Month: November 2009

Iets is er geknapt. Een laagje om mij heen. Die mij onder controle hield. Mij tot 100 liet tellen voor ik iets deed. En dus ga je op slot. Lekker veilig. Maar na een tijdje betrap je jezelf erop dat je voor je uit zit te staren. De dagen voorbij vliegen. Alles op de automatische piloot lijkt te gaan. Je nu al kunt voorspellen hoe jij volgend weekend door zult komen. Want ja, onvoorspelbaar doen we niet meer aan…

Vandaag merkte ik dat ik impulsiever was. Geen gecontroleerde en gecalculeerde reacties. Nee, kijkend met de ogen van een gecontroleerde ik was er iets met me aan de hand. Had je goed opgelet had je kunnen denken dat ik dronken was. Maar niemand begon erover. Ook geen opmerkingen over drugsgebruik, slaaptekort, redbull, overdosis chocola of koffie. Nee, helemaal niets.

Ik herken weer iets van vroeger in mezelf. Dat ik mezelf zo voor schut kan zetten. Dat iedereen om me heen denkt dat ik raar ben en me mijn ogen uit mijn kop schaam zodra ik erachter kom dat iedereen daarom zo gek naar me kijkt. Dat je iets tegen iemand roept zonder direct bij de gevolgen stil te staan. Vrijheid om te kunnen reageren zoals je bent.

Het gevoel is nog daar en erg aanwezig. Gekoesterd inmiddels, ook al is het er pas kort. En best een beetje bang om het kwijt te raken, want het voelt zo goed. Ik voel dat ik leef en stilzitten is geen relaxmomentje meer, maar confrontatiemomentje. Hoe meer ik niets doe, hoe harder ik het voel!

“Hoe leg ik dit uit?”…. Ik heb het gevoel dat mijn buik open staat en er vlinders naar binnen en buiten vliegen. Dat het bloed nog door mijn lijf raast omdat ik net een knalrood hoofd krijg. Ik ben onrustig tot en met. Ik wil iets, maar niets voldoet even. Maar een voordeel, het is deze keer niets wat opgelost moet worden met eten. Een gevoel van verliefdheid zonder object van affectie. Een klein kind dat een nieuw geweldig speeltje heeft ontdekt en beseft dat daar nog heel lang mee gespeeld kan en mag worden.

Ik moet er niet teveel bij nadenken wat het precies is. Als ik het probeer te pakken gaat het weg. Ga ik schrijven, komt het weer terug. Ik moet uitkijken dat ik niet ga denken dat ik het mezelf maar inbeeld. Want niemand merkt het verder, lijkt het wel. Oppassen dat ik niet alvast invul dat volgende week gewoon weer zo is als al die andere weken.

Nee, dit is iets. Als ik het kon vangen zou ik het in een fotolijstje stoppen en elke dag naar kijken… Nee, gewoon maar voelen en genieten.

En het scheelt me niet dat ik nat regen. “Ik ben toch zo thuis”, denk ik. De trappers van mijn fiets gaan sneller rond dan mijn benen het bijwerken. Het wordt wat hakkerig, maar ik ga wel snel. Door de druppels op mijn bril, lijkt Amsterdam meer lichtjes te hebben. Ik sjees voorbij een man die blijkbaar wat vragen wil. Maar met die heerlijke wind mee heb ik even geen zin om af te stappen… En daarbij, hoe veilig is dat eigenlijk midden in de nacht in Amsterdam-West?

Pas nu ben ik me bewust van de adrenaline door mijn lijf. Ik denk even terug aan de opmerking:”Je ging best goed, voor jouw doen”. Ja, het is een ramp en ik loop constant tegen mijn eigen muren aan. Maar jeetje…Het ging echt best lekker! En ineens smaakt het naar meer.

Acteren door emoties te voelen en er ook wat mee te doen. Muurtje erbij en het daarbij horende “het doet me niets”, staat bijna garant voor een drama (in dit geval slecht toneel). Mijn hond is vermoord…”Ja…moet ik hier ter aarde storten en keihard janken dan?”, vraag ik me af. Dat zou ik in het echt toch ook niet doen? Als ik al een hond zou hebben. En dat kan ik me al niet voorstellen. Mijn hoofd gaat als een razende tekeer:”Wat moet ik zeggen?” en “Wat moet ik nu doen?”…. Moet je slaan? Hysterisch worden? Keihard gaan lachen? Mijn eerste reactie is een passende reactie te zoeken in plaats van instinctief te reageren.

Nee, die hond was een ramp. Het op sex gooien werkt blijkbaar stukken beter. Maak het vooral gênant en die emoties zijn veel tastbaarder. Een beetje porren door de docent en dan voel je ‘m ineens. Dat is dus de bedoeling! Proberen vast te houden… Einde scene… Einde oefening… Einde cursusdag… Net nu het leuk begon te worden….

“Ga toch eens wat doen”, zeg ik tegen mezelf. Van een afstandje zie ik mezelf met mijn laptop op schoot al een paar uur op de bank hangen. Flesje drinken erbij en de hele dag al trek in iets lekkers. Maar er gebeurt niet veel. Alleen hard oordelen over mezelf, daar heb ik blijkbaar wel de puf voor.

Aan het eind van de dag ben ik opgelucht dat ik alsnog een wasje heb gedraaid en de inmiddels morsdode orchideeën heb afgeknipt. Een nieuwe ziektekostenverzekering heb ik nog niet gekozen. Laat staan de vaatwasser uitgeruimd! Maar oh, wat heb ik trek in iets lekkers…

Het geeft alleen maar aan dat de leverkuur heeft gewerkt. De eerste keer was ook een groot succes en de zondag heb ik de halve keuken leeggegeten. Midden in de nacht nog brownies gebakken, zo erg was het. En nu ik dit opschrijf bedenk ik me dat ik nog een doos heb liggen. Deze keer hou ik me in…

Nee, ik heb trek in hartig. En zo’n hartig type ben ik niet. Normaal ben ik een ontzettende suikerjunk. Dus waar dit vandaan komt? Ik heb geen idee. Nu heb ik trek in alles met veel gesmolten kaas eroverheen. Zo’n heerlijke ovenschotel met een beetje van alles wat. En daaroverheen dan vooral veel kaas.

Ik zal het moeten doen met wat ik in huis heb. Nadat ik vanmiddag een grote pan tomatensoep met ballen heb opgegeten, heb ik voor vanavond een salade. Maar als ik de regen en de wind buiten tekeer hoor gaan, verlang ik zoveel meer naar die ovenschotel met extra kaas…

Dat ik al tijden geen trek heb in een gewone maaltijd. Maar als ik een leverkuur doe en de hele dag niet mag eten, schieten de beelden van lasagne, andijviestamppot en weet ik veel wat voorbij… Morgen mag ik weer!

Dat ik eraan denk mijn lampen op te hangen als het donker is. Beetje gevaarlijk klusje om dan te doen. Gelukkig ben ik vandaag zo bijdehand geweest om het overdag alsnog te doen. En ze hangen er mooi bij!

Dat ik een stapel boeken heb waar je u tegen zegt, maar toch liever een filmpje kijk. Maar dat ik vervolgens niet kan kiezen welk filmpje dan…

Dat ik kaartjes voor Robbie Williams heb, maar eigenlijk niet zo nodig meer hoef. En dat vind ik dan weer een enge gewaarwording. Hopelijk gaat het over!

Dat ik op vakantie wil, maar niet kan kiezen waarheen. Met het gevolg dat ik al jaren niet de reizen maak die ik graag zou willen. En hopen dat het goedkoper wordt, helpt in ieder geval niet, ben ik al achter 😉

Dat ik een goede vriendin ben kwijt geraakt, maar mijn beste vriendin nog nooit zo dichtbij is geweest. En ik in dit alles niet weet of ik blij of verdrietig moet zijn.

Dat acteren is zegmaar “niet zo mijn ding”. En toch blijf ik het doen en leer ik er heel veel van. En hou ik hoop dat ook bij mij het kwartje gaat vallen.

Typisch dat ik al zolang het idee heb dat ik wil bloggen, maar niets te schrijven heb. Alles is te dichtbij om te delen met heel Nederland. Inmiddels sta ik bijna dagelijks versteld van mezelf. De dingen die ik anders doe. Dat ik niet meer reageer als voorheen. Ik me niet meer voel als vorig jaar en het jaar ervoor. Hoe vreemd is het als je merkt dat je verandert, maar niet het idee hebt dat je anders bent geworden. Typisch, hoe verandering in zulke kleine dingetjes kan zitten…

Hoe werkt dat eigenlijk? Je zelfstudie…waarbij je de onderste steen boven gaat halen. Waar je je juist richt op de dingen die je zo min mogelijk daglicht gunt. Niet omdat ze zo erg zijn, maar gewoon omdat het de binnenkant van je ziel is. Kwetsbaar en het liefst zo diep mogelijk weggestopt in je lijf. Met daaromheen je organen…Weefsel, vet en vel…

Hoe liever je dingen wegstopt, hoe meer je eromheen bouwt. Je organen verkrampen (want stel je voor dat je er langs zou mogen?)… En met de nodige kilo’s kun je ook je lijf wat ondoordringbaarder maken. Meer muur, meer masker. Minder echte ik… Wat een uitdaging om dan diep in die mij te kunnen gaan tasten…beetje bij beetje naar boven te halen en bloot te stellen… Een bijzonder traject waarbij je eigenlijk een stuk van jezelf opnieuw definieren zult…

Een traject om hier dan ook eens wat aan te gaan doen is al lange tijd gaande. En dat is vast een proces wat een leven lang kan duren als je het echt serieus aan wilt pakken. Het liefst willen we natuurlijk dat er gewoon even een knop omgezet wordt, waardoor je niet meer onzeker bent en niet meer piekert. Je je eigen dromen waarmaakt en geniet van elke dag in je leven. Wat geweldig mooi….maar laten we klein beginnen.

De grootste uitdaging zit ‘m al in het genieten van het kleinste ding. En dat is logisch…omdat??? Ik ben er nog niet uit, maar het is een waardevol onderdeel van de transformatie. Langzaam genieten en bewust worden van de kleine dingen. Het grote even laten voor wat het is… En ineens voel je je bijzonder lekker, heb je bakken vol energie en kun je de wereld aan…

Kijk, en dat is precies het moment dat er iemand ergens opstaat en zegt:”die meid denkt dat ze er klaar voor is, laten we dat even ongedaan maken”. Vervolgens wordt er dan ook een bak ellende over je uitgestort en moet je jezelf maar weten te redden. De heilige test… En ik doe wel even een herexamen denk ik.

Of alle emoties overduidelijk voelen moet juist de gewenste reactie zijn…
Boosheid: been there, done that…ook lekker afgereageerd en dingen gezegd die ik anders niet zo snel zou zeggen
Blijdschap: van korte duur, maar zeker wel 😉
Verdriet: zit ik aardig in, maar hoort er ook bij…

*toevoeging* hier zit geen echt einde aan. Het is namelijk geschreven midden in de nacht en aan het einde viel ik ongeveer in slaap en wist ik niet meer wat ik schreef… Ik laat het maar zo 😉

Het was weer eens zover. De laatste tijd droom ik er regelmatig over en dat is ook niet gek. Maar waar ik normaal alleen thuis ben, had ik nu een huis vol mensen.

Mijn huis had een beetje gammele ramen en daarvoor gammele luiken. En buiten waaide het. Niet een klein beetje, maar flink. Dus eerst de luiken dicht en dan de ramen. Een aantal luiken zaten al niet goed meer vast, of sloten niet goed. En dan moest ik het huis uit om alsnog het luik goed dicht te krijgen. Maar met het grootste gemak waaide het luik toch weer open.

De veranda was een groot slagveld. Meerdere schuttingen omver gewaaid. De houten ballustrade afgebroken van het balkon. Die lag nu ergens in de tuin een beetje voor sloophout te spelen. De luiken die ik nog niet dicht had gemaakt klapperden. Hier en daar werd een raam dat al gesloten was geopend door iemand die bij me op visite was. Niet doorhebbend hoeveel moeite het kost om steeds die ramen en luiken weer dicht te doen.

Als ik het open zou laten zou het door de wind namelijk allemaal kapot gaan. Dus er zat niets anders op dan alles te sluiten voor ik van huis zou vertrekken. Geen angst voor inbrekers deze keer dus. Gewoon bang dat mijn huis kapot ging. Maar ik besefte wel dat alles gerepareerd kon worden…Toch?

Ik heb het huis niet verlaten…Want er waren steeds wel weer luiken en ramen die nog niet goed dicht zaten.