Als je schrikt en knalrood wordt als een specifiek iemand onverwacht voor je neus staat, dan kun je je nergens meer uitlullen.
Ook al werd je rood omdat je net daarvoor uitgebreid over een andere man had zitten roddelen en je in eerste instantie dacht dat hij die andere man was en alles had gehoord…
De kinderen waren gelukkig al een tijdje naar bed. Hij kwam eindelijk tot rust na laat doorwerken. De laptop was net dicht en hij keek zijn vrouw lachend aan: “De gekte is weer toegeslagen hoor!”. Zojuist had hij foto’s van zichzelf op internet teruggevonden die een dag daarvoor waren genomen bij de zoveelste stunt. En zoals verwacht: de verkoopcijfers waren weer omhoog geschoten…
Deze keer was het idee van zijn vrouw. “Laat je baard staan, slaap even slecht die week en trek vooral iets onflatteus aan, het is weer tijd dat je in de goot beland”, zei ze. Zij deed verder het voorbereidende werk. Ze plaatste onder de naam van haar man op internet een aantal dubbelzinnige berichten. Stuurde een anonieme mail naar de grote roddelbladen en tipte een paar fotografen. Ze noteerde alle stappen in het logboek en informeerde de platenmaatschappij.
‘De vriendin’ kreeg een belletje. Het script werd doorgenomen. Het was tijd voor ruzie op straat, maar niet te opzichtig. Een van de twee met een taxi wegrijden was al een goed signaal als ze in eerste instantie samen waren gekomen. Zeg vooral dat je zijn depressieve buien niet meer aan kunt. Dan komt het goed…Als de mensen maar medelijden met hem krijgen! De fotografen zouden in de buurt zijn, een middelvinger wordt ook wel weer tijd.
En ook deze keer was het weer een succes. Net als die keer dat hij lichtelijk geflipt door de straten van de stad zwierf met een zaklamp de lucht in schijnend. Zijn vrouw had hem weken daarvoor al zogenaamd anoniem ingeschreven op een ufo website waar “zijn identiteit” niet lang geheim bleef. Geïnspireerd op de kids, die die week een werkstuk moesten maken over buitenaardse wezens. Hier en daar wat vrienden iets laten roepen over nieuwe grandioze nummers geschreven onder het licht van een grote onidentificeerbare bol. Zelf op internet roepen dat je het idee had dat je jezelf niet was. En weer een kaskraker in de pocket.
Van alle tactieken werkte dit het beste was hij na alle jaren wel achter. De vrouwen willen je redden en dat verkoopt. Maar ook het homo publiek moet je tevreden stellen. Dus zo nu en dan een bericht laten lekken dat je het gedaan zou hebben met een man, kan nooit kwaad. Maar nooit teveel, het mysterie is genoeg!
In het begin was hij aan het zoeken gegaan. Erg nors en als grappenmaker. Opvallend nichterig of overdreven hetero. Hij ontdekte doordat zijn toenmalige vriendin hem verliet voor een ander, dat dit de kraker was. Ongelukkig zijn verkoopt blijkbaar! Voeg er een beetje “de weg kwijt” aan toe en je management heeft er geen omkijken meer naar.
Buiten en op het podium lukte het al aardig. Zo nu en dan jankte hij, of luchtte hij zijn hart dat het een ware hel is voor hij moet optreden. Daarbuiten liepen al zijn relaties mis en werd hij door alle vrouwen gebruikt. Keer op keer verscheen er weer een bericht in de krant van een vrouw die een geweldige nacht met hem had gehad.
Maar zo’n gespeeld leven hield je niet altijd vol. Op een gegeven moment wil je settelen en als je fans je steeds met dezelfde vrouw op elke première zien, gaat er vanzelf wat dagen. Dus kocht hij een huisje op een afgelegen plek, met de bewuste leuke vrouw. Als proef op de som nam hij een lange pauze en verdween uit het zicht. Ze raakte zwanger en hij ging eigenlijk alleen onder druk van de platenmaatschappij nog naar een feestje in de stad. Vlak voor de geboorte van de kleine liet hij zich voor de gelegenheid “opnemen” in een afkickkliniek. Hierna zou de platenmaatschappij heel makkelijk kunnen uitleggen waarom hij al zo lang niet meer in de picture was geweest en kon hij zich volledig storten op zijn gezin. Goede deal, en zo geschiedde…
Zo nu en dan even touren en zogenaamd “overspannen en depressief” je fans de rug toe keren om in alle stilte “ongelukkig” te zijn. Zodra de verkoop weer in dreigde te storten of er een nieuwe cd aan zat te komen, werd de hele molen weer in gang gezet. Hij dook weer op de meest vreemde plaatsen op, ging op huizenjacht, ging met vrienden naar een voetbalwedstrijd en liet wat mensen wat vreemde verhalen de wereld in helpen….
Het was inmiddels een deel van zijn leven. Ongelukkige Robbie voor de buitenwereld en zielsgelukkig als Robert met zijn geheime leventje in the middle of nowhere. En zijn fans maar denken…
Sterk en onkwetsbaar, maar zo gevoelig met een klein hartje. Een redelijk werkend masker waar iedereen wel redelijk doorheen kijkt als ze verder kijken dan hun neus lang is. Hoe je je opstelt is wat je terug krijgt. En laat dit nou vaak het tegenovergestelde zijn wat je eigenlijk zou willen. Hoe meer “ik kan het wel alleen”, hoe meer het eigenlijk net even anders is.
Ik heb een stapel boeken om te lezen en ik weet niet waar ik moet beginnen. Het gevaar van de boeken is, is dat ze me dingen vertellen die ik eigenlijk al wel weet. Dat ik de antwoorden in de boeken ga zoeken, terwijl de antwoorden gewoon in het durven zitten. Want de angst regeert: angst om op je bek to gaan, angst om niet gewaardeerd te worden, angst voor het onbekende en dus voor verandering. Angst kan een goede raadgever zijn, maar kan ook verlammend werken. Dit tweede is niet zo best.
Het streven is dus het nemen van stappen. Doen wat je gevoel je ingeeft, ook al ben je bang. Want die angst zit er nou eenmaal, maar als je begrijpt waar deze vandaan komt is deze beter hanteerbaar. En ook al ga je op je bek, iedereen die ik spreek heeft wel een anekdote waar ze ook heihard op hun bek zijn gegaan. En ik ben ze er niet minder leuk/lief/gezellig/fijn/grappig/slim door gaan vinden.
Dus waar hebben we het eigenlijk over? Het is gewoon zo simpel, een kwestie van gaan met die banaan!
Forser dan gemiddeld zijn, is niet eenvoudig. Dat kwam vandaag ter sprake in een goed gesprek en het is zo waar. Als iemand het al elke dag te horen krijgt terwijl ze op het randje van een gezond BMI schommelt, is dat niet ok. En dan hebben we het er maar niet over dat de wereld het ook riep bij een volledig gezond BMI.
Ik kan me inmiddels steeds kwader maken, hoe er in de maatschappij wordt omgegaan met mensen die overgewicht hebben. Zo las ik laatst dat Ryanair te dikke mensen meer wil laten betalen voor de tickets. En als ze tegen de armleuning aan komen te zitten vanwege hun omvang, dat ze maar een extra vliegticket moeten betalen. Ik zelf kom gelukkig net niet in aanmerking voor de BMI-toeslag. Maar het scheelt niet veel. Gaan gehandicapte mensen straks ook meer betalen voor de service om in een vliegtuig te komen, is wat ik me vervolgens afvraag.
Maar wat mij nou eens fijn lijkt, is dat bevooroordeelde “dunne” mensen zich eens gaan verdiepen in de mensen met overgewicht. Stel je voor dat de wereld om je heen 24/7 schreeuwt dat je niet normaal bent. Je past tenslotte niet in normale kleding en ziet er totaal niet uit als de vrouwen op de billboards. Er staan mensen voor je op in de tram omdat ze denken dat je zwanger bent. En je ziet mensen hun neus ophalen op het moment dat jij ook eens een ijsje op straat aan het eten bent (aangezien je het niet meer uithoudt omdat je de hele dag al niet gegeten hebt vanwege een crashdieet).
Nee, ik ben het plezier in winkelen inmiddels verloren. De volledige winkelstraat verergert het complex dat er al was. Je pakt een XL en past die aan, waar je bijna uit knapt. “Maatje groter dan maar?” zit er dan niet in. Ga je alleen voor schoenen, dan geven ook de laarzen alweer aan dat je te dik bent bij het niet dicht krijgen van de ritssluiting. En iedereen vragen of je “er even langs mag”, gaat je ook wel tegenstaan. Poeh en verder de blikken van verkopend personeel, de opmerkingen dat er toch ook grote maten winkels zijn of een overenthousiast iemand die met 10 leuke kledingstukken aan komt zetten die allemaal niet blijken te passen. Met het gevolg dat je jezelf veel te lang in het pashokje hebt zitten (af)keuren met slechte belichting en niet echt slankmakende spiegels. En de vraag wat je in hemelsnaam nog aan kunt trekken als dit allemaal al niet meer past. Om vervolgens voor de 1000ste keer het goede voornemen te nemen dat het vanaf morgen echt anders gaat.
Mensen met overgewicht dragen fulltime een rugzak met extra kilo’s met zich mee. Stel je voor dat jij iedere dag en dan de hele dag 20 kilo extra met je mee moet zeulen. Ongeveer net zoveel als wat je met de vakantie in een vliegtuig mee mag nemen. Een flinke wandeling kan al sporten zijn en gewrichten kunnen hier al aardig onder te lijden hebben. Bij de “minste” inspanning wordt er al gezweten alsof je een marathon hebt gelopen. Je wilt het liefst alles kunnen doen wat iemand met een normaal gewicht kan. Je gaat fanatiek naar de sportschool om na een tijdje depri weg te blijven, omdat iedereen zo slank is daar, en jij met je zweethoofd zwaar voor sufferd loopt. (en je dus geen kilo bent afgevallen)
Bij discussies over overgewicht zie ik vaak de opmerking “ieder pondje gaat door het mondje”. Iets wat feitelijk waar is, zolang je niet gevoed wordt via sondevoeding. Dit is echter vooral een opmerking van mensen die half geen besef hebben hoe andere mensen vechten tegen hun gewicht. “Gewoon een kwestie van minder eten en sporten, en dan is het probleem zo opgelost”. Er zijn dan ook aardig wat mensen met overgewicht die proberen met uithongering hun eetprobleem te lijf te gaan. Vaak met weinig (blijvend) effect. Iedereen weet dat het jojo-effect zo geboren is. Te weinig eten brengt je lijf namelijk in de “spaarstand” om vervolgens bij extra voeding massaal vetreserves aan te maken.
Het lijkt soms alsof dik zijn een keuze zou zijn, zo makkelijk worden er conclusies getrokken. Er zijn toch genoeg boeken van Sonja Bakker op de markt, dus als je nu nog te dik bent, dan wil je niet of doe je je best niet. Maar als het slechts een kwestie was van gewoon minder eten, was mijn probleem allang opgelost. De psychologie erachter wordt helaas nog steeds door menigeen genegeerd en is behoorlijk interessant!
Een vreetkick komt niet alleen omdat we trek hebben in wat lekkers. Is snoep en vet voor de een een troost en zekerheid die er altijd zal zijn, ook als ze te dik is. Dan is het voor de ander een vlucht van de realiteit. Je lijf is al ongezond en roept om eten om maar voedingsstoffen binnen te krijgen. De schreeuw wordt beantwoord met wat er dan net snel bij de hand is (en de roep van je lichaam is sterker dan je verstand). Want het lichaam heeft geen geduld. Het wil het nu! Chocola geeft niet wat het lijf eigenlijk nodig heeft en dus blijft je lijf schreeuwen. Voor je het weet heb je 2 repen chocola weggewerkt en zit je met een schuldgevoel en een nog steeds schreeuwend lijf 😉 De een stopt vervolgens een vinger in de keel en de ander geeft zichzelf op de donder en besluit nog strenger te worden (met alle gevolgen voor het zelfvertrouwen van dien).
Te dik zijn zit behoorlijk tussen de oren. Als iedereen die teveel woog eindelijk eens van zijn onzekerheid en schuldgevoel af zou kunnen komen, zou dat al zoveel gewichtsproblemen oplossen. Maar nee, zolang de maatschappij en je directe omgeving andere signalen geeft zal het moeilijk zijn om van dat gevoel af te komen. Dus blog ik er maar even over. Het is tenslotte een groot deel van mijn leven, waar ik eigenlijk maar weinig over schrijf. Iets waar ik na al die jaren ploeteren eindelijk een beetje inzicht in begin te krijgen. Dit is het begin!
Een verliefdheid die te diep zat om zomaar een gevoel te noemen. Een gevoel dat te diep zat om te negeren. Eindelijk een thuis te hebben gevonden met een maatje. In zijn armen je veilig voelen en eindelijk jezelf kunnen zijn. De wereld ziet ons samen als een twee-eenheid. En zo voelt het ook.
Meer dan maatjes kon het niet worden. Het voelde alsof de wereld me in de steek liet. Ik was eindelijk thuis, maar hij wilde mij er niet. Die speciale band bestond alleen in mijn hoofd en mijn hart. Gekwetst, verbijsterd en met een gebroken hart achterblijvend. Hoe zou ik ooit iemand kunnen gaan vinden waarbij ik dit gevoel ook kon vinden?
Maatjes blijven met hem, terwijl elke minuut met hem samen me deed beseffen wat ik miste, deed me pijn. Naar hem toe rennen en van schrik weer wegrennen is wat ik deed. Alle contact verbroken en toch weer opgepakt. Want ik miste het maatje waar ik alles aan kon vertellen.
Hij kreeg een vriendin en ik was het niet. Hij wilde het met me delen maar ik wilde er geen deelgenoot van zijn. Ik verweet mezelf dat ik hem zijn geluk niet gunde en vond het ondertussen een hele leuke meid. Maar ik kon het contact even niet verdragen.
Tijd heelt alle wonden, ik kreeg een crush op een ander. Was allang blij dat ik niet elke man meer met hem vergeleek. Ik kon een gesprek met hem hebben zonder de avond erna de toekomst samen te zielsveel te missen. Het ging de goede kant op om eindelijk gewoon maatjes te kunnen zijn.
Maar lezen over zijn toekomstplannen met haar in plaats van mij, doet zoveel pijn. Na al die tijd had ik dat niet verwacht. Terug bij af?
Wat doe je als de feestcommissie van het werk ineens besluit een heel stom uitje te organiseren? Want een aantal leden van de feestcommissie is verslaafd aan dansen en dus moet er salsa gedanst worden met de afdeling!
Nou heb ik het niet zo op dansen. Ik ben meer het type dat aan de kant met een drankje toe staat te kijken hoe de rest aan het dansen is (en constant moet uitleggen waarom je toch niet aan het dansen bent, grrr)… Nee, ik hou niet van dansen. Ben ooit eens overgehaald om op stijldansles te gaan en moest daar met de grootste sukkels van de groep dansen terwijl ik liever met mij toekomstige vriendje/ex wilde dansen. Maar ja, die had toen nog een vriendin, dus dat ging niet. Elke smoes was goed genoeg om niet naar les te hoeven en ik vond het uiteindelijk prima om niet af te hoeven/mogen dansen vanwege het missen van teveel lessen. Nee, zelfs brons heb ik nooit gehaald…
Maar er zou salsa gedanst worden vlakbij mijn huis. En daarna gegeten. Nou hou ik wel van eten en niet van salsa. Dan kun je dansen overslaan en alleen komen eten, maar dan zit je niet zo in de sfeer. Allebei niet is ook wel jammer, want dan wordt er eindelijk wat georganiseerd…doe je niet mee..
Gelukkig was er een collega zo slim om in te spelen op mijn twijfels en met het grootste gemak haalde hij mij over. Ik zou mee gaan salsa dansen, ook al had ik beloofd er niets van te gaan bakken en het heel stom te gaan vinden. En eigenlijk (stiekem) verheugde ik me ook wel weer op het dansen met de mannen van de afdeling…
De dagen verstreken en het uitje kwam steeds dichterbij en een dag voor het zover zou zijn, begonnen de zenuwen wel te komen. Maar er bleken ook te weinig mannen zich opgegeven te hebben (gek he).
Alle inspanning ten spijt, er bleef een mannen tekort. Om mezelf niet gigantisch voor schut te gaan zetten zocht ik thuis nog even snel een filmpje met basispassen van de salsa op en ging ik op onderzoek welke schoenen je het beste aan kunt hebben…
Op het werk vertelde ik, stom genoeg, dat ik had geoefend en dat het helemaal goed zou komen. Voor ik het wist werd ik vastgegrepen en moest er midden in de kamer gedanst worden. Knalrode kop en hilariteit… Dat gaat me nog wel even achtervolgen…
Achterin het pand was een grote houten vloer en ook een veel te grote spiegel. De rode banken aan de zijkant zagen er veel te uitnodigend uit. Ik had snel nog maar een rose achterover geslagen om de grootste zenuwen een beetje kwijt te raken. Ik dook op de bank en zag dat velen dit ook wel een goed idee vonden. Maar het mocht niet zo zijn. De workshop zou beginnen en we moesten in een kringetje bij de spiegel gaan staan…
Niets had ik aan de basispassen. We begonnen met merengue ipv salsa. geen passen, gewoon stilstaan. De vrouwen moesten een man kiezen en prompt bleek er iets niet te kloppen. Te weinig mannen! Er werden een paar vrouwen omgedoopt tot man en er kon begonnen worden.
Het viel me alles mee, maar de enige reden waarom ik het eigenlijk toch wel wilde doen, gebeurde niet. Ik was namelijk 1 van de vrouwen die omgedoopt werd tot man en de hele avond heb ik dus met alleen maar vrouwen gedanst… Nou maar hopen dat er snel weer een dansworkshop wordt georganiseerd….
Mailtjes werden al genegeerd en niet op elke sms stuurde ik nog een antwoord. Ondanks mijn slechte nieuws het weekend, leek zijn gevoel alleen maar sterker te worden.
Hoe leg je uit aan iemand die zijn gevoel kan sturen met zijn verstand, dat ik na een half uur al weet of een relatie potentie heeft of niet? Dat dat half uurtje bij elkaar zijn, alle kans is die nodig is om het te bepalen. En dat ik niemand wijs wil maken dat er echt hoop is als ik alleen maar meer allergisch word met elke dag die voorbij gaat?
Hij leek verontwaardigd en gepikeerd. Hopelijk trekt het nog een beetje bij. Eerlijkheid duurt het langst en ik heb mijn best gedaan…
Vandaag een beetje op youtube zitten zoeken naar filmpjes van Britain’s got Talent. Want als Susan Boyle helemaal geweldig is, wat hebben ze dan nog meer?
Hint: Ga naar www.youtube.com en zoek de volgende acts bij Britain’s got Talent:
Julian Smith (gevoelig)
Stavros Flatly (hilarisch)
Good Evans (cute en wauw!)
Flawless (eerste seconden al verkocht)
Shaheen Jafargholi (doorgestoken kaart of niet, ik hou ervan, vooral tweede liedje)
Fabia Cerra (krijgen jullie ook van die engelse vlaggetjes?)
Peter Coghlan (jakkie?)
Singing Souls (slechter kan het niet)
Waarom heeft Nederland dit niet?….
Die galstenen hebben tot nu toe alleen maar goed gedaan. Ik ben me bewust geworden dat je goed voor je lijf moet zorgen, dat het niet vanzelfsprekend is dat je lijf je leven lang mee gaat. En dat je lijf je kan dwarsbomen als je het verwaarloost.
Tuurlijk, ik wist het allang. Dat ik zo niet door kon gaan. Maar mensen veranderen pas op het moment dat de “veilige weg” versperd wordt. Grote veranderingen vinden pas plaats niet omdat je anders wil, maar omdat het anders moet. Het voordeel hiervan is dat het vanaf dan ook ineens een stuk makkelijker is om te veranderen. Hierop heb je natuurlijk altijd uitzonderingen, mensen met grote discipline of wat dan ook dat maakt dat ze kunnen veranderen. Maar ik denk dat het uitzicht op de toekomst die nog ver weg is, voor deze mensen blijkbaar genoeg reden is om nu alvast te veranderen.
Ik kan laten opereren en mijn galblaas inclusief stenen laten verwijderen. De lever zal dan de functie van de galblaas over nemen en zo kun je gewoon zonder klachten oud worden. Vier gaatjes in je lijf en het is voorbij. Beetje voorzichtig aandoen met eten in het begin en daarna geen vuiltje meer aan de lucht.
Ik kies ervoor (tegen ieders advies in) om de galblaas te laten zitten. Hij is mijn stok achter de deur, of eigenlijk steen. Elke keer als ik slecht op mijn lijf let, speelt hij op. Als ik netjes eet, heb ik nergens last van. De steen geeft mij een keihard signaal als ik de mist in ga en dwingt me te luisteren naar mijn lijf. Mijn geschenk, want niemand kreeg dat tot nu toe voor elkaar… En van de dokter mag het…
We zijn samen op pad geweest. Ik heb gekeken of er iets was. Gezocht naar momentjes. Maar niets…. Hoe harder ik zocht, hoe meer ik zag van wat ik niet wil.
Hoe meer afstand ik neem, hoe leuker hij me gaat vinden. Ik ben dus eerlijk geweest. Mijn doel is vriendschap. En ik weet hoe ik zelf zou zijn in zijn schoenen. Ja natuurlijk vriendschap…(Alles beter dan niets toch?). Om er een paar weken later achter te komen dat zo’n vorm van vriendschap pijn doet.
De neiging is nu om keihard weg te rennen. Iemand die meer van me wil dan ik geven kan en wil. Enige wat ik kan doen is eerlijk proberen te blijven. Hoeveel pijn dat soms ook kan doen…
