Nog niet heel lang geleden maakte ik er een gewoonte van om na een concert een verslag op mijn blog te schrijven. En vandaag betrapte ik mezelf erop dit niet meer te doen. Dacht ik eerst dat dit kwam door het dramatische concert van Jamiroquai in Paradiso ergens dit jaar. Maar waarom heb ik dan niet geblogd over Paolo Nutini? Of over die nep-beatles? En ik had ook best wat meer kunnen schrijven over de teleurstelling van het annuleren van John Mayer. Of mijn vreemde beleving van de Scissor Sisters op de dag dat oma overleed. Het lijkt dus geen duidelijke oorzaak te hebben. Maar hoe dan ook, als je dan naar een optreden gaat van Jamie Cullum en je bent er een paar dagen later nog vol van, verdient dat sowieso een blog.
Terwijl ik een ontzettend vreemde week op het werk had, stond Jamie Cullum dus gewoon nog steeds in mijn agenda. En Gobblefunk zou mee! Een collegaatje had woensdag een concert van Bertolf en kwam erachter dat het ook in Paradiso was. Gezellig! Voor mij dus eerst Jamie Cullum en daarna even kijken of ik Rutger nog ergens kon spotten.
Compleet hyper uit het werk gekomen en richting Paradiso, waar Gobblefunk nog even op zich liet wachten. De Wagamama was belachelijk druk, maar toch wat kunnen eten. En daarna tijdens het voorprogramma naar binnen gesneakt. Wat wel ff ingewikkeld was, want toen we langs de kleine zaal liepen (van Bertolf) hoorde ik daar Jamie Cullum achtige muziek wat mij even in de war maakte. Maar Jamie was toch echt in de grote zaal.
In de bovenste ring een redelijke plek met uitzicht gescoord, lichtelijk geirriteerd door een stel aso’s dat meende dat een bankje bedoeld was voor maximaal 2 personen. En het voordeel van laat binnenkomen is dan vooral dat je niet lang hoeft te wachten. Voor ik het wist kwam Jamie het podium op.
Als ik nu oude blogs over hem terug lees, was ik voorgaande keren ontzettend enthousiast. Toch ging ik hier redelijk blanco in. Wel veel zin in, maar zonder verwachtingen. Onze foto’s waren dramatisch van die afstand en soms werd vanuit mijn hoek het gehele podium afgeschermd door een paal. We waren allebei extreem moe en met ons hoofd eigenlijk ergens anders. En toch kreeg hij het voor elkaar om me te laten genieten.
Vanuit mijn hoek kon ik precies op zijn toetsen kijken. Zo moeilijk zag zijn pianospel er niet uit. “Waarom oefen ik eigenlijk geen stukken van Jamie?”, schoot er door mijn hoofd. En hij ging door met een afwisseling van snelle en langzame nummers waarvan ik de titels allang vergeten ben.
Zijn oneindige energie en blijheid zijn geweldig. Geen dranghekken, gewoon handjes geven en dollen met het publiek. Tussendoor nog zingen en heen en weer rennen naar de piano. Zijn gespeelde zenuwen als hij op de vleugel is geklommen om eraf te springen. Kinderlijk blij zijn als mensen uitzinnig meezingen en springen. Ik denk dat ik daarom graag naar Jamie Cullum ga. Maar vooral om de geweldig fijne muziek natuurlijk!
Hij vertelde dat dit concert een extraatje was. Gewoon omdat ze een dag vrij hadden en graag in Nederland waren. En zo voelde het ook! Lang nadat je normaal een einde van een concert verwacht, ergens tussen toegift 4 en 5, sprong Jamie het publiek in om zich crowdsurfend naar de achterkant van Paradiso te laten verplaatsen. En zelfs daarna kwamen er nog meer nummers! Ik gok dat het hele concert tegen de 2,5 uur heeft geduurd. En nog was het te kort 😉
