Als je zo mijn blog bekijkt ben ik verder dan ooit verwijderd van het schrijven van mijn boek. Een rits met vakantiefoto’s siert de home-page. Te lui geweest om überhaupt een tekstueel verslag te doen van deze tripjes. Met pijn en moeite net wat foto’s erop kunnen gooien. En dan heb ik nog niet eens de foto’s van de laatste vakantie erop gezet (wat niet raar is, want zo fotogeniek zijn de stranden van Mallorca nou ook weer niet).
Maar vandaag kreeg ik te horen dat je het gewoon de tijd moet geven. Dat je vanzelf gaat schrijven. Dat geeft dan hoop, maar ondertussen weet ik dat ik over een jaar exact hetzelfde gesprek heb met deze meneer en ik nog steeds geen letter op papier heb gezet. Tot zover mijn self-fulfilling prophecy …
Hoe grappig en ook bizar is het dan dat ik slechts een paar uur later voor het eerst in jaren weer een echte schrijfdrang voel? Niet direct om dat bewuste boek te schrijven, maar wel om weer eens wat emoties en ervaringen vast te leggen? Dat ik spontaan niet meer kan kiezen tussen een “hou van je”-moment en de emoties die dat losmaakt, of de blokkades in mijn lijf en hoofd en het presteren naar mijn potentie. En dat het misschien inderdaad wel het makkelijkste is om te beginnen met het schrijven dat die hele rits foto’s en de bijbehorende vakantie-ervaringen je nooit gegeven hebben waar ze voor bedoeld waren: rust…
