Month: March 2010

Deze week weet in ineens even totaal niet meer waar ik sta. Therapie zoveel en alles ging zeker de goede kant op. Lekkerder in je vel. Ik schreef me zelfs in voor een cursus Spaans en skeelerles. Verder zocht ik naar zangles om naast de acteerles te doen. Bezig bijtje… Ik plan eindelijk weer een beetje mijn agenda vol, na jaren op zoek te zijn geweest naar isolement. Er waren zelfs momenten bij dat ik me even niet meer kon voorstellen dat ik zou kunnen piekeren. “Waarover dan? En hoe?”

Nee, eigenlijk alleen maar positief. Maar wel met een duiveltje op mijn schouder. Dit ging te makkelijk. Het kon niet zo simpel zijn. Wat maakte ik mezelf wijs!

Na jaren van chronische depressie kun je je eigenlijk niet meer voorstellen dat het anders kan zijn. Op het moment dat het goed gaat, ben je eerder geneigd te geloven dat je om wat voor reden verdoofd bent, dan te geloven dat het echt daadwerkelijk goed met je gaat. Je bent namelijk gewend dat je jezelf uiteindelijk toch steeds weer tegenkomt. Teleurgesteld in het universum en met name jezelf. Terugtrekken uit de wereld om even veilig met jezelf te zijn. Geen verwachtingen, geen teleurstellingen, geen toneelstukjes…

Ik heb me jaren geschaamd voor mijn depressiviteit, en eigenlijk nog steeds. Nadat ik voor de zoveelste keer mezelf in een zwaarmoedig gesprek terecht hoorde komen, kon ik me wel weer voor mijn kop slaan. “Daar zit toch niemand op te wachten?”. En dat is natuurlijk ook zo. Ik ga zwaarmoedige en depressieve mensen ook het liefst uit de weg, hoe krom ook ;). Maar je hebt toch net even te weinig controle over je gemoedstoestand als je met iemand in gesprek bent. Vrolijk beginnen en down eindigen. Is het stiekem toch de behoefte aan dat luisterend oor buiten je isolement? Of een behoefte aan aandacht? Of wil je gewoon gered worden en hoop je dat iemand HET wondermiddeltje heeft!

Hoe dan ook, er is iets gaande. Iets vreselijk tegenstrijdigs. Want gezien mijn activiteiten en opgewekte humeur, zou je denken dat het eigenlijk heel goed moet gaan. Maar kijk ik goed naar wat er binnenin mij gaande is, dan is het echt even andere koek. Want alles in mij is gefrustreerd. Wanhopig dat na zoveel jaren nog steeds de zwaarmoedigheid wint. Dat je geen controle hebt over je eigen depressieve gedachten. Dat je psychologen kunt verslijten, maar dat je er nog steeds alleen voor denkt te staan en je het gevoel hebt geen stap dichter bij een oplossing te zijn gekomen. De angst om nooit “normaal” te kunnen worden. Ja, ik ben bang dat vanwege mijn depressieve gedachten ik nooit echt een prettig gezelschap zal zijn….

Goed of niet? Ik gok goed, hoewel het niet zo lijkt. Maar dit is anders. Dit is niet een standaard dip. Die gaat namelijk over mij. Een standaard dip haalt mij naar beneden, want ik ben dan vooral niet leuk en knap enzo… De standaard dip gaat niet over de ziekte. En nu ben ik de ziekte ineens zat! Ik kom in opstand tegen de donkere wolken. Want ik ben ook echt bang dat ze nooit weg zullen gaan. Maar als dat het enige is waar ik me druk om hoef te maken, is het eigenlijk een stuk relaxter zo 😉

Tja, hoezeer ik het soms wel eens denk: Ik ben mijn depressie niet!

Je hebt als mens een aantal rode draden in je leven. En als een geïrriteerde puist komen ze op de meest onwenselijke momenten opzetten. Je gaat zitten drukken en duwen. En misschien wel eraan pulken. En het maakt de puist alleen maar erger. Pas als je ermee leert omgaan, zal de ontsteking er niet meer in zitten. Het is dan alleen nog maar een puistje… Een die je ziet, maar geen invloed meer op je heeft.

Een van mijn rode draden is “niet begrepen worden”. Een waarvan ik al van kleins af aan last van heb. Me onbegrepen voelen. Niet de juiste woorden kunnen vinden voor wat ik werkelijk voel. Mijn achilleshiel is vervolgens “verkeerd uitgelegd worden”.

De mens wil verklaren en is een ster om dit vanuit zijn eigen perspectief te doen. Ik zal bijvoorbeeld door mijn onzekerheid dingen kunnen verklaren als:”ze vinden me niet leuk” terwijl de ander eigenlijk dacht:”ik heb nu even geen zin, omdat ik met mezelf in de knoop zit”. Wie kent niet die gigantische valkuil andermans gedrag te verklaren? Ervan uitgaande dat heel veel mensen dit dus doen, is de kans groot onjuist geïnterpreteerd te worden…

De irritatie van niet duidelijk kunnen maken wat mijn werkelijke bedoelingen zijn. En daar bovenop de realisatie dat mijn pogingen dingen alleen maar erger maken. Dat maakt zo nu en dan een heftig groeiende frustratie in me los die me in zijn greep houdt. In plaats van het los te laten en schijt aan te hebben, word ik fanatieker dan fanatiek en moet en zal ik duidelijk maken hoe de vork nu in de steel zit. Tegen beter weten in natuurlijk…

Op het moment zit de ontstoken pukkel dus midden op mijn neus. En ik kan er niet omheen. Het grappige van zelfontwikkeling is dat je weet dat je er anders mee om zou moeten gaan, maar dat je er steeds weer in trapt. “Laat het los” en “Sta erboven” zijn mooie uitspraken, maar zonder gebruiksaanwijzing.

Ik ga even op zoek naar een schaar om deze door te knippen. Dan kan ik weer aandacht besteden aan mijn andere rode draadjes 😉

Je wilt je klaarmaken voor bed. Besluit nog even naar toilet te gaan. En direct nadat je van de bank af bent gesprongen, voel je je anders. “Ik heb het gehaald!” drong er tot me door. “Ik heb het overleefd!” direct daarna…

Hoewel dit ook wel eens door mijn hoofd moet zijn gegaan, had ik me nooit gerealiseerd dat er een moment zou zijn dat je weet dat alles anders zal zijn. En ik stond in de badkamer en er viel een last van mijn schouders. Na het nodige ploeteren, was het me dan toch gelukt.

Vroeger, doen ik nog wel eens naar een spiritueel centrum ging, toen hoorde ik nog wel eens dat je moeilijke fases in dit leven zult krijgen. En dat sommige van die heftige fases ermee te maken hebben dat je een soortgelijke fase in een vorig leven ook hebt gehad, maar toendertijd niet doorheen bent gekomen. Daarom zou je het in dit leven opnieuw beleven om af te ronden….Met de uitdaging je ondanks alles staande te houden. En te “overleven”.

Verlicht moest ik daar ineens aan denken. Zou ik in mijn vorig leven gewoon nooit 32 zijn geworden?