Month: September 2009

Ik kan er niets aan doen. Maar ik zit nu, vele uren later, nog na te genieten van een stukje taart. En dat gebeurt me niet vaak!

Hier laat ik namelijk elke chocoladetaart, appeltaart of cheesecake voor staan. Vanaf de eerste hap tot het laatste kruimeltje hoopte ik op een tafeltje-dek-je moment. Maar helaas werkte dat niet zo. Uiteindelijk was mijn bestelde punt op. En kon ik niet meer genieten van een geniale combi van zuur en zoet. Of zou ik gewoon een merengue-junkie zijn?

Citroentaart van Kuyt (Utrechtsestraat)…. Echt fenomenaal!

Hoewel ik al jaren van het bestaan afwist, had ik het nog nooit meegemaakt. Ik zag ergens visitekaartjes liggen en bedacht dat het interessant was en daarbij nooit kwaad kon. Dus ik belde op voor een afspraak.

En daar zat ik dan vandaag. Schoenen en sokken uit. Beetje te wiebelen met mijn tenen. Ze ging een rustgevend muziekje aanzetten en dan mocht ik gewoon lekker gaan liggen. Ontspannen was het idee. Relaxen en een beetje wegdromen. En zien wat er zou gebeuren…

De eerste minuten was ik absoluut niet in staat om te ontspannen. Ik probeerde te begrijpen wat ze deed. Wat het betekende en waarom ik weerstand voelde bij mezelf. Dat loslaten niet mijn sterkste kant is, is al een tijdje bekend. Maar ik merk het echt constant. En in dit soort gevallen wordt dat dan best wel irritant. Dus ik draai een riedeltje af in mijn hoofd:”Je hoeft er niets mee…lekker laten gaan…ga gewoon maar eens voelen”. En toch betrap ik mezelf er meerdere keren op dat ik een beetje verkramp.

Maar iets later ging het beter. Ik begon namelijk langzaam in slaap te sukkelen. Op zo’n manier dat je half bewust bent en tussendoor halve dromen voorbij komen. Dat je gedachten afdwalen naar een gebeurtenis die helemaal nooit heeft plaatsgevonden. En je jezelf daarbij afvraagt waar dat vandaan komt. Ik hou van dromen, maar vond het niet de gelegenheid om uitgebreid te liggen snurken. Dus ik probeerde wakker te blijven….

En dan ineens schrik ik van mezelf. Ik “val” in slaap. Een schok door mijn lijf die ook zij gevoeld moet hebben. Ik ben me weer bewuster van het rustgevende muziekje en haar handen die bezig zijn. Maar geen reactie van haar kant en ik ben net zo snel weer in de halve slaap terug. Dat gebeurt nog 3 keer en dan is de muziek voorbij. En met de muziek de behandeling…

Ik probeer langzaam een beetje wakker te worden en ben helemaal relaxt. Van zo’n voetreflexologie behandeling knap je helemaal op. De dingen die werden opgemerkt kan ik allemaal plaatsen. Ik stap helemaal zen op de fiets en heb geen idee hoelang ik onderweg ben geweest voor ik thuis was. Een paar uur later was ik helaas mijn eigen onrustige ik weer…. En ‘s avonds heb ik natuurlijk oerstom de verkeerde schoenen aangetrokken zodat de zen ook totaal verdwenen is uit mijn voeten. Snel maar weer een keer langsgaan dus!

Jullie dachten natuurlijk. Die Roosje horen we nooit meer over Robbie. Die is afgekickt, heeft een nieuwe hobby. Ze doet inmiddels wat zinnigs met haar leven. En jullie denken me met een gerust hart alleen te kunnen laten…..

En daar gaat het mis. Want ondanks dat het alweer 2006 was dat ik Robbie voor het laatst live zag, hoeft er maar een minimaal teken van leven te komen of ik sta weer in de startblokken. En laat er nou net een nieuwe cd komen. Hoewel ik niet direct kapot ben van zijn nieuwe single, ben ik wel wakker.

Maar ik ga echt stressen en doen als er een optreden komt. Die werd ineens aangekondigd en vanochtend was de kaartverkoop al!
Hier moet het plaatsvinden, The Roundhouse in Londen, waar ongeveer 3000 man in kunnen. En dat allemaal voor de Electric Proms (BBC)! Voor die tijd nooit van gehoord en nu praat ik erover alsof iedereen het zou moeten kennen.

Enige kleine nadeel wel…. Er zijn echt weinig kaarten! En niet een beetje weinig…maar net zoveel als vorig jaar bij Oasis. En ik hoorde dat dat in 40 seconden al uitverkocht was toendertijd…. Dus je kunt je voorstellen hoezeer het stressen was vanochtend.

En alles liep natuurlijk finaal in de soep. Mijn pc deed niet wat ik wilde. Websites liepen vast. Linkjes deden het niet. Ik kwam in een oneindige wachtrij terecht…En uiteindelijk zag ik staan:”Sold Out!”…

Auw….”Maar dat ging zo razend snel…daar heeft niemand kaarten voor gescoord toch?”. Tot er op msn een bericht verscheen van iemand die wel kaartjes had!! En zelfs wel 4 (wat achteraf toch 2 blijken te zijn). Dus het was mogelijk…Maar ik ging niet…

*pling*… Een sms vraagt of ik kaartjes te pakken heb gekregen…zij heeft er namelijk wel 2…met de toevoeging “dus…”

Dus kaarsjes branden en de katten met wierrook het huis uit jagen heeft gewerkt. Het schietgebedje en Tsjakka-acties hebben vast ook meegespeeld… Want echt NIEMAND heeft kaarten….En ik ben erbij!!!

Dus 20 oktober ben ik in Londen…weer als vanouds kwijlen bij Robbie!

Nu de griep weer de benen heeft genomen en mij heeft achtergelaten met een ietwat dichtzittende neus, knikkende knietjes, maar verder niets, werd het vanavond tijd om dingen te gaan doen die ik al heel lang had moeten doen: een fatsoenlijk bed kopen!

Gezien mijn banksaldo toch maar even niet dat bed waar ik al een tijdje van droomde. Het werd tijd om me over een van mijn grotere drempels heen te zetten. Ik moest maar eens naar Ikea gaan. Ik kijk toch nog even rond op het internet of er leuke alternatieven zijn voor weinig geld, maar er zat niets anders op. Ikea….*help*

Maar hoe ga je dat doen als iemand zonder auto in Amsterdam. Een bed kopen en dat naar je thuis krijgen? Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een bezorgservice die niet te duur is. Geen excuses meer. Gaan met die banaan!

Alleen ben ik tegenwoordig toch wel een beetje decadent aan het worden. We gaan niet meer met de tram en metro. We gaan met de Greenwheels. Laptop open, autootje reserveren, jas aan, paar meter lopen, en daar stond het rood met groene monster. Mijn formaatje auto. Niets meer aan doen.

Nadat ik de vorige keer een half uur aan het prutsen ben geweest om alles uit te zoeken wat ik moest controleren, invullen en doen, ging het nu een stuk soepeler. Rondje om de auto, deur open, sleutel pakken, gordel om, auto starten en rijden.

Maar het duurt altijd even voor ik me besef dat ik auto aan het rijden ben. Een gebrek aan ervaring denk ik. Als ik zeg dat ik zelden auto rijd, is het nog veel! Dus ik deed kinderachtig richting aan geven en in de spiegels kijken om me even extra bewust te worden van het auto rijden. Maar hoe kwam ik ook alweer bij de Ikea??

Als je altijd naast een bestuurder zit, of met de fiets of het OV je verplaatst in de stad, is het best lastig om zowel op de weg te letten als de Ikea te vinden. Snelweg op gaat wel en de richting had ik ook goed. Maar “het was hier toch ergens rechts?” om erachter te komen dat ik doodleuk de snelweg weer op ging en ik dus een afslag te vroeg had.

Maar ja…we komen er wel. Ineens reed ik het blauw met gele gevaarte naar binnen en parkeerde ik het kleine monster. Nog een beetje hyper van het autorijden storm ik de Ikea binnen op zoek naar de slaapkamers. Eenmaal daar aangekomen ben je meteen de weg kwijt. Wat voor bed wilde ik ook alweer? Zo’n lage…dat leek me wel leuk. Maar in het echt ziet dat bed er niet uit! Mevrouw de verkoopster snapte niet dat ik vond dat het geen kwaliteit uitstraalde. Het was een super bed. En al zo lang in de collectie. En er kwamen nooit bedden van terug. Of zou dat komen omdat mensen het het geld niet waard vinden om daar heibel over te maken?

Ik schrapte en schrapte. Schoof met het ene bed en het andere. Ging net ff te hard zitten en natuurlijk ook even proefliggen. Ik probeerde me het bed in mijn slaap kamer in te beelden en werd al onrustig van het idee dat ik zou moeten kiezen. Want keuzes maken..Het liefst wil ik alles! 😉

Dus ik koos een goedkoop bed. Een die wel in de gewenste stijl van mijn slaapkamer past. Maar ja, het is geen kwaliteitje… Ik ben dan ook benieuwd hoe lang dat goed gaat! Maar dan heb je dus het frame en moet je eigenlijke bed nog samengesteld worden. Want wil je een simpele lattenbodem of een multifunctioneel uitschuifbaar en vervormbare? En wil je een foam matras of een pocketvering…Of gewoon een hele simpele van een tientje? Met matrasdek er bovenop of gewoon zonder?

Heel soms zou het best fijn zijn als iemand dan gewoon zegt:”je moet dit nemen, want als ik even in de toekomst kijk ben je over 5 jaar hiermee nog steeds blij…” Maar ach, het is maar Ikea…waar hebben we het over? Dus ik spring op wat foam matrassen en kom erachter dat dat echt niet lekker ligt. En voel me helemaal sjiek op een pocketveringsmatras. “Doe mij die maar”, klonk er in mijn hoofd. Ik zocht naar het artikelnummer en de stelling en vond dat het wel eens tijd was om mijn boeltje bij elkaar te zoeken.

Inmiddels begon het al aardig richting sluitingstijd te lopen. Moest ik alle troep nog verzamelen, afrekenen en regelen dat het bezorgd zou worden. En dan kom je bij de eerste stelling en dan staat alles door elkaar. Van een hele stapel moet ik het onderste hebben en wat erop ligt is zwaar, want het is van metaal…Ik doe even “meisje-meisje” en knipper lief met mijn ogen naar de eerst gesignaleerde man in geel/blauw shirt. Terwijl hij alles even voor mij regelde bedacht ik dat het best handig zou zijn als hij alles even uit de stelling zou pakken voor me. Ik schaamde me dat mijn gedachten mij misbruik wilden laten maken van deze jongeman en dus besloot ik de rest toch maar zelf bij elkaar te sprokkelen.

Met het ruimtelijk inzicht van een vrouw stapelde ik alles op de kar en reed ik vervolgens de halve Ikea voor de sokken. Met een knalrood hoofd van de inspanning nam ik de glimlach van menig man in ontvangst terwijl zijn vrouw of vriendin zwaar chagrijnig stond te wezen omdat ze net even geblokkeerd werd door mijn kar (en haar voeten deden al zo’n zeer??). Bij de kassa was mijn toren van Pisa geen probleem gelukkig, maar had ik even niet goed op de website gelezen dat je niet met Mastercard kunt betalen. Dus duimen dat mijn salaris al was gestort en netjes gepind.

Na alles gedropt te hebben bij transport heb ik alleen de veel te schattige sprei onder mijn arm meegenomen naar mijn rood met groene leenauto en toog ik zonder ongelukken te maken weer naar huis. Om vervolgens doodop op de bank te ploffen…

Ikea…ik ben er echt nog steeds geen fan van! Hoe behulpzaam ze ook zijn…

Een tijdje geleden kwam in mijn gekke hoofd dat het tijd werd om weer eens achter de mannen aan te gaan. “Stel je er nou gewoon eens voor open!”. Het hoeft namelijk echt niet zo dramatisch moeilijk te zijn als ik inmiddels dacht om een geschikte vent te vinden.

Want ja…Zoveel soeps was het niet na mijn laatste relatie (en ook die relatie was niet veel soeps overigens).

Na mijn samenwoonervaring was het namelijk tijd om te gaan verwerken. Dus ik had al snel een nieuw “liefje” die eigenlijk alleen diende als rebound. Ik was “zo verliefd” en hij had zijn twijfels… Toen werd hij “zo verliefd” en vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Einde van dit liefje en tijd om een stapje terug te doen.

Mijn hart ging even op slot. Er volgden wel een paar dates, maar ik merkte dat ik er eigenlijk helemaal geen zin in had. Toch kwam er iemand op de horizon die potentie had. Ik sprak dus met hem af, maar ik kreeg het na een paar weekenden te benauwd om aan iemand vast te zitten. De verwachtingen en verplichtingen van een relatie waren me nog teveel. Dus het was nog niet het juiste moment. De deur was weer dicht om lange tijd dicht te blijven.

Ik had tenslotte wel wat anders aan mijn hoofd. Die tijd als vrijgezel werd besteed aan het leren alleen te zijn. Mezelf ontdekken en leren kennen. Uitzoeken wat ik nou wil. Een ontdekkingstocht waarvan ik verwachtte wel met een paar jaar klaar mee te zijn, maar stiekem ben ik er nog steeds mee bezig.

Na een laatste korte vlaag van verstandsverbijstering waarin ik dacht wel weer klaar te zijn voor een relatie brak het lange alleen-zijn serieus aan. Er werd niet meer gezwijmeld en gedate. En als ik al een zwak voor iemand ontwikkelde deed ik er alles aan om dat uit mijn systeem te krijgen en hem dat niet te laten merken. En zo tikten de jaren voorbij…

En dan is het vreemde dat je erachter komt dat dingen in vlagen komen en gaan. Ineens had ik in korte tijd 4 uitstapjes. Had ik wat in te halen? Van die 4 heren had er 1 potentie. Maar vastzittend in een periode waarin ik mezelf niet kwetsbaar opstelde raakte ik in de knoop terwijl hij verder rondkeek. Het werd niets met de potentiele meneer en ik was ernstig teleurgesteld in het universum. “Het was niet eerlijk!”..Zo stom was ik toch niet dat ik geen relatie kon krijgen? Maar waarom lukte het dan niet?

Dan komt de heilige 30. Een leeftijd waarbij ik mezelf altijd had gezien als iemand die gesettled was. Er komt een soort wanhoop over je heen of het ooit nog wel goed gaat komen. Daarbij spreek je jezelf streng toe:”dat je maar niet genoegen zult nemen met minder, om maar niet alleen te zijn”….

Ik ben inmiddels de schade weer een beetje aan het inhalen nu ik me heb in geschreven op zo’n relatiesite. Interesse genoeg, maar je moet hier wel erg goed op je hoede zijn… Is zo’n kerel namelijk wel zuivere koffie? Hij kan wel mooi zeggen dat hij vrijgezel is, maar dat kan prima in scene gezet zijn. Of is het een man die zegt heel serieus op zoek te zijn naar een relatie, maar uiteindelijk alleen maar een neukerdje zoekt. Dan heb je verder nog de kerels die een foto van een ander online zetten en daarmee denken een vrouw toch te kunnen strikken (why???). Dat online gebeuren is nou eenmaal een te makkelijke manier om met elkaar in contact te komen zonder je ware bedoelingen duidelijk te hoeven maken.

Dus ja…ik heb een paar dates gehad. Niet allemaal even geslaagd. Ik vond het best even lastig te horen dat een van de heren toch terug ging naar zijn ex nadat hij mij in de ogen had gekeken. Of een andere man die van het een op het andere moment besloot niets meer van zich te laten horen. En jij je maar netjes inhouden…Niet boos smsen of bellen. Gewoon lekker doorgaan met je leven….”Maar oeh…waarom doet ie nou zo??”. En mijn laatste “succesverhaal” is dat het in het echt ineens niet zo goed meer klikt als daarvoor via sms en je vervolgens stilzwijgend elkaar aan zit te kijken.

En hoewel ik zelf bij geen van de heren tot over mijn oren verliefd ben geworden bij het daten, is zo’n verloop toch niet ideaal. Want wie droomt er niet van “nog lang en gelukkig”? Ik moet even zien hoeveel pijlen ik nog over heb om mee te schieten. En dat komt goed uit, want er staat even geen date meer op de planning. Eens even bedenken of dit wel de juiste manier is voor mij 😉

Ik sta in mijn huis en voel dat er een inbreker op de loer ligt. Onrustig kijk ik om me heen en vraag ik me af of alle deuren en ramen wel op slot zijn. Tijd om dat te controleren dus. En als ik dat toch doe, misschien is het wel handig om meteen de gordijnen dicht te doen, zodat niemand kan zien wat er hier binnen te halen valt.

Dus loop ik naar de grootste raampartij van mijn huis. Ik draai de openslaande deuren extra op slot en trek de gordijnen nog maar weer eens dicht. Wel vreemd dat mijn huis de neiging heeft om alle ramen, deuren en gordijnen automatisch wagenwijd open te gooien. Ik draai aan wat sleutels…Trek extra hard aan een gordijn dat niet meewerkt en ik zie vanuit mijn ooghoeken iemand aan komen lopen. Snel trek ik het laatste gordijn langs deze muur dicht en kijk ik vanachter het gordijn wie die persoon is.

Met een ontzettend grote bos rode rozen komt hij richting het huis lopen. Bij het zien van de dichte woning zet hij de bos rozen voor de deur en draait zich om. Hij was blijkbaar een bezorger. Geen inbreker. Maar ik durf niet naar buiten om de rozen te halen. Straks houdt hij me in de gaten.

Vervolgens loop ik naar de volgende muur van mijn huis. Een deur gevonden. Terwijl ik de sleutel van de deur omdraai zie ik door het raam dat er een muur aan de buitenkant tegen deze hele muur is gebouwd. Via deze deur gaat de inbreker in ieder geval niet binnenkomen. Volgende muur…

En dan komt het….Er zijn nog twee muren te gaan, maar van deze weet ik dat de gevoelige plek daar zit. In eerste instantie draai ik een gammele deur op slot, maar het zit me niet lekker. Even was ik vergeten dat dit gewoon een binnendeur was en zich daarachter een kamer bevindt met een deur naar buiten. Een steviger deur zit daarachter en als ik echt de inbreker buiten wil houden, moet die deur eigenlijk dicht.

Dus ik draai de deur van het slot en stap de kamer erachter binnen. En goh, net alsof ik het zelf had bedacht, daar kwam de inbreker aan! Die was blijkbaar dat kamertje ook al binnengekomen. Ik was alleen wel verbaasd dat het een vrouw was. Met een elektrische boormachine stond ze voor mijn neus en dat was het dan. Ze was binnen. Maar ik leefde nog…

En dat ik nou juist dit droom. Nu…Daarom hou ik zoveel van dromen. De betekenis spat hier vanaf en kon niet anders dan deze op mijn blog plaatsen… Alleen dat de inbreker een vrouw was, snap ik nog niet helemaal…..

Maar aangezien de vervolgdates uit het verhaal hieronder uiteindelijk beperkt bleven, hield ik tijd over in mijn agenda.

Met het oog op een eventuele Robbie Williams tour (nieuwe single en nieuwe cd komen eraan), is het tijd om weer eens fit te worden. En daarnaast… Is het voor die stenen ook een betere aanpak. En ik vertik het om te gaan lijnen, dus zit er niets anders op dan te gaan sporten. Maar ja, welke sport dan?

We zijn maar eens begonnen met badminton. Dit was namelijk toch om de hoek, de dag kwam goed uit en was ook nog eens gratis de eerste keer. Een beetje onwennig vragen of je mee mag doen en niet veel later de sterren van de hemel shuttelen! Ons oefenpotje hebben we glansrijk gewonnen, dus we mogen terugkomen.

Maar jeetje, badminton? Is dat niet voor vreselijk suffe lui? Het is niet zo hip als squash, dus hoeveel schade doet dit mijn imago? Ik keek om me heen welke mensen er eigenlijk ook zo suf tegen een shuttle aan het meppen waren. En hier bleken toch best behoorlijk hippe types tussen te zitten!

Dus we gaan volgende week maar weer badmintonnen… Vanwege het dichtbij en het best geinig. En omdat we gewonnen hadden…Maar stiekem ook omdat de zaal ernaast de mannen aan het zaalvoetballen zijn (jummie)…….

Ik doe het al sinds ik het internet op kan. Je komt mensen tegen online die je niet in het echt kent. Maar zover mogelijk lijkt het te klikken en je wordt eigenlijk wel nieuwsgierig naar de persoon achter de teksten op je scherm.

Vroeger (hoor mij nu), toen de digitale camera de gemiddelde kontzak nog niet bereikt had, was een blind date dus ook echt nog een blind date. Met een kersverse OV-jaarkaart toog ik dan nog wel eens naar een station in Nederland met een omschrijving onder mijn arm:”blond haar, wat langer, spijkerbroek, bruine trui”. De mobiele telefoon hadden we natuurlijk ook nog niet. En wonder boven wonder vond je elkaar zelfs op Utrecht Centraal nog nadat je een kleine tien minuten een beetje zenuwachtig om je heen had zitten kijken.

En om aan alle hallelujah-verhalen meteen maar een einde te maken. De kans is groot dat het tegenvalt! Helemaal in die tijd, toen je internet nog niet bij de Appie kon kopen. In een chatbox bevonden zich bijna uitsluitend nerds. Het was namelijk omstreeks 1996 en wat moest je eigenlijk op internet? De enige sites die je bezocht waren linkjes die je in de krant zag, doorgemaild kreeg, of in je studieboeken stonden. Ze waren nog heel erg lang, omdat ze allemaal op geocities leken te bestaan. De sites sloegen vaak nergens op, stonden vol met bewegende plaatjes. Een website was eigenlijk regelmatig een persoonlijk experiment waarbij de “bouwer” zijn webstek had gebruikt om zijn digitale spreekbeurt te houden over zijn hobby. Dus heb je een website vol met plaatjes van honden, een envelopje om een email te sturen en nog wat begeleidende tekst “dat hij graag een website wil maken, maar nog niet weet wat hij erop moet zetten”… Google bestond nog niet. Ik zocht op Ilse of Altavista (en vond natuurlijk niets). Je had allemaal netscape als browser. Waarom zouden er ook “normale” mensen op een chatbox te vinden zijn?

Maar ik dwaal af, internet dates vielen dus tegen. Want je kletst een tijdje. Ziet geen foto. Het is gezellig. Je brein neemt een loopje met je, knutselt in je hoofd een plaatje in elkaar van een mooie brad pitt met de eigenschappen die je date zegt te hebben. Hij wordt vakkundig op een wit paard geplaatst en krijgt de stempel “prins”. En misschien is dat ook wel gewoon logisch, dat alle oningevulde gaten automatisch gevuld worden. Maar het werkt niet. Want als je dan eindelijk oog in oog met elkaar staat op een willekeurig treinstation in Nederland (we spreken natuurlijk wel af op een veilige plek). Dan kom je al snel tot de ontdekking dat je die pukkels en dat bleke, schriele koppie er helemaal niet bij bedacht had. Je hebt elkaar vervolgens door de zenuwen niets te melden en dus ga je het hebben over het weer…En de chatbox. Je neemt afscheid en je neemt jezelf voor om nooit meer af te spreken met iemand van internet.

Die afspraak heb ik inmiddels te vaak met mezelf gemaakt. Na een hele actieve periode vond ik het wel welletjes. Vertelde tegen iemand op ICQ dat ik hem echt niet ging ontmoeten vanwege de tegenvallende ervaringen. En zat vervolgens een maand later toch samen met hem op een terras mezelf voor mijn kop te slaan dat ik er weer ingestonken was.

Maar als je veel tijd doorbrengt op het internet blijf je mensen tegenkomen die je niet kent. Na wat jaren was een digitale foto van jezelf niet meer een uitzondering. En kon je vantevoren al een beetje inschatten of hij wel je type was. Maar ook daar weet je brein prima mee om te gaan. Je ziet namelijk een foto waarvan je denkt:”zo, dat is niet mijn type” en vervolgens komen daar wat sausjes overheen:”dat zal best meevallen, in het echt is hij leuker”, “hij is wel heel grappig” en “uitstraling zie je niet op een foto”. Tot je erachter komt dat in het echt, het vaak nog erger is gesteld dan met de foto…

Na een zoveelste afknapper werd het tijd om het echt niet meer te doen. Ik ontmoette nog wel mensen, maar niet meer met het idee dat het de liefde van mijn leven zou kunnen worden. Afspreken alleen omdat het gezellig was elkaar eens in het echt te zien. Geen love-interests…Ik begon er niet meer aan.

Maar dan is Relatieplanet (RP in de volksmond) inmiddels razend populair. En trouwen mensen regelmatig met een persoon die ze via internet vonden. Ik kon redelijk succesvol alle tips om RP ook eens te proberen, afwimpelen onder het mom van:”dat is niets van mij….ze zijn in het echt zoveel anders”. Ik schreef me dan toch stiekem voor de gein eens in omdat een vriendin er ook op zat. En was na een uur het alweer helemaal zat. Leuk al die aandacht, maar kom op…Niet van hen!! Dus ik kon mijn eigen overtuiging prima in stand houden. “Geen internetdates voor mij. Zodra een man vanachter zijn computer scherm tevoorschijn komt, is hij namelijk geen schim meer van wat hij lijkt te zijn als hij zich veilig voelt achter zijn toetsenbord”.

*Pling*, nieuwe mail. Ik start RP maar weer eens op om deze mail te lezen en zie daarbij de foto van een aantrekkelijke man. Niet veel later had ik met hem afgesproken, en ging ik daarheen zonder verwachtingen. Zelfs zo erg dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet had opgetut. “Dan ben ik er maar vanaf,” moet ik gedacht hebben. Maar uiteindelijk bleek hij gewoon echt leuk te zijn! Geslaagde date en een paar vervolgdates…

Zo kreeg ik dus na vele mislukkingen eindelijk eigenlijk een beetje de smaak te pakken. Is de truc blijkbaar om zo snel mogelijk samen af te spreken als het wat lijkt. Vooral niet afspreken als je onderbuikgevoel al zegt dat het je type niet is. Maar dus vooral je brein niet de kans gunnen om bij voorbaat een prins op het witte paard te creeeren….

Nou ben ik gewoon niet zo van de films over Duitsland en oorlog. Eigenlijk…een film die zich grotendeels in uniform afspeelt is niet aan mij besteed. Wat bezielt je dan om naar Inglourious Basterds te gaan, vraag je je af. En dat wist ik zelf eigenlijk ook niet.

Misschien was het vanwege het voorstukje dat best grappig leek. Of omdat Brad Pitt meespeelt. Of wellicht omdat ik van horen zeggen had dat ie best geinig was…

Dus ik zette mezelf over de weerstand heen en ging vanavond naar deze film….

En werkelijk waar. Ik vond ‘m geweldig van het begin tot het eind. Nou was de switch tussen al die talen in de film totaal niet storend, behalve in het begin toen het er zo vreselijk dik bovenop lag. Het mooiste vond ik eigenlijk dat je gedurende de hele film geen idee had waar het verhaal heen zou gaan. Volledig onvoorspelbaar (voor mij dan).

Er werd ouderwets geklapt nadat de film was afgelopen. Ik denk dat het wel een teken is. Aanrader dus…maar ik ben vast niet de enige die dat zegt 🙂