Met de gordijnen aan de kant geschoven, lijkt het net alsof ze op iemand wacht. Ze tuurt uit het raam, de buurt in de gaten te houden. Op haar schouder haar beste vriend, de net zo bejaarde dwergpapegaai.
Als ik langsfiets geeft ze geen krimp. Vast in gedachten verzonken, denkend aan vroeger, toen de lucht nog blauw was en het vuilnis niet metershoog in haar straat lag opgestapeld. Ze verbaast zich tegenwoordig steeds meer over de drukte op straat. Mannen en vrouwen fietsen gestresst langs haar raam. Talloze scooters slalommen om de fietsers heen, zonder ongelukken te veroorzaken. Op de stoep staan wat opgeschoten jongeren te bekvechten. Een moeder houdt angstig haar twee kinderen vast als ze de straat probeert over te steken. Tussen de langsrazende trams, vrachtwagens en leaseauto’s wurmt ze zich naar de overkant, nog net een taxi ontwijkend. Maar niets van dit alles registreert ze vandaag…
Ze wacht wel degelijk. Niet op haar man die ooit een pakje sigaretten ging halen en niet meer terugkwam. En niet op haar kinderen die een te druk bestaan hebben om voor haar nog tijd te maken. Ook de thuiszorg komt vandaag niet. Ze wacht geduldig en resoluut. De jaren gaan tellen en ze weet niet of ze volgend jaar nog haalt. Door de jaren ervaring weet ze dat dit de laatste keer voor een lange tijd is. Ze staart naar een handvol tulpen die bloeien bij de boom voor haar woning. Met elk straaltje zonlicht gaan de bloemen een klein beetje verder open. Met de laatste kracht die de bloemen hebben, openen ze zich dit jaar voor de laatste keer. Een vrouw met dwergpapegaai staart met een tevreden lach naar haar parkiettulpen….
“De kleine zaal?!?”, iets wat ik totaal niet had verwacht. Geen reden om te haasten dus. In de kleine zaal van Paradiso zou je het overal goed kunnen zien. Nadat we langs wat motorbikers waren gelopen die een feestje in de grote zaal hadden, keken we rond in een zaaltje waar ik nog niet eerder een optreden van iemand had gezien. Blijkbaar was deze artiest nog minder bekend dan ik dacht.
En dat is ook wel eens leuk. De zaal stroomde langzaam vol. En ik begon me al een stuk minder op mijn gemak te voelen. Om ons heen stonden mensen met een extreem hoog “nerds en jonge meisjes” gehalte. Het leek wel even of ik op de set van “Beauty and the Nerd” terecht was gekomen.
Dan twijfel je toch wel even aan je keuze. Dit wilde ik zien en horen, maar wat stond mij te wachten? Op de mp3speler klinkt het altijd behoorlijk fijn, maar wat wist ik eigenlijk van live optredens van “A Fine Frenzy”?
De band maakte zich klaar en even later kwam de roodharige zangeres het podium op. En hoeveel invloed een eerste indruk op je mening heeft, werd meteen duidelijk. De eerste noten waren rampzalig! Het geluid stond vreselijk slecht afgesteld, waardoor de zang te hard en te schel klonk. Gedurende het hele eerste nummer bleef het behelpen. Ze zwaaide verder erg leuk met haar armen, maar ik kreeg er een zwaar ongemakkelijk gevoel bij. Ik keek dus maar naar de bandleden die zeer de moeite waard leken…
Nee, mijn eerste indruk was er snel. Vreselijke kleding om mee te beginnen! Een blauw pak uit het jaar 0, met shorts, colbert en daaronder een geblouste top die mijn oma vroeger vast ook gedragen heeft. De zangeres had verder een prachtig figuur wat compleet verdween in haar brave en smaakloze outfit. Dus keek je maar naar haar gezicht, wat ze veelvuldig achter een grote bos rood haar verschool.
Er was gewoon iets vreemds aan haar. Was het misschien de extreme lach die ze opzette elke keer als ze naar het publiek draaide? Heel schattig kuiltje in haar wangen, maar het nam niet weg dat het vreselijk nep voelde. Het overdreven dansen, met de armen zwaaien, zweverig met de haren zwaaien en iets te breed lachen, maakte dat ik de eerste 5 minuten al het gevoel had dat ze bij haar verblijf in Amsterdam zich ook maar eens had verdiept in wat paddo’s. En waarschijnlijk was ze ook vergeten de vibrator te verwijderen voor de show…
Ik kon er gewoon niet meer naar kijken. En bij het luisteren kwam al snel het nadeel van de kleine zaal boven water. Het geluid van het hoofdpodium was zo hard vergeleken met de “slaapliedjes” van A Fine Frenzy, dat het er gewoon dwars doorheen kwam. Beetje storend, maar het was gelukkig wel mogelijk om het te negeren. Al vraag ik me af of de band er zelf veel last van heeft gehad.
Gelukkig werd de muziek een stuk beter en heb ik me de rest van het optreden bezig gehouden met precies de vinger erop te leggen wat me zo stoorde aan haar. En te staren naar de leuke bassist.
En echt, het werd een stuk beter… Ze vertelde nog dat ze Amsterdam zo’n leuke stad vond (what else is new?), maar een beetje versteld stond van de grote hoeveelheid afval… De gitarist had nog een duik willen nemen in een berg vuilniszakken. En het stukje waar iedereen mee ging zingen was bijna ontroerend te noemen.
Al met al een redelijk optreden qua muziek, met oude en splinternieuwe nummers. Maar performancetechnisch heb ik me behoorlijk zitten irriteren aan het overdreven gedoe eromheen. Wel een erg grote plus was dat er naderhand alle tijd was om samen op de foto te gaan en handtekeningen te krijgen….
Ik weet wel dat ik een volgende keer niet meer hoef te gaan, of het zou alleen voor de bassist zijn, Ryan Lerman. Voor A Fine Frenzy koop ik de cd dan wel, die dan weer wel erg goed is!
Mannen in strakke broekjes zich in het zweet werken, op een fiets. En dat allemaal op maar een paar minuten lopen van mijn huis. De ideale gelegenheid om tegen een man aan te lopen. Als ze tenminste niet helemaal geobsedeerd zijn op wat zich binnen de hekken afspeelt.
En daar gaat het mis. Want waar je normaal gesproken een vent voor geen goud in een roze shirt krijgt, vonden ze het nu ineens heel stoer. Een roze shirt, een roze petje en een biertje in de hand. En half lam over het hek hangen als er weer een motor aankomt. Iets later even joelen en klappen. Een fiets flitst voorbij met daarachter twee auto’s. En dan is het weer even stil. En kan het volgende biertje gepakt worden.
Geen plek voor een vrouw dus. Dus ik voelde me stiekem prima thuis. Ik bedacht me dat het voor het thuisfront (ouders) misschien best leuk wat actiefoto’s te schieten. Vanaf de loopbrug zag je al hoe snel dat allemaal gaat. Het is dan ook best een klein wondertje dat er een aantal foto’s nog redelijk gelukt is….
Vanaf de loopbrug
Zo lijkt ie helemaal niet zo snel te gaan
Voor de Rabobank-ploeg werd extra hard geschreeuwd
Kan zo’n auto snel genoeg remmen als hij van zijn fiets valt?
Best druk, en waar wachten we op?
Hier is het iets rustiger
En ik ook een souvenir…
Maar wat een geldverspilling zo’n circus zeg! Hele stad afgezet met hekken. Waar je ook kijkt politie en beveiliging. En dan maar niet te spreken over de roze posters en vlaggen overal! Laat vanwege die bezuinigingen ook meteen de Olympische Spelen maar even niet naar Nederland komen… Want als ze dit al uit de kast trekken voor 3 roze dagen, dan wil ik niet weten wat de Spelen gaan doen…
Ondanks dat…Best geinig die Giromania… Morgen nog even zien of ik het peleton kan spotten.
Op het kaartje stond 13 maart, maar het was toch echt 7 mei. Al veel te lang moesten we wachten op het concert van Mika in de HMH. En toen het eenmaal zover was, had ik er eigenlijk niet zo heel veel zin meer in.
Mika had ik in 2008 nog live gezien in het Westerpark. Dat had ik toen geweldig gevonden. Maar sindsdien was hij een beetje van mijn radar verdwenen. De nieuwe cd nog niet geluisterd. Al tijden niet op de website gekeken. Niet op Youtube gezocht naar filmpjes. Mika was in mijn hoofd gedegradeerd naar artiest die ik ooit geweldig vond….
Dus toen het eenmaal 7 mei was, vroeg ik me eigenlijk af waarom ik er uberhaupt nog heen zou gaan. Het was rotweer, dus in de rij liggen voor een plekje op rij 1 was geen strak plan. En gelukkig waren Claudia (plus aanhang), Marion en ik het helemaal eens. Als een stelletje ouwe wijven was het plan om eens op de tribune een zitplaats te gaan zoeken.
Er zou een voorprogramma zijn, maar dat heeft vast niemand gezien. Ergens achterin bij de techniek stond een DJ plaatjes te draaien. En er was dus niemand op het hoofdpodium. Dat maakte het wachten extra lang. Of dit door de aswolk komt of echt zo bedoeld was, weet ik niet…
Bij het starten van de show wist ik weer direct waarom ik het vorige keer zo geweldig had gevonden. Mika was nog niet op het podium verschenen of ik baalde al stiekem dat ik niet op de eerste rij stond. Een beetje eigenhandige hersenspoeling doet dan wonderen. Op deze manier konden we wel heel goed de complete show overzien, en dat was ook wel eens een keer leuk!
Gelukkig was Mika goed bij stem. En toen er een stukje opera werd gezongen kreeg ik ook nog eens kippenvel tot op mijn stuitje. De achtergrondzangeres iMMa ging ook nog eens compleet los, en dat kon allemaal. Het enthousiasme spatte van het podium af en ik werd zowaar jaloers. Ik wilde daar ook staan!!!
Iets wat schijnbaar gewoon kan, want ‘s ochtends werden uit de rij een aantal fans geselecteerd om zich te verkleden en mee te feesten op het podium. In neon kleding maakten de diverse big-girls en lollipop-girls zomaar deel uit van de show. En nu begrijp ik ineens hoe Mika toch elke keer aan zo’n groot circus van mensen komt.
Maar wat een energie! Mika rent van de ene naar de andere kant. Doet tussendoor nog even wat gekke sprongen. Hij kleedt zich ondertussen nog tig keer om. En ondertussen gebeurt er ook nog zoveel op het podium dat je de helft mist. Er verschijnen van alle kanten mensen en attributen op het podium die eigenlijk nergens op slaan, maar wel bijdragen in de feestvreugde.
De zaal zwaaide massaal met de armen en begon hyperactief mee te springen en te zingen met de artiesten op het podium. En dan is het feestgevoel toch wel aanstekelijk. Met ballonnen, confetti en serpentine nog even extra werd aangezet. Aan het eind van het optreden bereikte het ook eindelijk de nok van de tribunes.
Na de show was er dus niets meer aanwezig van “de artiest die ik ooit geweldig vond”. Ik ben weer helemaal hooked. En kan niet wachten tot hij weer naar Nederland komt (niet allemaal gaan roepen dat het met Pinkpop al is…want daar ga ik niet heen).
“Die is niet geldig”, hoorde ik. Even daarvoor was ik half wazig de tram ingestapt en had ik mijn ov-chipkaart langs de kaartlezer gehouden. Gelukkig had de conductrice het niet tegen mij. Ze had het tegen een verbouwereerde jongeman die net zijn roze strippenkaart (gereduceerd tarief) had neergelegd.
“Die is al vanaf 15 maart niet geldig, je moet anders betalen”. Hij pakte verward de strippenkaart weer aan en liep weg. De pittige conductrice (of eigenlijk: temperamentvolle) riep hem terug. Want hij moest wel betalen. De jongen keek verbaasd. Gewoon inchecken was de opdracht. Of een kaartje kopen. Hij greep zijn portemonnee en toonde zijn roze strippenkaart. Hij wilde best stempelen, gaf hij aan. Maar zij weigerde dat. Want die was (voor de zoveelste keer) vanaf 15 maart al niet meer geldig.
Vanaf mijn plaats kon ik zien dat de strippenkaart nog bijna helemaal leeg was. Zit je dan, met je goede gedrag. Ooit netjes een kaart gekocht omdat je geen zwartrijder bent. Kun je ‘m wel weggooien. En eigenlijk is dat maar raar, want hij had toch gewoon betaald voor die strippenkaart?
De jongen gaf aan dat hij het maar een raar verhaal vond. Helemaal omdat laatst nog gewoon afgestempeld had op die kaart. De conductrice werd het nu zat. Gewoon betalen of uitstappen kwam er inmiddels heel bitchy uit. De jongen wekte niet de indruk nu ineens een los kaartje te willen kopen en dus gooide miss “daar wil je geen ruzie mee krijgen” de deur open. Met verheven stem werd duidelijk gemaakt dat niemand anders dan zij de regels wist en vertelde. Geen discussie over mogelijk! De roze strippenkaart was niet meer geldig, punt!
Direct naast de conductrice zat een oude dame met rollator. Ze gaf de jongen gelijk… Haar roze strippenkaart was toch ook gewoon afgestempeld? Jongen werd nog verwarder. Probeerde nog eens een discussie met de conductrice. Hij besloot niet meer met haar te willen praten en met de bestuurder te gaan praten. Terwijl hij naar voren liep werden alle deuren open gegooid en werd door de bestuurster zo hard mogelijk omgeroepen dat hij de tram moest verlaten of moest betalen.
Zich niets van dit alles aantrekkend liep hij op zijn gemak naar voren om zijn ding te doen. De rest van de tram deze soap op hun gemak bekijkend. Miss conductrice had nu geen jonge student meer voor haar neus en dus besloot ze de oude dame met rollator maar eens de wind van voren te geven. Waar ze zich mee bemoeide. Als ze de regels niet kende moest ze haar mond houden…. en ga zo maar door. Het oude vrouwtje kreeg de volle laag en zag je kleiner en kleiner worden. het enige wat zij wist was dat haar roze kaart wel gewoon was afgestempeld, dus ik snapte haar reactie wel. Maar daar was verder weinig begrip voor blijkbaar.
Twee vrouwen van middelbare leeftijd besloten zich er ook nog eens mee te gaan bemoeien door de oude dame op denigrerende toon te vertellen dat deze jongeman toch geen 65+ was, dus niet eens een roze kaart mag hebben. Zij op hun beurt waren blijkbaar vergeten dat studenten bij hun OV jaarkaart voor het weekend ook van een roze strippenkaart gebruik mogen maken.
De jongen kreeg uiteindelijk ook geen gelijk van de bestuurster en verliet de tram. De bestuurster en conductrice met genoeg stof achterlatend om het komende half uur in ieder geval lekker over dit geval door te gaan. “Ik doe mijn werk goed, dus ik weet dat het vanaf 15 maart niet meer mag!” foeterde ze nog even lekker door. Graaiend in haar tas naar het bewijs. Alle studenten was heel duidelijk gemaakt dat ze met hun ovchipkaart moesten reizen, dus dat deze jongen het niet wist was natuurlijk gelogen! En het GVB was niet van haar vader, dus waarom zou ze die jongen willen benadelen. Het leverde haar toch niets op?.. En ga zo maar door… Ik merkte na wat heen en weer gepraat toch wat onduidelijkheid ook tussen de 2 GVB dames. Wat was nou precies de datum en wat mocht er nou precies niet….
Het lijkt mij persoonlijk sterk dat een roze strippenkaart gewoon nog geldig is voor 65+, maar voor studenten niet meer. Lijkt me een vreemde situatie. In de metro kan ik het me nog voorstellen, want daar is geen enkele strippenkaart meer geldig. Dus ik ben eens op google gaan zoeken en ik vond het volgende:
http://utrecht.sp.nl/weblog/2010/03/24/sp-zorgt-voor-herstel-fout-strippenkaart-studenten/
In Utrecht zijn er blijkbaar ook misverstanden over dat ding. En daar is ook excuses aangeboden met de mededeling dan studenten de roze strippenkaart gewoon nog mogen gebruiken.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Studenten_OV-chipkaart
Op de wikipedia pagina staat het vervolgens redelijk duidelijk. Er zijn een aantal situaties, waaronder: “Inchecken is mogelijk, maar niet verplicht. Reizen op reductie kan met een reductiestrippenkaart of treinkaartje met 40% korting.”. Zie je daaronder het overzicht bij GVB dat met het sterretje wordt aangegeven dat alleen de metro verplicht inchecken heeft. En deze jongeman zat gewoon in de tram….
Als ik me er dan ook nog even mee mag bemoeien….volgens mij mocht hij best stempelen met zijn roze strippenkaart…. *zoekt dekking voor conductrice* (en anders is het op internet bar slecht terug te vinden dat het niet mag)
Afgelopen maandag ontving ik een mailtje van BNN: “Zaterdag hoor je Bertolf in That’s Live! Wil je er bij zijn? Meld je dan hier aan voor de gastenlijst.” De mail was een paar uur eerder verstuurd dan ik hem las, en terwijl ik bang was voor het antwoord stuurde ik toch nog maar een mail. Ik wilde erbij zijn!
Bertolf stond al een tijdje op mijn lijst om naartoe te gaan. Toen Bertolf nog The Junes was zou ik eigenlijk al gaan. Maar elke keer dat ze in Amsterdam kwamen zat ik niet op te letten. En ineens stopten ze ermee. Uit het oog uit het hart en ik ging me maar weer eens richten op andere artiesten…
Als ik een echte liefhebber zou zijn geweest had ik de eerste keer dat ik Bertolf op tv zag wel moeten zien dat de samenstelling wel aardig wat weg had van The Junes. Maar ik kwam niet verder dan “klinkt lekker” en “leuke zanger” terwijl ik eigenlijk maar het een half oog keek (Nepfan….)
Tot ik een paar maanden geleden mijn oud klasgenoten eens ging googlen. “Wat zou er geworden zijn van…?” En dan ontdek je dat die jongen van het tennis wel eens met Haarhuis speelde. En dat die jongen die steeds met muziek bezig was met die band die was gestopt tegenwoordig in de band van Bertolf zit….”WAT??”
Youtube is dan je vriend. Die tv-optredens die ik met dat halve oog had gekeken eens goed bekijken, levert dan ineens wat meer informatie. Er was blijkbaar toch leven na The Junes. En ik had het niet eens door gehad! Dit was dus alsnog mijn kans om mijn oud-klasgenoot toch eens live op te zien treden…En gelukkig kwam ik op de gastenlijst.
That’s Live is dan een ontzettend leuk podium. In een kleine kroegsetting een kort optreden voor de radio waar je live bij kunt zijn. Nog wat afgewisseld met een quiz en vragen van het publiek. Band, radiomensen en publiek loopt allemaal door elkaar heen. Er worden een paar liedjes gezongen, wat gedronken, nog wat gezongen en dat is het dan wel.
Bertolf stond gisteren nog op het Museumplein in Amsterdam voor vele duizenden mensen en nu was er nog geen 50 man aanwezig. Ik zou je de gespeelde nummers niet kunnen noemen, maar de nieuwe cd is geweldig ;). Er zijn vast mensen die ik beledig als ik zeg dat ik er eigenlijk wel van hou, omdat ik het ergens ver weg een beetje op Keane vind lijken. En dat is nou net een van mijn favo bands…
Helaas was het geluid in mijn beleving niet grandioos afgesteld, waaroor de zang niet optimaal tot zijn recht kwam. Dus ik zal nog een keer terug moeten in een serieuze concert-setting. Dan zal ik dan wel ook echt voor de muziek gaan en niet om de bassist eindelijk eens live te zien spelen 😉
