Het is vaak onverklaarbaar. Je kunt van het een op andere moment even klaar zijn met bloggen. En dat is vervelend, als je juist je hele vakantieverslag nog zou willen schrijven. Elke keer als je op je website komt bedenk je je “Dat moet ik snel nog even doen”, maar uiteindelijk zit je even later met een bakje ijs op schoot naar voetbal te kijken.
Maar ik wil toch wel wat op het digitale papier zetten voor het zover is weggezakt dat ik niet verder kom dan een slappe samenvatting die je al bij elkaar had kunnen verzinnen bij het zien van de foto’s.
Inmiddels is 4 juni alweer een maand geleden. Ik zou ‘s middags de trein nemen richting Brussel om daar over te stappen op de Eurostar naar Londen. Met mijn spiksplinternieuwe fluoriserend groene koffer zat ik aan de vroege kant in de tram om dus ook aan de vroege kant in Brussel aan te komen. Mijn telefoon deed prima dienst als mp3speler. Boeken in de handbagage. Nog wat te snacken bij de Appie to go gehaald. Het werd een vrij saaie rit naar het zuiden.
In Brussel had ik ruim de tijd om wat te eten en in te checken. En aangezien mijn reisgenootje niet mee kon, zat ik zeer luxe met een vrije stoel naast me helemaal in het voorste treinstel van de Eurostar. En eigenlijk vliegt de tijd op zo’n heenreis dan echt. Voor je het weet sta je op London St. Pancrass met je groene koffer de uitgang te zoeken. Op nog geen 5 minuten lopen van het station was mijn hotel voor die nacht, waar ik nog even stoeide om wifi op mijn telefoon aan de praat te krijgen. Ik werd nog even omgedoopt tot baliemedewerkster (die het heel slecht deed, omdat ze de sleutels van kamer 203 niet kon vinden). Na het onveilig maken van de nachtwinkel was het tijd om in slaap te vallen terwijl ik op een mini-tv nog wat leuks probeerde te kijken. De hotelkamer was ergens in de kelder en had geen eigen badkamer. Dus de volgende ochtend strompelde ik in pyama naar de gemeenschappelijke douche en vroeg ik me af waarom ik dit ook alweer had besloten. Maar ach…het was maar voor 1 nacht. Ik checkte voor de laatste keer nog even twitter via het gratis wifi en besloot richting Manchester te vertrekken waar Sandra zou aansluiten om me gezelschap te houden.
Een eerder gemaakt plan kon in de stationshal direct door de papierversnipperaar. De trein kwam wel langs Stoke-on-Trent, maar ik had totaal geen zin om in mijn eentje daar de boel te gaan verkennen. De 3daagse treinrondreiskaart werd geactiveerd door een vriendelijke meneer en mijn treinavontuur in de UK kon beginnen. De trein was zo gevonden, alleen een plekje wat minder snel. Ik kwam er al snel achter dat het mogelijk is om stoelen te reserveren in de Engelse trein. Dat maakt dat je niet zomaar overal kunt gaan zitten in de trein. Met een koffer en nog een tas is dat dan best irritant. Na een lange zoektocht werd ik er gek van, gooide ik mijn koffer gewoon maar in een rek en plofte ik op een plekje bij het raam, dat ook gereserveerd was. Maar gelukkig kwam niemand die plaats opeisen.
Het eerste stuk van Londen naar Manchester was niet heel spannend. En toen bij het volgende station een plaats met tafeltje vrij kwam besloot ik van plek te verhuizen. Dan reed ik tenminste vooruit en had ik alle ruimte om uit het raam te kijken. De praatgrage mevrouw die tegenover mij plaats nam dacht daar echter anders over. Bijna de gehele rest van de rit maakte ze mij deelgenoot van bijna haar hele leven. Zodra er werd omgeroepen “next station is Manchester”, besefte ik mij dat ik helemaal niets van het engelse landschap had gezien vanuit de trein, wat nou juist wel de bedoeling was geweest. Maar er zouden nog andere treintripjes volgen, dus geen paniek…
In Manchester aangekomen was het tijd om voor het eerst van mijn leven in een echte Engelse taxi te gaan zitten. De chauffeur moest er keihard om lachen dat ik foto’s van buiten en binnen maakte en bracht mij vervolgens graag naar het hotel vlakbij het Old Trafford stadion. Deze kamer had een eigen badkamer MET BAD! Sandra was onderweg en ik besloot voor het gemak in het hotel te blijven wachten. Na nog wat over en weer gesms met de andere dames in de stad kwam Sandra ietwat vermoeid de kamer op. Verkeerde halte uitgestapt en dus een heel eind moeten lopen. Er werd even uitgepuft om vervolgens richting het Trafford Centre te gaan. Want er was tenslotte een adidas store (Hebben we die tic nog steeds? Ja, die hebben we nog steeds). Het was er extreem groot en in de korte tijd die we hadden sloeg het eigenlijk nergens op dat we er rondliepen. Na uitvoerig groepsoverleg werd er een restaurantje gevonden rond de gigantische plaza en werd er heerlijk gegeten. En tja…toen wilden de voetjes eigenlijk al niet echt meer. We doken nog even een kroeg in (met echte hooligans/arbeiders/tokkies) om het al snel op te geven. Morgen de grote dag en dus moest er goed geslapen worden!
De dag van Soccer Aid begon met shoppen. Manchester scheen een geweldige shopstad te zijn, en het kon toch niet zijn dat we zonder aanschaf naar huis gingen. In het overdekte winkelcentrum werd ik gecharterd door een enthousiaste krullenzetter die besloot halverwege mijn haar te stoppen. Met een half hoofd met krullen besloot ik een staart in te doen en kwam ik erachter dat de krultang toch niet zo goed was als beloofd (een paar uur later waren ze er alweer uit). In het centrum van de stad waren de fonteinen een heel schouwspel. En ondanks de kou werd er door diverse kinderen enthousiast doorheen gerend. Met ouders die goedkeurend toekeken en vlak voordat de kinderen onderkoeld zouden raken ze drijfnat door de stad naar huis lieten lopen, een mooi waterspoor achterlatend. We moesten op tijd de kaartjes afhalen bij de boxoffice en waren daarom al ruim op tijd bij het stadion. Met in mijn hand mijn net gekochte nieuwe adidasjes 🙂
Soccer Aid. Ga je buiten wachten op de aankomst van de spelersbus? Of ga je daardoor het opwarmen van de spelers in het stadion missen? Het was bizar druk bij de plek waar de bussen zouden komen en daar had ik geen geduld voor. Dus ik ben alvast op mijn plek gaan zitten aan de rand van het veld. Alvast vriendjes proberen te worden met de steward die het absoluut niet zag zitten dat zij een spandoek wilden ophangen…Na wat geharrewar hebben we toch eindelijk de Nederlandse vlag (met welbekende tekst “Stalker’s day out”) opgehangen en was het wachten op de spelers. De hysterie bij het verschijnen van Robbie (samen met Gary) was niet zo groot als in 2006, maar nog steeds aanwezig. Een wedstrijdverslag ga ik niet geven, maar er speelden leuke andere mensen mee, zoals The Mentalist, Woody Harrelson, Ando uit Heroes, Mike Myers en diverse bekende voetballers. En een veel te lange penaltyreeks die net iets teveel weg had van een vooropgezet plannetje. Uitgeput verdwenen we na afloop weer richting het hotel om daar nog iets te eten te proberen te krijgen.
De dag erop was alweer de laatste dag Manchester. Sandra zou weer naar huis vliegen en ik zou vertrekken richting Bath. ‘s Ochtends werd er dus nogmaals door de stad gesjokt om tot de conclusie te komen dat Manchester mijn stad niet is. We hebben een paar terrasjes uitgeprobeerd en waren misschien wel uit verveling ruim op tijd voor de trein.
Ik dacht dat ik echt goed had nagedacht over mijn trein. Ik zou de trein door het bos nemen naar Sheffield. Zo kwam ik op een andere route terecht dan op de heenweg. En kon ik nog wat zien van het landschap…..dacht ik. Viel dat even tegen dat het grootste deel van de rit naar Sheffield het bos niet zichtbaar was door stenen wanden langs de spoorbaan. En als ik al wat bos kon zien had ik bovendien nog een extreem beroerde plek gescoord in de trein. Poging ++, uitvoering FAIL. Allesbehalve een droomreis. In Sheffield moest ik bijna een uur wachten op mijn overstap naar Bristol, waar ik vervolgens gelukkig wel direct kon overstappen naar Bath.
Maar dan Bath…Bekaf sleur je je koffer met je mee door de straten op zoek naar je hostel. Wat een prachtige stad, maar verdorie…waar is dat hostel? Ergens in de rij huizen zit er een poort waarachter een hofje verborgen is. En daar ligt het hostel. Geen lift, onaardige mensen. Ik moest ergens bovenin zijn…pffff. Na bijgekomen te zijn van al die trappen omhoog was het tijd om een restaurantje te zoeken en volgens mijn reisgids zat er een fijn restaurant ergens de heuvel op. Ter plekke zag het er echter allesbehalve lekker uit, maar de Italiaan er tegenover leek veelbelovend. Met als gevolg dat ik daar beide avonden gegeten heb. Na het eten ben ik in het donker nog de mooiste plekjes van Bath langsgewandeld en heb ik mijn ogen uitgekeken hoe mooi dat stadje eigenlijk is. Er wonen genoeg celebs om dat te bevestigen 😉
Ik verheugde me enorm op de trip van de dag erop. Een rondreis richting Stonehenge en nog wat dingen. Maar vooral Stonehenge! Op internet had ik een organisatie gevonden die met een redelijk klein busje langs de mooiste plekken zou rijden in de buurt van Bath. En de volgende ochtend bleek de gids ook nog eens enorm gezellig te zijn. Stonehenge was erg indrukwekkend vooral toen we erheen reden. Bovenaan de heuvel verscheen langzaam het mysterieuze Stonehenge. Helaas werd het door de commercie eromheen een stuk minder mysterieus en werd het eigenlijk vooral “een stapel stenen” zoals de gids het leuk verwoordde.
Na de stenen was het de beurt aan nog meer stenen in Avebury. En met de stenen kwam ook de regen. Met bakken! En waarom had ik eigenlijk geen paraplu bij me? Met een leenparaplu en een wiggelroede probeerde ik het magnetische veld van de steencirkel aan te voelen, maar ik merkte maar weinig. Eigenlijk was ik best blij dat we verder reden naar La-Cock. Dit plaatsje is een populaire filmlocatie. Harry Potter heeft een aantal plekken die daar opgenomen zijn. Maar het is vooral bekend van Pride & Prejudice. En ik was geraakt door dit plaatsje. De moderne auto’s maakten het allemaal wat surrealistisch, want het hele dorp was ontzettend oud.
Misschien nog mooier (maar saaier?) was Castle Combe, waar we ook nog langs gingen. Een plaatsje met 1 kruispunt. Verscholen tussen het groen. Een kerkklok die niet hoog hoeft te zijn omdat iedereen in het dorp het toch wel kan zien. Onderweg terug naar Bath vertelde de gids nog een paar erg leuke weetjes en gaf hij mij het huisnummer van de woning van Johnny Depp in Bath (yeah right). Die avond had ik een missie 😉 Maar eerst bezocht ik in Bath nog even de Roman Baths wat belachelijk duur was voor een vervallen zwembad waar je niet eens in mag zwemmen. Helaas was ik net te laat voor de kerktoren van Bath Abbey en moest ik het stellen zonder mooi uitzicht op de stad.
Die avond besloot ik deel te nemen aan de Bizarre Bath tour. Niet echt een traditionele rondleiding, maar meer een goochel/cabaret tour door de stad. Ondanks de verwondering over een sleutelgat in een heel laag hekje, de altijd weer dichtgemetselde ramen en deuren en de vraag of het konijn het allemaal wel zou overleven was het minder bijzonder dan verwacht. Maar wel de moeite waard. Conclusie: Bath is mooi en ik zou daar wel willen wonen. Wat een mooie huizen!
De volgende ochtend moest ik alweer met de trein naar Londen. Een erg korte treinreis voor een dagkaart. Maar eerst mijn hotel (tegenover het vorige hotel) maar eens zoeken en dan een reisje naar de zuidkust. Helaas kwam dat er niet van en raakte ik in coma bij het voelen van het hotelbed. Pas ‘s avonds werd ik weer wakker en besloot ik dan maar wat te gaan eten en een musical te zoeken. Ik was precies op tijd voor Mamma Mia en genoot van een geweldige musical.
En weer een dagtrip op het programma. Ik stond om 6 uur (yuk) op, kwam bij een veel te grote bus aan en hoopte dat dit geen voorteken voor de rest van de dag zou zijn. Ondanks dat de trip vreselijk onpersoonlijk was heb ik hele mooie dingen gezien. We gingen langs bij Warwick Castle, waar ze vele blikken met schoolkinderen open hadden getrokken. Mooi, maar commercieel. We reden door de Cotsworlds maar konden vanwege de omvang van de bus niet de mooiste paadjes nemen. Na een bezoekje aan het geboortehuis van Shakespeare en Stratford reden we door naar Oxford University om nog een Harry Potter lokatie te bekijken. In de grote eetzaal waren diverse verwijzingen te zien naar Alice in Wonderland en ik waande me ook een beetje in de eetzaal van Harry. Maar ik kreeg meer uitleg van de mensen van Oxford zelf dan van onze gids #fail.
Terug naar Londen kwam de bus ontzettend vast te staan in diverse files en haalde ik nog maar net de musical die ik die avond wilde zien (Thriller). Deze musical viel ontzettend tegen. Het was een samenraapsel van gecoverde Jackson nummers zonder verhaal. Het plan? Nog 1 keer een (goede!) musical om de teleurstelling een beetje kwijt te raken.
De een na laatste dag Londen was alweer aangebroken en dit werd een relaxdagje. In SOHO ging ik op zoek naar de vele tweedehands cd winkeltjes die altijd lastig te vinden blijken. En ook bezocht ik Adidas nog maar een keer. Vanwege de pijn in mijn voeten werd het in ieder geval geen museum en dook ik de bios in om Prince of Persia te kijken. Mijn Pathe pas bleek daar niet geldig (joh) met als gevolg dat ik een mega duur kaartje moest kopen en eindigde in een ontzettend grote zaal die bijna uitgestorven was. Na de film was het nog tijd voor de musical die mijn Thriller nasmaak goed moest maken en dit werd Grease. En dat werkte. Geweldig. Ik ben musicaljunkie. Vanaf deze trip nooit meer een bezoek aan Londen zonder musical!
En toen was het alweer tijd voor de terugreis naar huis, die als gewoonlijk weer drama was. het begin was prima, maar vanaf Brussel was het drama. Bloedheet en een boemeltrein die niet verder ging dan Essen. Met de koffer vervolgens overstappen op een bus naar Roosendaal en daar weer in een sneltrein naar Amsterdam. Vele uren vertraging later kwam ik bekaf thuis. En mocht ik maandag weer werken :S
