremove. Iets als binnenhuisstylist. Continu weer nieuwe kamers inrichten… En nooit meer een ander huis kopen. Want dit kost me jaren van mijn leven 😉