Month: October 2010

De volle laag kreeg ik toen ik met tegenzin op de stoel ging zitten. Te lang was ik weggebleven. Op de vraag waarom stamelde ik wat als “kwam er niet van” en “durfde eigenlijk niet”, maar eigenlijk moest ik hem het antwoord schuldig blijven. En ik moest ook nog bekennen dat de boel ontstoken was. Hij ging zooo niet blij met mij zijn…*huiver*

Ik heb maar niet verteld dat ik mede vanwege een akkefietje eigenlijk een andere tandarts had willen zoeken. Maar eigenlijk was ik ondanks dat erg tevreden over de renovatiewerkzaamheden tot dan toe. Met zweethanden en een vreselijk onrustige buik was ik uiteindelijk toch maar die kant opgelopen. En het ontstoken tandvlees kwam ook door de stress, wedden!?!

Angst voor de tandarts…zo eng is ie niet. En hij deed ook enorm zijn best me op mijn gemak te stellen. Maar dat gaat allemaal niet helpen. Elke keer ben ik opgelucht als ik weg kan en is het me alles meegevallen. Maar zodra ik weer een nieuwe afspraak in het vooruitzicht heb, komen de zenuwen weer. Nachtmerries zijn er nog net niet, maar wel schrikbeelden van kiezen die afbreken, getrokken moeten worden, kunstgebit en weet ik veel wat.

Hoe dan ook….een liter angstzweet, een paar gaatjes en een behoorlijke stapel euro’s lichter ben ik er weer vanaf.

Respect voor de tandarts…die elke keer te maken krijgt met mensen die bang voor hem zijn, terwijl hij helemaal niet bijt.

Ik geloof dat er een pad is. Een weg die je ook wel je voorbestemde levensweg kunt noemen. Mocht je het geluk hebben dit pad te vinden, dan leidt het je vanzelf naar een gelukkig leven. Maar door het maken van verkeerde keuzes raak je maar vaak genoeg verdwaald en is het de uitdaging om je weg weer te vinden.

Zie dat pad als een rechte lijn met bloemen, vlinders en vreugde. En kronkelend daaroverheen een rode draad. De rode draad representeert je zwakke plekken. De valkuil waar je steeds weer in tuint. Onzekerheid, angst, wantrouwen…. En op de kruispunten van het pad en de rode draad, zou je maar zo de kant van je rode draad kunnen kiezen. En als je dit ontdekt kun je proberen af te snijden om door de tussengelegen modder je pad weer te vinden. Of te blijven op je rode draad en hopen dat je toevallig op het juiste moment merkt dat je je eigen pad weer kruist. En helaas herken je door het rode schijnsel van de draad zelden op het juiste moment je pad…

Een aantal keer in mijn leven heb ik het pad gevonden en ook weer kwijtgeraakt. Maar ineens sta ik weer met beide benen op het pad. Dat voel ik aan het windje in de rug terwijl ik erop loop. De wind draagt allerlei kleine kadootjes met zich mee. Een compliment, een leuke kans, nieuwe vrienden, mooie momenten…. En je hoeft er niets mee te doen, maar soms vang je een van de langsdwarrelende kadootjes en dan schijnt het zonnetje net even wat lekkerder.

De wind brengt mij op het moment ontzettend veel kadootjes. Hoewel de kadootjes met betrekking tot Robbie Williams nog even wegblijven, heb ik verder absoluut niet te klagen. Ik heb ontzettend veel plezier in mijn werk, heb een nieuwe piano waar ik direct verliefd op ben geworden (mijn buren vast wat minder), zangles is vreselijk verslavend en met toneelspelen kom ik eindelijk los. En het mooiste teken van alles… complimentjes komen ook eindelijk aan!

Dus ja, ik heb de wind mee…ik kan er niets anders van maken.

En ineens betrap ik mezelf op een poging tot luchtpiano spelen. Drie lessen achter de rug en ik ben al verslaafd. Wie had dat gedacht?

Vroeger wou ik niets liever dan stoppen met pianoles. Ik wilde niet oefenen en bij de les werd elke keer weer duidelijk dat ik dus ook niet geoefend had. Gelukkig had ik een hele geduldige docent. Maar zelf vond ik er maar weinig aan. Toen ik eindelijk iets leukere nummers mocht gaan spelen had ik mijn laatste les. En dat laatste liedje heb ik altijd onthouden…

Bij een van mijn eerste zanglessen werd direct duidelijk dat het soms best handig is om jezelf te kunnen begeleiden. Dat oefent wat makkelijker. En kun je direct de juiste toonsoort aangeven ipv gewoon maar beginnen met zingen en halverwege vastlopen op een te hoge/lage noot.

Dus ik pingel me suf op een digitale leenpiano van mijn oom&tante. Maar het romantische geluid mis ik wel een beetje. Er moest een echte piano komen. Winkel in winkel uit…ik wist gewoon niet wat ik wilde hebben. En maanden later heb ik ‘m dan eindelijk gevonden….

Mijn piano!