Om de plagende collega’s te ontvluchten leek het me een goed idee om het land te ontvluchten. Iets met wuivende palmbomen, hangmatten, cocktails, verlaten stranden en gratis wifi leek me een ideale vakantie om tot rust te komen. En waar kun je zoiets beter vinden dan op een Grieks eiland?
Dus een paar weken later had ik een weer veel te ingewikkeld reisje Italie geboekt. Gewoon, omdat niets veranderlijker is dan moi.
Tijdens mijn rondreis in Engeland was ik tot de conclusie gekomen dat het low budget reizen op het gebied van hotels niet meer aan mij besteed is. Een beetje 3 sterren hotel is wel het minimale. Het liefst ook met ligbad als het even kan.
Inmiddels kan ik aan dat wensenlijstje ook toevoegen dat lowbudget vliegen ook over is. Het was een heel gedoe om in Eindhoven te komen, door allerlei werk aan het spoor. Drie kwartier later dan gepland stond ik in de vertrekhal. Met overal waar ik keek lange rijen. Lichtelijk nerveus om mijn vlucht te missen heb ik mijn beste Robbie Williams skills toegepast en stond ik ineens vooraan in de rij. Waar mevrouw me ook nog even vertelde dat mijn bagage veel te zwaar was. “Huh? Maar op mijn weegschaal was het wel binnen de norm!”. Niks mee te maken, bijbetalen dus 🙁
De tweede rij was die van het serviceloket waar je moet bijbetalen. Al die mensen stonden daar omdat ze hun vlucht omgeboekt wilden hebben, die inmiddels 9 uur vertraging had. Dus ik kroop weer voor (volkomen terecht deze keer) en betaalde met extreme tegenzin de zwaardere bagage.
Rij 3….ik was nog net niet helemaal geflipt, maar had toen al besloten dat dit de laatste keer was. In de rij zag ik dat deze vlucht geen vaste stoelen had. Je kon helemaal vrij zitten. Dat ging weer Robbie Williams ellende geven. Voordringen, duwen…ik zag het al helemaal voor me. De rij schuivelde verder, de vrouw keek ietwat vreemd naar de inhoud van mijn handbagage, maar gelukkig mocht ik deze keer zonder problemen door.
Geen gate bekend….Een hele kluwe mensen verdringt zich om het bord om een gatenummer te krijgen. Want vrije zitplaatsen, waar moet je wachten? Enkele minuten later word ik bijna overhoop gelopen door een groep die eindelijk weet welke gate hun vlucht vandaan vertrekt. Maar wederom komen mijn RW skills van pas als (veel te laat) mijn gate bekend wordt. Normaal zou het me echt niet boeien, maar ik wilde echt perse een raampje omdat de vlucht anders een hel zou worden met mijn vliegangst. Dus ik praatte het voordringen maar even goed 😉
De vlucht zelf was prima. Te laat natuurlijk, maar vlekkeloos gevlogen. Aan boord zat er echter een ietwat vreemde Italiaan naast me die schijnbaar iets teveel drugs nog in zijn bloed had ;). Ik ga verder niet in op de details, maar op die manier duurt een vlucht wel minder lang…
In de bus naar Milaan Centraal klapte ik mijn laptop open en was het tijd om droam te testen. Ik was online! En stiekem best een gekke ervaring om dat te zijn in een bus met mensen om je heen die je niet verstaat.
Op het station in Milaan ontmoette ik nog even snel een meisje die tickets voor Take That van mij had overgenomen. En na een snel ijsje sprong ik op de trein naar Genua.
Inmiddels was al wel heel duidelijk dat het weer een probleem zou worden iemand te vinden die Engels kan. Maar niet zo’n drama als in Turijn, gelukkig. Met handen en voeten stapte ik uit bij het juiste station en wees iemand mij de weg naar de juiste straat. En plofte ik op het heerlijk zachte hotelbed neer…
Genua dus. Wat een prachtige stad! Of zou het door de mensen komen? Ik kreeg de indruk dat Italianen naar elkaar toe veel socialer en gezellliger zijn dan Nederlanders. Wildvreemden kwamen met elkaar in gesprek alsof ze elkaar al jaren kenden. Vantevoren was ik enigszins nerveus over de criminaliteit in de stad. Kon je als vrouw in je eentje wel veilig over straat? En als snel bleek dat geen enkel probleem!
In de haven van de stad was een soort van sportdag aan de gang. Kinderen konden op allerlei plaatsen een sport uitproberen. Zo was er een zwembad waar duikles in gegeven werd. En een zeilinstructie. Honkbal heb ik gezien. Je kon het eigenlijk zo gek niet bedenken. Enorm leuk om te zien, die aandacht die er is voor het laten sporten van kinderen.
Met wederom een ijsje in mijn hand liep ik langs een oud piratenschip, waar een film werd opgenomen, langs een hele rij afrikanen die hun (nep)goederen voor weinig aan de man proberen te krijgen. Het Aquarium is een vreselijk lelijk gebouw waar je voor 18 euro naar binnen kunt om naar visjes, zoals haaien, dolfijnen, maar ook nemo, te kijken (geld niet waard). Door de sportdag was het gezellig druk in de haven. De hele stad leek op die plek tot rust te komen. De terrasjes bij de luxe schepen waren redelijk rustig en ik was blij verrast te zien dat de prijzen erg meevielen. Voor nog geen 20 euro heb ik met uitzicht op de oude haven een cola, water besteld en friet en salade gegeten.
Genua heeft iets vreemds waar ik al bij het zoeken naar mijn hotel achter kwam. De nummering in de straten is wat vreemd. Twee reeksen van huisnummers lopen door elkaar heen. Rode en zwarte nummers. Rood geeft bijvoorbeeld winkels aan en zwart woongebouwen. Dat vertelde een oud vrouwtje mij die me foto’s zag maken op straat. Ondanks dat ze al snel begreep dat ik geen Italiaans sprak bleef ze volhouden. Want er was een hele mooie kerk in de stad waar toeristen nooit heen gingen. En daar moest en zou ik even langs. Helaas kon ze niet kaartlezen (valt me op dat er meer Italianen zijn die hun eigen stad niet herkennen op een plattegrond) en vond ik met mazzel de bewuste kerk. Hij was inderdaad prachtig.
Gepijnigd door spierpijn die ik opliep door het afdalen van de torens van de oude stadswal ben ik vooral door Genua heengestrompeld. Het ligt tegen de heuvels gebouwd. Er zijn dus punten met een prachtig uitzicht waar je met een liftje heen kunt, maar niet op zondag blijkbaar 😉 Gelukkig zijn er nog stijle paadjes en trappen die je er ook brengen. En slim genoeg hebben ze bovenaan dan wel een aantal barretjes en ijssalons zodat je een milkshake kunt scoren als beloning van je klim.
Vanaf boven kun je heel duidelijk zien dat het oude Genua een chaos is. Extreem smalle straatjes. Hoge gebouwen voorkomen dat er zonlicht komt in de kronkelende straatjes. Ideaal om te verdwalen, al is het te klein om echt te verdwalen. Want je eindigt gek genoeg toch steeds weer in de haven. Tijdens het ronddwalen liep ik blijkbaar ook ineens door de hoerenbuurt die zich daar vooral hangend op scooters ophouden. Dat is dan wel ineens zo’n plek waar je je niet heel veilig voelt. Geen winkels, geen licht, smerige straten en weinig mensen. Gelukkig ben ik dan groter dan de gemiddelde Italiaan, dus ze zullen zich wel 2 keer bedenken 😉
Maar toen ik de boot naar Sardinie moest nemen vond ik het wel prima. Voor mijn gevoel had ik Genua wel aardig gezien. Het is niet zo toeristisch allemaal en veel van hetzelfde. Kerkje hier en een kerkje daar. Boten in de haven. En winkelstraatjes vol boetiekjes met spullen die in Milaan op de tweedehands markt nog zouden misstaan.
Bij het vertrekken van de boot keken we uit op Genua, waar in de heuvels een flinke brand aan de gang was. En een blushelikopter af en aan vloog met zakken water….
Bye bye Genua!
(foto’s zijn nog even een probleem….)
