Go to San Francisco they said, it’ll be fun they said.
Of misschien zei ik dat vooral wel tegen mezelf. Op ontdekkingstocht. Niet zomaar even een weekje weg. Kijken of “The American Dream” wat voor mij zou zijn. Dus weinig toeristische attracties in. Maar langs bij bedrijven. Even spieken in wat verschillende keukens. Zien of die ene cursus nou echt bestaat. Valt hier nou echt wat te leren? Past dat wat ik zie bij Hedda?
En als er dus meer komt kijken dan even een weekje ontspannen, ben je je bewuster van alles wat er op je pad komt. Bij elke gebeurtenis en bij elk gevoel denk je “Wat vind ik hiervan?”.
Zodra ik het vliegtuig uit stap, stap ik een onwerkelijke wereld in. Een wereld die helemaal niet zo vreemd is, want een luchthaven is een luchthaven en een lopende band hebben ze overal. “Dus dit is nou dat grote Amerika”, denk ik als ik mijn vingerafdrukken laat afnemen. Niet veel later rijd ik in mijn gehuurde auto voor het eerst op een echte high way. Langs de plaatsnamen die ik in de maanden ervoor al zo vaak heb gelezen. Terwijl zo’n snelweg helemaal niet zo vreemd is en ik thuis ook gewoon een automaat rijd, voel ik me alsof ik op een andere planeet terecht ben gekomen. Ik durf eigenlijk niet te rijden terwijl ik totaal niet bang ben aangelegd. Ik snap geen zak van mezelf in dit land.
Dat gevoel raak ik de hele week niet kwijt. Ik ga langs bij de opleiding, en krijg geen gevoel bij waar ik ben. Het komt niet bij me binnen. Ik loop door Market Street, ik struikel over heel wat zwervers, en ik bedenk me dat ik het eigenlijk maar een rotstraat vind. Voor het pand van Twitter blijf ik even staan. Het is dat er heel groot “@twitter” op het gebouw staat. Maar het is gewoon een kantoorpand in een lelijke straat. In niets klikt het met alles waar ik van tevoren over heb zitten fantaseren. Teleurgesteld rijd ik richting de Golden Gate Bridge en rijd ik via de westkust richting San Jose.
Ja, de natuur… daar kan ik wat mee. Ik vlucht op een gegeven moment mijn auto in om uren te rijden en de auto stil te zetten op een rustig punt ergens op een berg met uitzicht. Ik staar uit het raam, geen zin om uit te stappen. Ik ben dankbaar dat ik bereik en zelfs internet heb op deze plek in the middle of nowhere. Als er wat zou gebeuren kan ik in ieder geval de bewoonde wereld bereiken.
Ik ga langs bij airbnb voor een tech talk. De parkeerwacht is allervriendelijkst. Hij wijst naar een groot gebouw en legt uit dat het het HQ van de politie van San Francisco is. Ik fantaseer even om daar te werken. Als ik een snel hapje wil gaan eten bij de MacDonalds klampt een zwerver me aan en smeekt voor “iets” te eten. Bij de kassa bestelt hij het duurste menu op de kaart. Tja, naief… ik ergerde me aan zijn overdreven zielige gepraat en had geen zin in een discussie.
Aangekomen bij airbnb stap ik voor mijn gevoel vanuit de getto recht een gigantisch luxe kantoorpand binnen. Mijn eerste contact met een groep nerds, ik ben lichtelijk nerveus. Als we even later binnen worden gelaten in de conference room staat er een uitgebreid buffet en talrijke drankjes klaar voor de bezoekers die allemaal in de twintig lijken te zijn. Ik word weer overvallen door het gevoel dat ik hier niet pas en heb me in tijden niet zo ongemakkelijk gevoeld.
Nee, donderdag zou alles goed komen. Ik had een betaalbaar hotel opgezocht vlakbij de locatie van de conferentie van vrijdag. Even me-time. Deur dicht en in bad…hmm, geen bad… Dan maar pizza bestellen en even helemaal niets. Ik val lekker vroeg in slaap en krijg rond middernacht een hartverzakking doordat er een dame op straat beroofd wordt. “Noooooo, please….not my purse!! Noooo….please please…” Ik vraag me af in wat voor hell hole ik terecht ben gekomen. Ze blijft snikkend achter en ik durf niet uit het raam te kijken. Geen sirenes… stilte. Iets later een ploppend geluid. Werd er iemand neergeschoten? Zou me niets verbazen. Ik blijf de rest van de nacht wakker schrikken en vraag me af hoe het verder met de vrouw is afgelopen.
Uiteindelijk kwam het vrijdag goed. Tijd voor een Machine Learning conferentie. De nodige interessante sprekers van de meest succesvolle bedrijven uit de buurt. Google, Yahoo, Yelp, Netflix, Intel. Met publiek in de zaal van mijn leeftijd. Problemen die benoemd werden die ik herken vanuit Europa. Met een berg inspiratie (en goodies) liep ik de deur uit. Nerveus om door het donker mijn auto op te gaan zoeken. Maar dat kwam uiteindelijk ook goed.
Exact bij het landen van het vliegtuig op Schiphol kwam ik tot rust. Heimwee heb ik de hele week gehad, iets wat ik totaal niet van mezelf gewend ben. Er is in Amerika amper een moment geweest dat ik mezelf was en alles is als een grote onwerkelijke waas aan me voorbij gegaan.
Ja, ik weet dat ik in San Francisco ben geweest. Maar ik heb van begin tot het eind in een bubbel gezeten. Tijd voor een herkansing binnenkort…
Keep calm… and go to fiasco…uh, San Francisco
