Datingsites zijn makkelijk als je “op zoek bent” naar een man. Je zet je foto erop en hebt binnen no time de eerste reactie. Tijdens een moment van creatieve zwakte schrijf je er nog een kort verhaaltje bij. En dan kan het beginnen…
Online dating kan je gek maken. Heb je in een kroeg dat je die paar sneue types op de hoek van de bar nog kunt negeren. Hier trekken ze voor mijn gevoel TE vaak de stoute schoenen aan en sturen ze je de meest cheesy liefdesverklaringen. Als ik ze doorlees gaan er verschillende dingen door mij heen:”Dat heeft hij vaker naar een vrouw gestuurd”, of “Heeft hij mijn profiel uberhaupt gelezen?” tot de uitschieter “Hij denkt toch werkelijk niet dat hij kans maakt?”…
Ik geef aan dat hoger opgeleid een must is. En mag de een na de andere man die aangeeft “vragtwagenschoufeur” te zijn, een berichtje sturen dat ik helaas toch niet geinteresseerd ben. Mezelf verwijtend dat ik een bitch ben en dat ik die mannen geen kans geef. En mopperend op de mannen dat ze toch reageren terwijl ik zo duidelijk was.
En soms reageer ik zelf ook wel eens. En blijkbaar denken de mannen waar ik op reageer op hun beurt weer:”Ze denkt toch werkelijk niet dat ze bij mij een kans maakt?”. Om vervolgens een kort berichtje te krijgen dat ze geen interesse hebben….
Je ego krijgt soms best een klap te verwerken. Je hebt van die dagen dat je in iedere man zijn profiel leest dat de vrouw slank en sportief moet zijn. Dat zijn dan vaak al de dagen dat je niet zo lekker in je vel zit. En juist dan valt het op natuurlijk…
Dus soms ben je de wanhoop nabij. Reageer je heel brutaal eens op een man die je toch nooit kunt krijgen. En krijg je prompt een berichtje terug! Het mailverkeer is behoorlijk gezellig en interessant. Hij moppert over de vrouwen die hij tot nu toe heeft gedate. Ik mopper op mijn beurt over de mannen. Het contact overleeft zelfs een aantal verhitte discussies en er worden telefoonnummers uitgewisseld.
Je kunt vreselijk benieuwd zijn naar iemands stem. Zelfs zo dat je bijna het gevoel krijgt te verlangen dat hij tegen je praat. Maar het is een nieuwsgierigheid waar je alleen wat aan kunt doen door te bellen….
Vervolgens zit je uren te bellen. Er moet maar eens afgesproken worden. Maar dat is wat lastig in verband met verhuizingen en drukke agenda. Dus het blijft even bij smsen. Met de afspraak na de drukte snel af te spreken…
Onder vriendinnen werd het al snel “Mister Too good to be true”. Hij was te knap om niet fout te zijn. Er moest een addertje onder het gras zitten. Iemand die zo aantrekkelijk was, kon gewoon niet op zoek zijn naar een serieuze relatie. Maar het contact bleef gewoon leuk.
Het grote moment was daar. Ik was inmiddels al zo opgefokt dat ik belachelijk zenuwachtig was. In het echt was hij net zo knap als op de foto’s. Ik zette mijn “ik ben echt niet zenuwachtig”-masker op. We gingen wat drinken en ik dronk natuurlijk teveel. Dan is het niet gek dat ik bij het idee van een strandwandeling me totaal onbewust was dat dat met hakken niet zo’n best idee was….
Het werd uiteindelijk een giga contrast. Hoe gezellig het aan het begin van de date was. En hoe weinig we elkaar hadden te vertellen tijdens de strandwandeling (waar ik meer problemen met mijn schoenen had, dan aandacht voor hem). Balend ging ik naar huis. Het was behoorlijk tegengevallen en ik weet het compleet aan zenuwen en het strand.
We waren het wel eens dat het wat stroef ging. Maar een vervolgdate kwam er toch. De ergste spanning was er nou wel vanaf. Een eerste date moest gewoon niet te lang duren, was me inmiddels wel duidelijk. Deze keer zou ik het een stuk korter houden.
Het begon weer een stuk relaxter. Geen ongemakkelijke stiltes. Gezellig wat drinken en kletsen. Maar gek genoeg eindigde het weer met vooral stiltes. Uitgeluld? Ik snapte er niets meer van….
Inmiddels was ik erg verward wat ik er nou van vond. Hij intrigeerde me en het was bijzonder gezellig aan het begin. Maar de stiltes tegen het einde waren dodelijk. Via sms en msn raakten we niet uitgekletst. Face to face was dat andere koek. Contact met mister Too good to be true was vooral gecompliceerd.
Een vervolgdate? Dat kwam er even niet van. Ook omdat het contact op msn ineens vrij eenzijdig werd. Eerst denk je nog dat je spoken ziet. Dan denk je dat hij een grapje maakt. Daarna denk je dat hij je aan het pesten is… Maar tot slot kom je er toch achter dat het inderdaad Mister “Too good to be true” was. Hoe knap je ook bent, foto’s van mijn borsten krijg je echt niet…..
