Het liefst ga ik kijken vannacht. Maar gezien mijn huidige hoofdpijn lijkt me dat niet verstandig.
Dus ik moet in de herhaling maar kijken of deze fijne kerel ook aanwezig was… *zucht*
Orlando Bloom blijft toch wel een van de lekkerste kerels die ooit heeft rondgelopen op deze aardbol!
Het begint nu echt ergens op te lijken. Soms moet je er alleen even voor door een camera heen kijken om het te zien!
Maar de gordijnen in de woonkamer hangen in ieder geval.
Senseo kwam in 2001 op de markt en voor ik het wist had iedereen er 1 in huis. Behalve ik, aangezien ik geen koffie drink. Dus wat moet je dan met zo’n apparaat.
Wel riep ik: als ze ook warme chocomelk ermee kunnen maken, dan wil ik er wel een.
Er kwam een t-pad voor thee en dit was al best een stap de goede richting in. Maar die warme chocomelk was nog steeds niet mogelijk. Ik ging bijna zelf proberen iets te verzinnen!! Toch had ik inmiddels een Senseo apparaat wat alleen gebruikt werd voor thee…
En toen ineens, het grote nieuws!! Chocomel kwam met de choco pad voor de senseo!
Ik dolenthousiast naar Appie om tot de ontdekking te komen dat ze het niet verkochten. Weken later eindelijk gevonden en toen nog op zoek naar de gele padhouder. Want ja…Elke pad heeft zowat zijn eigen padhouder. Een zwarte voor de koffie, een groene voor de thee en nu de gele voor de chocomel.
Na de gele padhouder gescoord te hebben bij de Kijkshop stond ik met hoge verwachtingen bij de Senseo. Kopje eronder, druk op de knop….Lichte overstroming…Kopje bruin water…Ik heb blijkbaar iets niet helemaal goed gedaan. De tweede poging leverde wel iets drinkbaars op. Maar het viel erg tegen. Erg waterig! Dus ik heb het niet nog een keer geprobeerd..
Maar gelukkig deed Senseo ook een poging en hebben we inmiddels nog een andere kleurtje padhouder erbij. En deze is veel beter te zuipen. Ikke = blij 🙂
Als je fan bent van Robbie Williams ga je op een gegeven moment denken dat het normaal is dat een idool niets van zijn fans moet hebben. Robbie wil namelijk geen fanclub. Doet niet aan handtekeningen of foto’s. Hij opent een deel van zijn website speciaal voor fans. Daar betaal je voor als fan en naast de beloofde blogs van Robbie krijg je ook voorrang bij het kopen van concertkaarten. Goede marketing, maar concerten zijn er niet heel veel. En blogs nog minder. Er werd dan na 3 jaar besloten dat dit niet werkte en deze sectie werd weer opgeheven. Om als fan helemaal met lege handen achter te blijven. Ooit was er een prijsvraag voor een meet en greet met Robbie, maar ik vraag me af of deze er ooit van is gekomen. De prijswinnaars zijn al jaren bekend…
Nee, Robbie is zijn fans eigenlijk helemaal niet waard. En toch rennen we niet weg. Hij vlucht naar LA, laat zich niet meer zien, doet geen interviews en zingt niet meer. De enkele foto die in de roddelbladen verschijnt gaat niet verder dan “robbie met nog steeds dezelfde vrouw weer aan het winkelen”. Wij zetten maar weer dezelfde dvd op, speculeren over een nieuwe cd en dromen van een nieuwe tour.
Maar moe minder je krijgt, hoe blijer je bent met iets kleins. Je krijgt een hand bij het hotel en dat is al uniek. Eh….ja….
Andere artiesten doen het beter. Of eigenlijk…Ik ken geen artiest die zo erg is als Robbie. Van Keane weet ik dat ze na de show vaak nog de tijd nemen om met alle achtergebleven fans op de foto te gaan en even te kletsen. Hun website wordt meerdere keren per week bijgewerkt met blogs, foto’s, interviews of filmpjes. Maar prive is prive. Van Keane weten we eigenlijk niets over hun prive leven.
Nu ben ik een beetje aan het twitteren geslagen en heb ik een artiest gevonden die dat even heel anders doet. Ashton Kutcher twittert er op los. Meerdere berichten per dag over van alles en nog wat. En vooral ook foto’s. Zo zag ik net wat prive foto’s voorbij komen van hem en Demi. Gewoon op de gekste momenten maakt hij een foto en deelt dat op het internet.
Het kan dus wel. Niet alle artiesten zijn zo fan-foob als Robbie. Maar ja…om nou te stoppen met fan zijn…Hij heeft me tenslotte ooit een handje gegeven.
Ken je twitter al?
http://twitter.com/r00sj3 is die van mij…
Nu nog even proberen er wat vaker iets op te zetten!
Met een nieuw huis zou mijn leven nieuw worden. Want ik wist het al heel lang. Zodra ik een huis zou kopen, zou ik een kerel tegen komen waar ik bij zou blijven. Dat is mijn lot en mijn karma. Dat past in mijn levensverhaal.
Ga je er op wachten, of ga je zelfs extra vaart zetten achter je huizenjacht? Geloof je in het beinvloeden van de toekomst? Het vaststaan van een datum of juist een reeks gebeurtenissen die een gevolg hebben. Ik geloof in het tweede en er moest dus snel een huis komen.
Huis 1 t/m zoveel was drama. Te klein, te duur, te gewild, te weinig kamers, geen bad, te kleine tuin, te ver weg…en ga zo maar even door. Maanden later vond ik mijn droomhuis en ik bracht een bod uit. Het mocht blijkbaar niet zo zijn, want ik kreeg de woning niet. En wat doe je dan? Wachten op het volgende droomhuis of genoegen nemen met minder?
Nog zoiets typisch. Ik neem genoegen met minder en voel aan mijn water dat ik straks zal ontdekken dat mijn droomhuis in de verkoop is gegaan. En ja hoor. Een paar dagen na het tekenen van het koopcontract is het zover. Tja, typisch mijn leven. En dan een financiele crisis. Er komt ooit wel weer een ander droomhuis.
Met de inkt van het koopcontract nog nat en de sleutels slechts enkele dagen in mijn zak heb ik een date. Een geweldige date. Een sprankelende date. Grappig, slim, lief, complimenteus, galant, aandachtig en zeer sexy. Fijn genoeg om mee naar huis te nemen, alleen had hij even niet begrepen dat het een leegstaand nieuw huis was.
Nee, hij ging niet mee naar mijn oude huis. Mijn stok achter de deur om niet te snel aan te doen. Dus ik schop hem naar huis en ga met vlinders in mijn buik naar bed. Een nieuw huis en en nieuwe kerel…. Dat meen je toch niet?
De afspraak stond voor de derde date inmiddels. Bij hem thuis en dan zou het gebeuren. Geen weg meer terug tenzij… Ik was moe van de verbouwing en vond dat een mooi excuus. Afgezegd en blijkbaar einde van de datereeks. De grappige, slimme, lieve, complimenteuze, galante, aandachtige en zeer sexy kerel wilde niet nog even wachten tot na de verbouwing.
Nee, mijn eigen voorspelling is toch niet helemaal uitgekomen. Mede door mijn eigen toedoen. Of was het al in mijn eigen toedoen dat mijn voorspelling eerst wel even leek uit te komen? Hoe dan ook, het is tijd voor nieuwe voorspellingen… Iemand?
Met een nieuw huis zou mijn leven nieuw worden. Want ik wist het al heel lang. Zodra ik een huis zou kopen, zou ik een kerel tegen komen waar ik bij zou blijven. Dat is mijn lot en mijn karma. Dat past in mijn levensverhaal.
Ga je er op wachten, of ga je zelfs extra vaart zetten achter je huizenjacht? Geloof je in het beinvloeden van de toekomst? Het vaststaan van een datum of juist een reeks gebeurtenissen die een gevolg hebben. Ik geloof in het tweede en er moest dus snel een huis komen.
Huis 1 t/m zoveel was drama. Te klein, te duur, te gewild, te weinig kamers, geen bad, te kleine tuin, te ver weg…en ga zo maar even door. Maanden later vond ik mijn droomhuis en ik bracht een bod uit. Het mocht blijkbaar niet zo zijn, want ik kreeg de woning niet. En wat doe je dan? Wachten op het volgende droomhuis of genoegen nemen met minder?
Nog zoiets typisch. Ik neem genoegen met minder en voel aan mijn water dat ik straks zal ontdekken dat mijn droomhuis in de verkoop is gegaan. En ja hoor. Een paar dagen na het tekenen van het koopcontract is het zover. Tja, typisch mijn leven. En dan een financiele crisis. Er komt ooit wel weer een ander droomhuis.
Met de inkt van het koopcontract nog nat en de sleutels slechts enkele dagen in mijn zak heb ik een date. Een geweldige date. Een sprankelende date. Grappig, slim, lief, complimenteus, galant, aandachtig en zeer sexy. Fijn genoeg om mee naar huis te nemen, alleen had hij even niet begrepen dat het een leegstaand nieuw huis was.
Nee, hij ging niet mee naar mijn oude huis. Mijn stok achter de deur om niet te snel aan te doen. Dus ik schop hem naar huis en ga met vlinders in mijn buik naar bed. Een nieuw huis en en nieuwe kerel…. Dat meen je toch niet?
De afspraak stond voor de derde date inmiddels. Bij hem thuis en dan zou het gebeuren. Geen weg meer terug tenzij… Ik was moe van de verbouwing en vond dat een mooi excuus. Afgezegd en blijkbaar einde van de datereeks. De grappige, slimme, lieve, complimenteuze, galante, aandachtige en zeer sexy kerel wilde niet nog even wachten tot na de verbouwing.
Nee, mijn eigen voorspelling is toch niet helemaal uitgekomen. Mede door mijn eigen toedoen. Of was het al in mijn eigen toedoen dat mijn voorspelling eerst wel even leek uit te komen? Hoe dan ook, het is tijd voor nieuwe voorspellingen… Iemand?
Men neme een tuin, een huis met kattenluikje richting diezelfde tuin en een tweetal katten. De eerste weken is het even wennen voor allemaal en hou je het luikje dicht. Ook om de buurtkatten vooral maar buiten te houden. Dan ga je voorzichtig de kunst van het “door het kattenluikje gaan” uitleggen. Je pakt een kat vast en duwt het klepje voorzichtig open. De kat kijkt door het gat naar buiten maar snapt geen hol van wat je nu wilt. Een stapje verder duw je de kat door het luikje. Hij spartelt serieus tegen en je geeft de moed alweer op.
De dag erop zet je de buitendeur maar gewoon open, in de hoop dat ze even buiten gaan kijken. Na 1 meter de veranda op te zijn gelopen schrikken ze van een geluid en spurten naar binnen om niet meer tevoorschijn te komen vanachter de bank. Zodra ze weer wat relaxter waren, probeerde ik nog een keer het luikje. Ze gingen er doorheen maar de deur moest weer zo snel mogelijk open, want ze vonden het niets. (“kan je ook de andere richting op door het luikje dan?”)
Aangezien ze toch geen gebruik maakten van het luikje kon het net zo goed open staan. En prompt…. Ik lig in bed en hoor ineens “klikklak”. Ik kijk uit het raam en zie 1 van mijn katten lichtelijk in paniek om zich heen kijken op de veranda. “Oh help, waar ben ik nou toch weer”, lijkt ie te denken. Hij was vreselijk stoer door het luikje gestapt. Maar wist het nu even niet meer. Dus ik deed de deur maar weer open om dezelfde kat met zijn staart tussen zijn benen naar de woonkamer te zien vluchten.
Daarna was het luikje en de omgeving blijkbaar een “NO GO”. Met alle macht verzetten ze zich tegen de doorgang. Kattensnoepjes, speeltjes, of wat dan ook hielp niet. Ik zette dus uiteindelijk maar weer de deur open om ze in ieder geval te laten wennen aan buiten… En langzaam aan werd daar toch wel gebruik van gemaakt. Een van de heren begon het zelfs zo leuk te vinden dat hij meer buiten dan binnen te vinden was.
Afgelopen weekend was het ineens zover. Het luikje werd enigszins overwonnen. Met de hand werd het luikje nog even open gehouden en een van de katten ging er vrolijk door naar buiten. Het kattenluikje de andere kant op open houden hielp de kat te overtuigen nu weer binnen te komen. Het zou vast goed komen.
Maar dan gebeurt het ineens. Zomaar vanuit het niets “klikklak” en weg is ie. Midden in de nacht. Jammer dan…maar om 6 uur ‘s ochtends hoorde ik een keiharde krijs en kreeg ik toch wel medelijden. Dus ik zette de deur op een kier en daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Eruit was blijkbaar geen probleem meer. Maar ik moest toch niet constant de deur open zetten als meneer er weer in wou?
Hij was niet meer te houden. Hij was langer buiten dan binnen. Zo ook afgelopen nacht weer. Maar nu ontdekte ik hem vanochtend ineens weer binnen. Een vreugdesprongetje bij mij natuurlijk. Een van de heren heeft het inmiddels door en maakt nu constant de buurt onveilig. De andere man is er helemaal van in de war. Kijkt verdwaasd om zich heen als hij de hort op is en als er even naar binnengekomen wordt voor eten springt hij helemaal happy bovenop de wereldreiziger. Nu maar hopen dat hij binnenkort gaat begrijpen dat ie ook gewoon mee de hort op kan…!
Zo! Dat scheelt een boel zeg. De bestelde rolgordijnen deden er wat langer over dan beloofd. Maar daar zijn ze dan. De handleiding was een 45 stappenplan en ik vond het doodeng. Er moest namelijk bijgezaagd en geknipt worden en ik wilde niet weer 8 weken wachten op nieuwe gordijnen.
Aangezien het plan van vandaag (plinten) werd bijgesteld naar bijpraten en een schuldgevoel om nietsdoen voorkomen moest worden, was daar zowaar mijn helpende hand. Een keer voordoen en dan kan ik het zelf ook. Zie hieronder het resultaat…
Oja, en de plinten komen de vogende keer. Als we tijd over hebben na theeleuten en de ribstof gordijnen ophangen (ze zijn mooi!!)
Laten we het even hebben over vroeger. Toen de allereerste boyband ontstond en ik elke week met smart zat te wachten op de nieuwe Hitkrant (en de Donald Duck, maar dat ontken ik!). Waar zich elke maand wel weer een poster van de New Kids on the Block in het midden van de hitkrant bevond. En laat ik nou een grote slaapkamer hebben gehad. Mijn kamer was bezaaid met posters van deze groep.
Een cd kende ik slechts van de bieb. Daar leende ik de (niet zo nieuwe) cd en thuis kopieerde ik het op een cassettebandje. Met mijn nieuwste walkman die ook achteruit kon spoelen draaide ik dan dat bandje en keek ik verliefd naar de posters op mijn muur.
Joey was mijn favoriet. De rest was te oud of een beetje eng. Joey was lief en leuk en schattig. Daar kon je mee thuiskomen ;). Maar er kwamen steeds minder posters in de Hitkrant en er kwamen meer posters van Take That. NKOTB was niet stoer meer en de kids gingen uit elkaar. Ik weigerde te zwijmelen bij Take That, omdat ze hun plek hadden ingenomen. Maar eigenlijk vond ik ze ook wel leuk. Maar toch…
Nooit geweten dat die freak in de 6th Sense ooit op mijn posters stond. Ik dacht altijd dat het een broer was van de jongens. De NKOTB verdwenen totaal van mijn toneel. Mijn eerste cd was van East 17. En de kids heb ik nooit op een cd gehad.
Ineens komen alle boybands weer bij elkaar. Met de succesvolle comeback van Take That is er ruimte voor meer. Niet veel later kondigen de NKOTB aan dat ze weer gaan touren. “Sure, dat zal vast alleen in de VS zijn”, dacht ik. Maar als ze naar Nederland zouden komen zou ik zeker gaan. Want toendertijd was ik veel te jong om te zijn gegaan. En als de kans er was moest ik ze toch in het echt zien.
Een tijdje terug was ik in Londen en zouden ze optreden in de HMV. Maar ze waren verlaat en wij moesten de trein naar Nederland halen. Dus dat feest ging niet door. Maar gelukkig kwamen ze ook naar Nederland!
Gisteren was het zover. De vraag was of ik wel zou gaan, want de kaarten waren redelijk duur en geen zin om alleen te gaan. En aansluiten bij een vriendin (ik noem geen namen) met een VIP kaart kan dan weer niet natuurlijk… Maar uiteindeijk toch redelijk goedkoop aan een kaartje kunnen komen en Caroline zover gekregen om mee te gaan. “Ach, we moeten wat als Robbie niet komt”, hebben er meer gedacht. Dat bleek wel toen ik nog wat Robbie fans bij de ingang tegen kwam…
De sfeer zat er al snel goed in. Het voorprogramma was geniaal. Een dj die vooral hele foute begin jaren 90 muziek van o.a. Kris Kross en MC Hammer. Zelfs op de tribune ging het publiek al helemaal los. Het publiek dat voor 95% bestond uit vrouwen van in de 30. Hier en daar een verdwaalde man die ofwel homo was, of met zijn vrouw/vriendin mee moest. Dat was dan ook wel van zijn gezicht af te lezen.
En dan als het begint, de hysterie. We stonden op een afstandje te kijken naar de gekte. Bizar dat meer dan 15 jaar later nog zoveel mensen staan te gillen. Maar ook de liedjes meezingen woord voor woord!!
Wie was nou wie? Langzaam kwamen de namen weer bij de juiste gezichten. Maar de liedjes kwamen me minder bekend voor dan ik vantevoren had gedacht. Echt uitmaken deed het niet, want ik stond te genieten dat ik eindelijk mijn posters in het echt zag bewegen.
Ik was vergeten dat Jordan zo hoog zong. En dat Danny de beste danser was. Maar alles kwam weer terug. Ik stond dan ook weg te zwijmelen toen er om ons heen ineens nogal een rumoer ontstond. Blijkbaar was er nog een podium achterin waar ze ook een paar liedjes zouden doen. En dan sta je ineens bijna vooraan en kun je ze in het voorbijgaan aanraken 😉 Nadat ze weer vertrokken waren naar het hoofdpodium, bleef er een verdwaalde portemonnee achter van iemand uit de VS. Ik hoop maar dat de eigenaresse ‘m weer heeft teruggekregen bij de balie.
Naarmate de avond vorderde stond ik steeds verbaasder van hoe leuk het eigenlijk was. Het is dat ze het stempel “NKOTB” hebben, maar als ze geen geschiedenis zouden hebben, zouden een aantal van hun nummers zeker goed aanslaan (maar laat de dansjes dan maar thuis).
Tja, ik ben weer verliefd op Joey en zwijmel bij het horen van de stem van Jordan. Ik zou bijna ook zo’n petje willen dragen als Donnie en ach….Danny en Jonathan vind ik nog steeds niet zoveel aan 🙂 Jammer dat de kans klein is dat ze ooit nog eens naar Nederland komen voor een optreden. Maar ik vond het helemaal geweldig en de niet zo nieuwe kids volgens mij ook. Een beetje dollen op het podium en de tekst vergeten door al die aandacht van de vrouwen. Ze zullen het ook wel erg fijn vinden om volwassen vrouwen op de eerste rij te zien staan, dan de guppen die er toendertijd stonden…
